Laatste...

Schreef ik vorige week dinsdag al over mijn afscheid, afgelopen dinsdag was het dan echt zover: de laatste (halve) werkdag bij de LVNL (Luchtverkeersleiding Nederland). Deze laatste dag begon met de laatste keer opstaan om 05:15, de laatste wandeling naar het station, gevolgd door de laatste treinreis naar Schiphol met treinmaatje Martine (gelukkig toch nog deze laatste keer).
Na het laatste teamoverleg maar eens begonnen met mijn bureau opruimen (voor het… uh, eerst…) Voor het laatst een rondje gelopen en zoveel mogelijk mensen nog voor het laatst gedag gezegd en voor het laatst gewezen op dit weblog (hopelijk heeft het geholpen). Na de laatste lunch en de laatste groeten, was het dan echt zover: voor het laatst de deur uit. En omdat ik mijn pasje moest inleveren kon ik er ook echt niet meer in…
Genoeg laatste ervaringen om sentimenteel van te worden. Dat gebeurde dan ook wel even bij de laatste blik op het gebouw waar ik toch bijna drie jaar met heel veel plezier en enthousiasme heb gezeten. Gelukkig was daar op het laatst weer favolega Hans (de zelfde van het laatste cadeau bij het laatste afscheid) die aanbood mij deze laatste keer te begeleiden naar station Schiphol. Dat was een hele steun. Hans bedankt!
De laatste treinreis was gelukkig wat korter, want deze laatste dag was Lautje naar Amsterdam gekomen. Daar hebben we nog lekker gewinkeld en voor het laatst samen een hapje gegeten. Op het laatst nog via de wallen naar het station gelopen om, jullie raden het al, de laatste keer de treinreis van Amsterdam naar Arnhem te maken. Gevolgd door de allerlaatste wandeling van het station naar huis.

Zwart

Leek het de dag ervoor nog alsof alles wat ik deed voor het laatst was, afgelopen woensdag was ik (gewoon weer) zwarte piet bij vorige-vorige werkgever MeteoConsult. LACHEN! Wel geteld heb ik woensdag voor de vijfde keer het pietenpak aangetrokken. Ieder jaar wordt het een stukje professioneler en dit jaar was er zelfs een tweekoppige ondersteuning van dappere mensen die onze hoofden zwart maakte.
Wat kun je allemaal vertellen over zwarte piet spelen? Nou ja, de kunst is om zoveel mogelijk te doen als een kind (voor mij niet heel moeilijk) en vooral domme en ontwijkende antwoorden te geven op hun vragen (doe ik ooit anders?) Wat dat betreft had zwarte piet in de politiek niet misstaan... Verder is het de kunst om, samen met je teamleden (een man met een rood kleed om en nog meer van die zwarte idioten), ook de aanwezige volwassenen zoveel als mogelijk te entertainen. Bij voorkeur doe je dit door opmerkingen te maken die je doorgaans in het echte leven niet zomaar zou maken (mevrouw Heleen, wat bent u ineens grijs geworden...), of waarvan menigeen het schaamrood op de kaken zou krijgen (sinterklaas hoe is het met de schimmel tussen uw benen...?), maar waarvan de kindjes natuurlijk niets begrijpen. Het aanwezige team, aangevoerd door weerman wim-klaas (grijze baard, rode muts, zak op de rug, kruis om de nek en schimmel tussen de benen, wie kent hem niet?), verstond deze kunst dit jaar weer uitermate goed en het was dan ook wedromr een ervaring waarvan ik nog lang zal nagenieten.

Wat kan ik zeggen? Het waren twee fantastische jaren...

Schreef ik gisteren al in mijn bericht over het afscheid bij ons thuis over het afscheidnemen op het werk, vandaag was het zover... Nou ja, het formele afscheid. Ondertussen werk ik nog wel een klein weekje door, maar dichtbij komt het nu wel. Gepland stond een borrel in het naast de LVNL gelegen hotel. Van mijn afdeling was een ruime vertegenwoordiging aanwezig en ook van buiten mijn afdeling was er aantal mensen die mij met hun aanwezigheid hebben vereerd.
Kees Leijs, mijn teamleader van de afgelopen twee jaren, richtte zelfs nog het woord tot me. Veel gehoorde klacht bij dit soort situaties is dat leidinggevenden vaak een mooi verhaal afsteken dat toch niet klopt. Maar Kees kennende kwamen de woorden die hij zei echt uit zijn hart. En ik moet zeggen ik vond ze echt mooi! Ik kan dan ook met een goed gevoel terugkijken op een heel fijne tijd bij de luchtverkeersleiding en Kees en alle aanwezigen hebben me echt het gevoel gegeven dat mijn aanwezigheid ook is gewaardeerd!
Afdelings-mama Ruth, favolega Hans, treinmaatjes Martine en Marloes en ex-klasgenoot Sten(nuz) waren verantwoordelijk voor de diverse leuke, bruikbare, maar vooral originele geschenken die ik na afloop in alle dankbaarheid bepakt en bezakt naar huis heb getreind. Al met al nog een hele verrassing, daar ik eigenlijk alleen maar had uitgezien naar een laatste borrel met de mensen om mij heen. Jongens en meiden collega's, allemaal heel hartelijk bedankt!!!

Afscheid

Het zal dan weliswaar nog twaalf dagen duren voordat ik naar Denermaken vertrek, het dagelijks leven staat al aardig in het teken van afscheid nemen. Afscheid van familie, afscheid van vrienden, afscheid van het werk, afscheid van de overvolle trein iedere ochtend en middag, afscheid, afscheid, afscheid. Gisteren was het de beurt aan familie en vrienden. In mijn enthousiasme had ik meer dan vijftig man uitgenodigd. Mijn theorie dat er toch wel behoorlijk wat mensen niet zouden kunnen komen kwam maar zeer beperkt uit en zo kwam het dat er op een gegeven moment toch zeker veertig man tegelijk in onze huiskamer stonden. Lautje en ik hadden dan wel alle meubels aan de kant geschoven en voor de gelegenheid ook een statafel geleend, maar toch… Veertig man blijft een heleboel! Wel heel gezellig natuurlijk, zoveel mensen ter gelegenheid van mijn afscheid. Jammer genoeg heb je dan natuurlijk weinig tijd om iedereen uitgebreid te spreken en ik hoop dan ook dat alle aanwezigen het desondanks gezellig hebben gehad. Aan de hapjes en drankjes zal het niet gelegen hebben… Lautje en haar moeder hebben echt geweldig gewerkt om iedereen hier ruimschoots van te voorzien. En dat was te merken!
Voor alle lieve mensen die er gisteren bij waren: Bedankt voor jullie komst en voor alle leuke en originele cadeaus. Als ik straks in eenzame opsluiting in Denemarken zit ;-) dan is dit een prachtige herinnering; hartverwarmend!

Communicatie...

Als ik zometeen in Denemarken zit is het natuurlijk wel belangrijk goed contact te onderhouden. Skype is daarvoor een ideale uitkomst! Omdat Laura lang niet altijd achter haar laptopje zit hebben we de daarvoor de uitvinding van de eeuw aangeschaft: de linksys cit-400 Skype telefoon. Deze gaat rechtstreeks op je internet-router en je laptop of p.c. hoeft dus niet maar aan te staan om te kunnen Skypen. Kan'k Lautje altijd bellen ;-)

Wat een werk...

...Tjonge, tjonge, wat een werk... Achteraf is het denk ik toch maar goed dat onze klas toch niet vorige maand al vertrokken is. Als je ziet wat ik nu allemaal nog aan het regelen ben voor financiering, belastingteruggaaf, verzekering en alles wat er zoal bij komt kijken; dan had dat nooit in die paar weekjes gepast die me vorige maand nog restten.
In de tussentijd hebben we ook Laura nog even verhuisd en nu wonen we dus officieel samen. Gezellig hoor! En zo kunnen we ook nog even een paar maandjes van het "echte samenwonen" genieten.

Minder dan een maand te gaan

Nog een klein maandje en dan is het zover. Na ruim een jaar wikken, wegen, huis verkopen, huis verhuren, samenwonen, bank in, bank uit en noem het zo maar eens op, zal ik eindelijk afreizen naar Denemarken. De financiering zou nu echt rond zijn (volgens mijn adviseur en daar vertrouw ik nog maar even op) en mijn baan is opgezegd. Ja, zelfs mijn afscheidsborrel is al geregeld.

Gisteravond heb ik ook kennis gemaakt met twee van mijn klasgenoten: Guido en Remco. Ontzettend aardige kerels. Allebei zijn ze wat ouder en ik vond het leuk om te zien dat zij met precies de zelfde vraagstukken worstelen als ik. Ook zij zitten met de financiering in hun maag, zijn ook zoekende naar alle verzekeringen etc. etc. En verder zijn het gewoon heel gezellige gasten, met wie ik het vast erg naar mijn zin zal hebben. Ze hebben in ieder geval wat te vertellen en daar houd ik van!