vrijdag 28 december 2007

Voor de liefhebbers

Op veler verzoek en zonder verder commentaar...

vrijdag 21 december 2007

Driving home for Christmas

Gisteravond na vijf uur driekwartier, 605 kilometer, twee keer plassen, drie Sultana's, vijf keer Wham! met "Last Christmas" op de radio en zes keer Chris Rae met "Driving home for Christmas" draaide ik net noord van Arnhem de snelweg af om er achter te komen dat het vaderland niet alleen onder een dikke plak mist, maar ook onder een witte deken van sneeuw was bedekt. De bebouwde kom van Arnhem doemt op en... WAUW! Allemaal kerstverlichting. Kan het nog romantischer als je terugkeert naar je geliefden? Nog maar een keer "Driving home for Christmas" op de radio en het plaatje is helemaal compleet. Zelfs het stoplicht om de hoek, dat normaal altijd vijf minuten op rood staat werkt mee en springt spontaan op groen. Wat is het leven toch mooi denk ik met een grote glimlach op mijn gezicht!
Het St. Elisabethsgasthuis, waarin ons appartementje zich bevindt staat er statig bij zo in de sneeuw en mist. Snel pak ik mijn laptop en flightcase uit de achterbak en haast mij naar de voordeur van het complex. Ik kan niet wachten Lautje's gezicht te zien, zij denkt namelijk dat ik pas over twee dagen zal thuiskomen. Dan sta ik voor onze voordeur en... Helemaal niets :-( Lautje is er helemaal niet! Even nabellen leert dat ze nog bij haar ouders is. Ondertussen laat ik haar in de waan dat ik nog in Denemarken zit, maar spring snel weer in de auto en na nog een keer Wham en Chris Rae sta ik in Bemmel bij haar ouders voor de deur... En ja, na de nodige traantjes ook daar een grote glimlach op het gezicht!

woensdag 19 december 2007

Plexiglas

Vandaag zou het mannetje van carglass langskomen om mijn ruit te vervangen. En inderdaad om 10:10 werd ik netjes gebeld dat hij er aan kwam. Tijd dus om mij naar de vliegschool te begeven, waar ik hem zou ontmoeten. Vooraf had ik al netjes de straat aan de achterkant van mijn auto geveegd, want ik wilde mij natuurlijk niet geconfronteerd zien met een lekke band… Goed voorbereid op pad, zou je dus denken. Ware het niet… Ware het niet dat toen ik de auto van het slot wilde halen helaas alleen mijn eigen portier openging en normaal de rest van de sloten ook open gaat. Dat was toch wat vreemd en deed mij het ergste vermoeden. Helaas bleek mijn vermoeden bewaarheid geworden toen ik de motor probeerde te starten, want toen gebeurde er dus helemaal niets! Shit! Ook dat nog! Murphy appears to be still alive and landed today at “Flyvestation Skrydstrup!”
Gelukkig woon ik hier niet alleen en vond ik klasgenoot Guido bereid zijn startkabels uit te lenen, waarmee ik mijn polo-tje uiteindelijk kon verbinden met de Ford Feest van klasgenoot Remco, waarna ik mijn reis naar de vliegschool eindelijk kon aanvangen. Aangekomen aldaar zag ik keurig een achterruit op een bokje liggen naast het busje van het carglass-mannetje. Alleen zag ik vrijwel in een oogopslag dat die ruit er toch iets anders uitzag dan die van mij. Kennelijk viel dat het carglass-mannetje ook op, want vrijwel het eerste dat hij deed was hem er even voorhouden en inderdaad: de ruit paste voor geen meter! Kennelijk is Murphy hier niet alleen geland, maar heeft hij ook nog even de moeite genomen uit het vliegtuig te stappen… Net nu de kerst er aan komt en ik natuurlijk graag terug wil naar Nederland! Gelukkig had het carglass-mannetje wel een idee en zo kwam het dat terwijl ik binnen van mijn lunch zat te genieten een keurige plexiglas noodruit werd geïnstalleerd in het polo-tje, zodat ik gewoon de kerst thuis kan doorbrengen. Waar Gaffertape al niet goed voor is... Toch nog goed nieuws dus! Nu is het alleen nog een uitdaging om tussen kerst en oudjaar thuis ergens een nieuwe achterruit te scoren.

Chocoladevlokken

Normaliter eten mijn mede-studenten en ik op de vliegschool, maar aangezien dat een kilometer of vijf rijden is, ontbijt ik op dagen dat wij geen les hebben (zoals vandaag) gewoon in de barak. Op mijn afscheidsfeestje heeft Lautje er voor gezorgd dat iedereen een doosje chocoladevlokken (voor de puristen niet te verwarren met hagelslag) heeft beschreven met een wens. Iedere keer als ik hier dus ontbijt gaat er zo’n doosje open. De mensen die ik tot nu toe verorberd heb zijn: Kim, Rolf en Marijke Beket, Jansen (uh Bastiaan), Ignace, naamloos, Jarno, Annerixt, Jolien van Beek en mama.
Jullie moesten eens weten hoe leuk de verrassing is als ik’s ochtends even een persoonlijke wens van al deze mensen lees. Overigens is het iedere keer als ik hier mijn laptop opstart een even zo grote verrassing wie er nu weer een reactie heeft gegeven op mijn weblog of e-mail. En tot nu toe is dat nog geen moment tegengevallen! Het is ontzettend leuk om ineens de naam van bijvoorbeeld een oud-collega voorbij te zien komen! Ik ben dan ook ontzettend benieuwd wie er nou uiteindelijk allemaal de stukjes op dit weblog lezen. Hoe het ook zei: blijf vooral reacties sturen. Aan deze kant, in de gekke wereld waarin ik verzeild ben geraakt, zijn die nog steeds een zeer welkome link met mijn "normale" leven! Een van de reacties die mij zo de afgelopen dagen diverse malen heeft bereikt is om een foto te posten van het hobbezakiform. En ik neem aan dat men bedoelt, mij gekleed in het hobbezakiform. Aangezien gisteren een deel terug is gegaan naar de “kleermaker”, maar wij toch geacht worden nu in uniform in de lessen te verschijnen zal ik mij morgen in het acceptabele deel hijsen. Wellicht, (als mijn haardag het toelaat) zal ik dan ook een foto laten maken om u allen te showen hoe stoer ik er uitzie :-(

maandag 17 december 2007

Uniform-stress

Vandaag een moment waarnaar een aantal van ons al een tijdje uitkeken: de uniformen zijn klaar. Nou ja klaar... In feite was het een aardige teleurstelling toen we ze vanavond aantrokken! Niemand van onze klas is te spreken over de kwaliteit en het model van de kleren. De overhemden, nou ja, zeg maar blousjes, zijn niet alleen te groot, maar hebben ook absoluut geen model en geven je een lichaam als een koe. De kragen zijn veel te klein en daardoor komt aan alle kanten je stropdas er onderuit. Daarnaast hebben we nog een soort sweater. Die ziet er op zich mooi uit, qua stof, maar qua model... De mouwen zijn te lang en te breed en onder je oksel lijkt het wel of je vleugels hebt gekregen. Echt ontzettend lelijk! En daarvoor is speciaal iemand hier naartoe gekomen om ze aan te meten…
Je zou je kunnen afvragen of er geen belangrijker zaken zijn waarover we ons druk kunnen maken, maar de organisatie uit Nederland die ons hier naartoe heeft gestuurd om te leren vliegen hecht er erg veel waarde aan dat wij er netjes bijlopen in ons uniform, nou dan zijn de hobbezakken die we zojuist uitgereikt hebben gekregen niet bepaald bevredigend!

vrijdag 14 december 2007

Dickman's

Vandaag onderricht ontvangen in de schone kunst van het navigeren. Daarbij kwam uitgebreid de rekenschijf aan bod. Ingewikkeld ding, dat al velen van ons het hoofd heeft doen breken! Stel je dit voor als een ronde schijf met een aantal ringen waaraan je kunt draaien. Hiermee kun je allerhande zaken berekenen. Een paar functies kende ik al, maar de meeste nog niet. En die moeten we nu natuurlijk ook allemaal kennen. Heel vermoeiend! En daarom was het om 14:00 wel welletjes voor deze week en dat betekent weekend. Omdat mijn autoruit steeds verder begint te desintegreren had ik mij bedacht dat het een goed idee zou zijn een bouwmarkt op te zoeken. Dat bleek echter een minder goed idee… Wat gebeurt er namelijk met een groep van vijf jonge mannen die je in den vreemde loslaat in een bouwmarkt? Nou, je wilt het vast niet weten!
Zo kwam het dat wij na afloop bij terugkeer in de veilige haven van Flyvestation Skrydstrup met een heuse megafoon. Erg leuk apparaat natuurlijk als je met een club luidruchtige, opgeschoten, van moeders losgescheurde jongens in een legerbarak woont. Klasgenote Kamilla, die in de barak was achtergebleven, leek het minder amusant te vinden. De gebeurtenissen die daarop volgden gingen allemaal erg snel… Klasgenoten Peter en Jonathan waren gisteren even naar Duitsland gereden om, laten we zeggen, frisdrank in te kopen. Daarbij was Jonathan nogal verrast door de naam van de negerzoenen die ze daar verkopen. Ach ja, leg maar eens aan een Engelsman uit wat “Super Dickman’s” betekent. Hij heeft er dan maar direct drie dozen van meegenomen en uiteraard kwamen deze nu tevoorschijn en toen was de boot goed aan. Ik zal er niet teveel over zeggen, maar de vloer in de gang ziet er nu schoner uit dan ooit tevoren, mijn kleren zitten in de wasmachine en ik heb net even heerlijk gedoucht…

donderdag 13 december 2007

Achter(r)uit

Vandaag stond het leven op Flyvestation Skrydstrup in het teken van de kerstviering. De dag nadat wij hier arriveerden waren daarvoor de voorbereidingen al in volle gang: men was een enorme tent aan het opzetten voor het feest van vanmiddag. En vandaag was het dan zover, van 16:00 tot 18:00 gratis bier in de genoemde tent. Geld noch moeite is bespaard, want zelfs aan live muziek bleek te zijn gedacht. Een heuse U2-imitatie, compleet met Bono-look-alike, zorgde voor de nodige decibels.
Na 18:00 zou het feest zich moeten voortzetten in de al vaker genoemde mess. Gezien het feit dat de alcohol hier in Denemarken nou niet bepaald goedkoop is kunnen jullie je wel voorstellen dat de Denen niet echt gewend zijn aan grote hoeveelheden van dit genotsmiddel en dat leidt natuurlijk onherroepelijk tot meervoudige openbare dronkenschap als je het bier gratis weggeeft. En zo geschiedde... Het feest deed dan ook het meest denken aan zo’n boerenschuurfeest in de achterhoek waar de dames vragen of je mee naar buiten gaat om “brommers te kieken”.
Uiteraard moesten mijn klasgenoten en ik tussen de tent en de mess door nog even voor wat te eten scoren. Omdat de McDonalds nou niet bepaald naast de deur is doen we dat normaliter op de vliegschool. Dat is vanaf onze barak (en de naastgelegen feesttent) toch nog zo'n vijf kilometer rijden en daarom gebruiken we bij voorkeur de auto. Omdat ik zelf al een stuk of drie (hooguit zeven) biertjes op had liet ik het besturen van mijn polo-tje maar over aan Deense klasgenoot Jens die bier niet lekker lijkt te vinden, maar omdat vandaag de Antonov 225 (het grootste vliegtuig ter wereld) hier zou landen leek het ons wel een aardig idee om eerst nog even een poging te doen om op het voor ons gesloten deel van de basis te komen om het beest met eigen ogen te bekijken. Het door ons beoogde hek bleek echter gesloten en er was helaas geen wacht die we konden omkopen. Daarom moest ik Jens even helpen mijn polo-tje in de achteruit te krijgen en toen gebeurde het... Jens liet rustig de koppeling opkomen en... BOEM! Wat was dat nou? Er staat hier toch niets achter? Ik de auto uit en inderdaad: niets te zien; althans... Niets aan de bumper of achter de auto. Een nadere inspectie leverde echter toch een minder prettige waarneming op: de hele achterruit is aan gruzelementen! Wat? Hoe kan dat nou? Engelse klasgenoot Jonathan raakte gelijk lichtelijk in paniek omdat hij geloofde dat we door de wacht werden beschoten. Nou, we zijn hier natuurlijk niet in het Britse leger en al helemaal niet in Afghanistan! Maar hoe kan die ruit dan zomaar knappen? Wel, het is hier wel een beetje erg boel veel brrrrr koud en de achterruit verwarming stond ook aan, dus misschien is dat net genoeg om de ruit te laten uitzetten en vervolgens knappen. Ik kan niets anders verzinnen, maar lastig is het wel. Helemaal omdat toen iemand het portier iets te hard dicht gooide de hele ruit uiteindelijk op mijn achterbank belandde! Nou ja, een telefoontje met de verzekeraar in het vaderland leert in ieder geval dat alle kosten vergoed worden en tevens dat er hier in Denemarken ook gewoon carglass bestaat.

woensdag 12 december 2007

Post

Aan de reacties te zien lijken steeds meer mensen hun weg naar dit weblog te vinden. Zoals eerder gezegd doet het me enorm goed om alle reacties en e-mails hier te lezen. Je komt hier in zo'n maffe wereld terecht die zo weinig te maken heeft met het leven dat ik tot een paar weken geleden leidde, dat thuis soms wel heel ver weg lijkt. Des te leuker was het toen ik vandaag een enveloppe overhandigd kreeg en mijn eerste post hier bleek te zijn gearriveerd. Oom Hans (van M.) als je dit leest: ontzettend leuk om hier een (kerst)kaart te ontvangen. Dank je wel!!!

dinsdag 11 december 2007

Sporten

Na mij er ruim vier jaar van onttrokken te hebben kon ik er gisteren niet aan ontkomen: ik heb gesport. Ik kan mij nog goed de laatste keer herinneren dat ik een fitnessruimte binnenliep: er stonden allemaal klerenkasten van kerels aan allerhande SM-werktuigen te trekken en allemaal super strak uitziende dames op een soort lopende band. Die laatsten renden zich helemaal rot zonder een centimeter van hun plaats te komen. Omdat dat allemaal heel simpel leek ging ik er maar naast staan en als een soort Mr. Bean zette ik toen heel stoer mijn bandje op de hoogste stand. Het gevolg? Alle dames keken naar me. Dat was natuurlijk wel een beetje de bedoeling, maar de blik in hun ogen verraadde het aankomend onheil... Al met al hield ik dat toen zo'n vijf minuten vol, waarna ik toch echt even de weg naar het toilet moest vinden om mij van mijn laatst genoten maaltijd te ontdoen.

Maar goed dat was toen en nu zit ik hier op Flyvestation Skrydstrup en het grote voordeel (voor sommigen onder ons) van het leven op een luchtmachtbasis is dat er allerlei faciliteiten zijn waarvan je gebruik kunt maken. Over de mess heb ik het al uitgebreid gehad, maar er is bijvoorbeeld ook een baan waar je kunt hordelopen en haasje-over springen (maar dan "the military way", ik geloof dat ze zoiets de stormbaan noemen, waarom toch?), er is een smeerput, waar je de onderkant van je auto kunt aanschouwen en er is zelfs een soort miniatuur dierentuin waar je hondjes kunt kijken (aaien is niet aan te raden). Verder zijn er nog diverse zonnebanken (in Scandinavië worden die gebruikt tegen depressies) en zijn er een sauna en een sportzaal. Die sportzaal is nou niet direct de primaire reden voor mij om hier te verblijven, maar toch... Misschien is het wel een idee om een beetje conditie op te bouwen en tegelijk ook wat spieren te ontwikkelen. Dat zou best leuk staan in combinatie met mijn uniform.

maandag 10 december 2007

Speciaal voor de LVNL collega's

Zoals beloofd een paar foto's...




zondag 9 december 2007

Reacties

Beste allemaal,

Tot nu toe ontvang ik regelmatig reacties op dit weblog. Jullie weten niet half hoe leuk het is om hier gevangen te zitten in de middle of (je weet wel) nowhere en dan spontaan tijdens het studeren een signaaltje van je laptop te horen dat er een nieuw bericht voor je is. Dat doet echt heel goed en draagt er absoluut aan bij dat ik me hier best op mijn gemak voel. En maak je geen zorgen, ik lees ze echt allemaal!

Helaas heb ik niet van iedereen een e-mailadres om ook een antwoord te sturen. De e-mailadressen van LVNL-collega's die ik bij vertrek allemaal netjes in een Excel-sheetje had geklopt zijn op misterieuze wijze verdwenen. Mocht je daarom nog contact willen houden stuur mij dan even een e-mailtje op martijn apenstaartje 2innovate punt nl.

Verder blijft iedereen natuurlijk van harte uitgenodigd om reacties te sturen op de stukjes op de weblog. Aan deze kant worden ze echt met enthousiasme ontvangen!

zaterdag 8 december 2007

Weekend

Gek, het is vandaag zaterdag. Dat betekent dat we alweer een week hier zijn. Dat gaat snel! Het is nu weekend, maar dat is toch iets anders dan wat je je daar thuis bij voorstelt. Natuurlijk is er niemand die je op de vingers kijkt om te zien wat je doet, maar er is gewoon weinig anders te doen dan studeren. Dus daar gaan we dan maar weer…
Gisteravond was het wel een kleine zwijnenstal in onze barak. Iedereen was tamelijk uitgelaten en vrijdagavond is toch even een moment voor wat ontspanning (al hadden we die op donderdagavond ook al gehad natuurlijk). Hoewel het internet al twee dagen kuren vertoont konden we tussen de hick-ups door wel de nodige grappige en ranzige (hoe later, hoe meer) filmpjes downloaden. Ook heb ik even de tijd genomen om mijn kamer opnieuw in te richten. De eerder getoonde foto’s zijn dus alweer achterhaald. Overigens speciaal voor Martine, Marloes en Stennuz: de mobiele hing al wel degelijk vanaf het begin, maar net niet in de hoek die ik heb gefotografeerd. Speciaal voor jullie zal ik na het weekend als de internet-problemen zijn opgelost een mooie foto publiceren!!!

Verder hebben diverse mensen mijn adres hier gevraagd. Waarom willen jullie dat toch allemaal weten??? In ieder geval denk ik dat het wel zal aankomen als er iets gestuurd wordt via:

DanFly Aviation ApS
Martijn van Maanen (room 346-108)
Litholtvej 8
DK-6500 Vojens
Denmark

vrijdag 7 december 2007

Kerstdiner

Hoewel een beetje vroeg (ik betwijfel of de goede sint inmiddels het vaderland heeft verlaten) was gisteravond het kerstdiner van de school. Zowel uit Nederland als uit Denemarken waren er afgevaardigden en natuurlijk waren alle studenten present. Een internationaal gezelschap. Maar toch grappig om te zien dat op gelegenheden als deze alle nationaliteiten dezelfde soort gewoonten hebben… Vooral als het aankomt op: hoe later de avond, hoe schoner het volk en als de wijn is in de man… (Of in dit geval ook de vrouw). In ieder geval het was een super gezellige avond. En het eten was erg goed (was ik ook wel een beetje aan toe!!!) Omdat onze klas vanochtend om 09:00 weer present moest zijn voor onze les Human Performance and Limitations vonden we het een goed idee om rond 22:30 terug te gaan naar de barak. Maar op de een of andere manier ontstond daar nog een spontaan feestje dat nog doorduurde tot ongeveer 01:30. De oogjes bij de Human Performance and Limitations les waren dan ook wel een beetje klein. Maar het grappige is dat dat vak nou juist over dit soort situaties gaat en het effect dat ze hebben op je prestaties. Prima studiemateriaal dus als je het mij vraagt!

donderdag 6 december 2007

Waar ben ik...?

Van diverse kanten heb ik het verzoek gekregen een kijkje te geven in waar ik zoal verblijf. Nou kijk en huiver, de foto's spreken voor zich:












En met wie ben ik hier?


Afgezien van ondergetekende is dit klas 03, met v.l.n.r. Jonathan (Engelsman), Peter (Deen), Kamilla (Poolse), Remco (Nederlander) en Guido (Nederlander).



woensdag 5 december 2007

Messcherpe doorsnijding

Vanmiddag na een lange middag van eenzame opsluiting op mijn kamertje met niets anders dan een aantal boeken kwam ik op de gang klasgenote Kamilla tegen. Toen ik vroeg hoe het ging vertelde ze dat ze hoofdstuk 1 van het vak general navigation wel erg moeilijk vond.
In mijn behulpzaamheid bood ik aan haar wel even de theorie achter de grootcirkel uit te leggen. Een grootcirkel is een doorsnijding van de aarde door het geo-centrum (middelpunt), waardoor dit vlak de grootst mogelijke omtrek heeft. Toen de uitleg, compleet met tekening, niet echt post leek te vatten besloot ik het voorbeeld te gaan illustreren met een natuurgetrouw model: een appel! Gewapend met een keukenmes heb ik vervolgens een aantal doorsnijdingen gedemonstreerd. Lollig als ik ben maakte ik nog een grapje dat ik in mijn vinger zou gaan snijden. En inderdaad, nu zit ik hier met een groot verband om mijn duim!

Sinterklaas, wie kent 'm niet...?




Hoewel ik hier zit in eenzaamheid
en zeshonderd kilometer me van jullie scheidt,
ben ik nog niet vergeten
dat in het vaderland speculaas wordt gegeten.

Vandaag verjaart de goede Sint,
dat is waarom ik zelfs hier een pakje vind…
Kijk aan, kijk nou,
al was het wel een gesjouw!

Compleet met enkele fraaie gedichten,
over meerdere van mijn vele gezichten!
Bedankt allemaal voor de fraaie cadeaus,
ze zijn nu allen uit de doos!

Voor het heerlijk avondje dat is gekomen
waarvoor de Sint uit Spanje kwam stomen,
wens ik u allen veel plezier,
terwijl ik zit aan de studie alhier… :-(






dinsdag 4 december 2007

F-16's

Leek Flyvestation Skrydstrup de eerste dagen op een god-verlaten oord in de middle of nowhere. Gisteren en vandaag vliegen de F-16's je letterlijk om de oren. Gisteren tijdens de eerste kennismakingsles stonden de ruiten van de school zelfs te trillen toen er een complete wave F-16's tegelijk vertrok. Tot overmaat van ramp maakten ze ook nog eens de nodige touch-and-go's, missed approaches en go-arounds. Sommige met de naverbrander op trap 5. Voor de mensen die dat niets zegt: dat is wanneer ze veranderen in vuurspuwende, herrie-brakende vliegende monsters! Wel gaaf om te zien natuurlijk!

Het is geen geheim dat Nederlanders internationaal nogal bekend staan om hun reislust (je vindt ze ook overal...) Maar om hier in de Mess gewoon Nederlands te kunnen praten met wildvreemden is wel heel bijzonder. Fokker doet hier onderhoud aan de F-16's en daarvoor worden er regelmatig mensen uit Nederland naar hier gezonden. In dit geval betrof het echter wel een Engelsman, maar zijn Nederlands is er zeker niet minder om! En wat blijkt??? Hij is een directe collega van zweefvlieg-kameraad en goede vriend Stephan! De wereld blijkt weer eens veel kleiner dan je wilt geloven... :-)

maandag 3 december 2007

Boeken

Zo, daar is ‘ie weer… Ik zie dat de eerste reacties binnen zijn! Leuk om te zien dat er mensen hun weg hebben gevonden naar dit weblog en super leuk om tijdens deze periode van eenzame opsluiting wat van jullie te horen! Blijf dat doen!!!

Ondertussen zijn we helemaal ingehuisd in onze barak. Best gezellig hoor. Helemaal nu de verwarming het doet! Alle andere ongemakken vallen best mee en met z’n allen komen we er wel uit. Verder is de internetverbinding echt prima te noemen en daar maak ik dan ook dankbaar misbruik van. Skype is met stip mijn favoriete computerapplicatie en http://www.afleveringgemist.nl/ (om televisie op te kijken) mijn favoriete website. Beetje jammer alleen dat de installatie van mijn laptop twee weken geleden toch niet helemaal fantastisch is verlopen: ik kan alleen nog maar naar het NOS-journaal kijken. Maar goed, ik ga dat niet veranderen tot de kerst: straks kan ik niets meer! Ik zie het journaal nu i.i.g. ongeveer tien keer per dag en blijf dus goed op de hoogte van de gebeurtenissen in het vaderland.

Vandaag hebben we onze eerste introductielessen op de vliegschool gehad. We hebben gelijk kunnen genieten van het ontbijt en de (warme) lunch zoals we die het komende jaar voorgeschoteld zullen krijgen. Niet slecht hoor! Ook hebben we de boeken gekregen. De foto toont de stapel geflankeerde door klasgenoten Kamila en Remco. We worden geacht dit allemaal in een periode van niet meer dan zeven maanden tot ons te nemen…
Ook is er iemand langs geweest om het uniform in te meten. Over een week of twee zou die klaar moeten zijn. De bijpassende pilot-case (koffer) hebben we al wel gekregen.


Daarna begon het leukere deel van de dag. Eigenlijk schrijf ik dit deel van dit bericht nadat we hebben uitgevonden waar de Mess is. Voor iedereen die niets van het militaire bestaan weet: de mess is waar de militairen eten en vooral… Drinken. Omdat we hier op een militaire basis bivakeren is de Mess maar zo'n twee minuten lopen. Echt super gezellig! En drinken is er ook nog eens voor weinig. Heel weinig zelfs. Maar natuurlijk moet dat niet ten kosten gaan van het studeren. En nu ik erover nadenk: vandaag heb ik nog niets gedaan… Gelukkig hebben we de komende twee dagen “zelfstudie”. Dat betekent dat we geen vaste lessen hebben, maar geacht worden zelf te studeren. Uhm, gelukkig gaat de Mess niet open voor 15:00. Hoewel, misschien kan ik aan de bar ook best wat leren ;-)

zondag 2 december 2007

Flyvestation Skrydstrup

Sprak ik de afgelopen dagen vrijwel uitsluitend over afscheid nemen en dingen voor het laatst doen, gister was de dag waarop het nieuwe dingen doen begon. Goede vriendin Hilde schreef het al als reactie op mijn vorige stukje op deze weblog: “vanaf vandaag zal niets meer hetzelfde zijn!” En inderdaad… Hier een kleine greep uit wat er zoal anders is:

- uitgaan betekent hier een uurtje disco-bowlen op zaterdagavond, waarna zelfs jonge,
dynamische jongens snel weer vertrekken om te studeren
- ons “huisje” is niet gebouwd door een Nederlander in 2001, maar een Duitser in 1940 (fraaie
foto’s zullen volgen)
- het toilet deel ik met zes anderen, in plaats van één
- als je de verwarming aanzet doet die NIETS
- nog even afwachten of de douche wél warm is
- mijn dagelijks werk is niet anderhalf uur van huis, maar anderhalve minuut
- vannacht heb ik voor het eerst in mijn leven geslapen in een badjas en sokken

Maar bovenal: “thuis” is niet Thuis en Lautje is wél Thuis!

Nu zou je kunnen denken dat ik ontevreden ben, maar dat is natuurlijk niet zo! Okay, ik had er even geen rekening mee gehouden dat ik in een steenkoude barak zou komen, waar kennelijk nog niemand de kachel heeft aangestoken, maar los daarvan: ik zit hier vrijwillig en met een doel! En het idee dat ik nu eindelijk aan dat doel ga werken doet me erg goed. Verder zijn we hier ontzettend leuk ontvangen door de twee klassen die ons zijn voorgegaan. Zij hebben ons meegenomen naar de bowlingbaan en na afloop hebben ze ons in hun barak (wel lekker verwarmd) op hun kosten volgegooid met bier. Verder lijken er echt heel leuke mensen in mijn klas te zitten en ik verwacht dan ook dat ik het hier na de nodige opstartperikelen (ook daarover schreef ervaringsdeskundige Hilde al) best naar mijn zin zal krijgen. Vandaag (zondag) gaan we maar eens kijken wat we gaan doen. Samen met klasgenote Kamila had ik gisteravond al zo’n beetje bedacht om naar de Ikea te rijden om wat verlichting te kopen om de kamer wat op te leuken. Na vannacht denk ik dat ik daar ook nog maar een extra dekentje en een matrasje bij doe…
Nou, jullie lezen het wel. En natuurlijk zal vanaf morgen alles in het teken staan van STUDEREN!


P.S. Op de foto: klasgenoten Jonathan, Remco en Guido op de bowlingbaan. Op de achtergrond een hotshot pilot in-spé uit klas twee