Zondagmiddag

Net als in mijn vorige bijdrage van afgelopen vrijdag kan ik ook nu weer melden dat ik een heerlijke vliegdag heb gehad. Eigenlijk wordt het een beetje overbodig dit te melden, aangezien ik slechts zeer zelden heb meegemaakt dat vliegen niet leuk is.

Op het moment loop ik een slordige dertien vlieguur voor op de normale syllabus. Dit verschil zal gedurende het programma toch op de één of andere wijze weggewerkt moeten worden en daarom mocht ik, bij wijze van “wiedergutmachung”, vandaag een vliegtuig van de vliegschool meenemen voor eigen vertier. Ik koos daarvoor maar gelijk voor het meest geavanceerde toestel, de op dit weblog reeds eerder bezongen volbloed digi-eend OY-EBI. Het weer zag er voor vandaag bijzonder goed en vliegbaar uit en op een zondagmiddag zou ik naast wat hobbypiloten het luchtruim grotendeels voor mijzelf hebben. Alle ingrediënten leken dus al aanwezig om van dit tochtje een onvergetelijke middag te maken. Natuurlijk is het wel erg leuk om zo’n vlucht een echt doel te geven en daarom koos ik ervoor naar vliegveld Stauning in het noorden van Denemarken te vliegen om het daar gelegen luchtvaartmuseum te bezoeken.

Het werd inderdaad een heerlijk vliegtochtje dat ik niet snel zal vergeten. Ook het museum, hoewel veel kleiner dan ons vaderlandse Aviodrome, was leuk om te zien. Maar het leukst van al? Wel, dat ik op deze heerlijk zondagmiddag werd vergezeld door versbakken solisten en inmiddels goede vrienden Remco en Guido.

Rondje fjorden

Vandaag was een leuke vliegdag op Flyvestation Skrydstrup! Klasgenoten Guido en Remco behaalden vandaag officieel de status van luchtheld en kunnen zich nu scharen in het selecte gezelschap van mensen die geheel zelfstandig het luchtruim hebben gekozen en daarna weer veilig op moeder aarde zijn wedergekeerd. Remco en Guido, van harte gefeliciteerd! Dit is een moment dat je niet snel gaat vergeten!!!

Ook voor ondergetekende was het een leuke vliegdag. Van een serie van drie solo navigatievluchten maakte ik vandaag nummer drie, die mij naar het noorden van Denemarken voerde. Hoewel ik altijd dacht dat het fenomeen “fjorden” exclusief aan Noorwegen was voorbehouden blijkt ook Denemarken de nodige fjord-achtige fenomenen binnen haar landsgrenzen te bevatten. Dit leverde een paar fraaie vergezichten op. Hoewel zich dit moeilijk in foto’s laat vatten, hierbij op veler verzoek toch een paar kiekjes.

Verkeersleiders zijn ook maar mensen

In een eerder verhaal over mijn eerste solovlucht boven Flyvestation Skrydstrup liet ik mij ontvallen dat ik door mijn voorgaande carrière onder mijn medestudenten de bijnaam “Mr. A-T-C” (Mister Airtrafficcontroll) heb verworven. Een zogenaamde doorstart maken zonder daarvoor van de verkeerstoren toestemming te krijgen was voor mij dan ook grote blamage. Vandaag waren de kaarten tussen de luchtverkeersleiding en ondergetekende echter weer opnieuw geschud en dit keer bleken de rollen omgedraaid. Dat leidde tot een grappig verhaal waarvan de niet-luchtvarende lezer wellicht de essentie ontgaat, maar dat ik u toch niet wil onthouden.

Vandaag vloog ik voor een solo navigatievlucht in het Noorden van Denemarken in het verkeersleidingsgebied van luchthaven Karup. Omdat ik richting het verkeersleidingsgebied van luchthaven Billund (Legoland) vloog verzocht ik Karup Approach (het radiostation waarmee ik op dat moment in verbinding stond) om over te schakelen naar Billund: “Approach, Oscar-Tango-Victor, overhead Silkeborg, maintaining onethousand fivehundred feet, request frequency change for Billund” Waarop de waarde verkeersleider die mij even daarvoor ook al een keer in het Deens had aangesproken (een onhebbelijke eigenschap die Deense vliegers en verkeersleiders veelvuldig bezigen op de radio) terugkwam met “Oscar-Kilo-Alfa, traffic is bla, die-bla, die-bla, contact Billund Approach on one two seven decimal five seven five”. Uiteraard zou het zo kunnen zijn dat de waarde verkeersleider toevallig net tijdens mijn uitzending zelf had bedacht dat een ander vliegtuig, met callsign Oscar-Kilo-Alfa van frequentie moest veranderen en dus hield ik mij even stil want gegeven het callsign was deze boodschap niet voor mij bedoeld. Toen er echter na twintig seconden geen antwoord kwam waagde ik nog maar eens een poging: “Approach, Oscar-Tango-Victor, overhead Silkeborg, maintaining onethousand fivehundred feet, request frequency change for Billund”. Waarop de controller direct weer terugkwam, een beetje geïrriteerd dit keer: “Oscar-Kilo-Alfa, traffic is bla,die-bla,die-bla, contact Billund Approach on one two seven decimal five seven five”. Na deze uitzending bleef het echter niet stil op de radio en meldde zich een wat vertwijfelde Deense hobby-vlieger, die amper Engels leek te verstaan, met grote vraagtekens in zijn stem: “I will contact Billund Approach, et to syv fem syv fem Oscar-Kilo-Alfa”.

Toen het eindelijk weer stil was op de radio deed ik nog maar eens een poging: “Approach, OSCAR-TANGO-VICTOR (met een duidelijke nadruk op dit callsign), overhead Silkeborg one seven, maintaining onethousand fivehundred feet, request frequency change for Billund”. Wederom kwam de controller direct terug en dit keer zo mogelijk nog meer geïrriteerd dan zoeven: “OSCAR-KILO-ALFA, YOU ARE STILL TRANSMITTING ON THE KARUP APPROACH FREQUENCY, CONTACT BILLUND AT ONE TWO SEVEN DECIMAL FIVE SEVEN FIVE!!!”. Uiteraard had ik het bijltje er nu bij neer kunnen gooien en gewoon van frequentie kunnen wisselen, maar dan had ik het risico gelopen dat de beste man na enige tijd te vergeefs zou hebben geprobeerd mij op te roepen. Gezien het viertal blunders op rij dat hij zoeven al had begaan schatte ik zo in dat hij in dat geval in blinde paniek direct drie helikopters had laten opstijgen om naar mijn mogelijke wrakstukken op zoek te gaan, hetgeen achteraf tot vervelende discussies kan leiden over de kosten. Ik kwam dus maar terug met: “NEGATIVE, this is OSCAR-YANKEE-CHARLIE-TANGO-VICTOR, requesting frequency change for Billund”. Daarop werd het even stil. De beste man begon zich nu waarschijnlijk af te vragen of hij net wellicht die arme donder die nauwelijks Engels sprak ten onrechte had overgezet naar Billund. En ja, toen ik eindelijk een voor mij bedoeld antwoord van hem had gekregen en mijn radio had overgeschakeld ving ik nog net de laatste flarden op van de half Deense, half Engelse conversatie tussen een geheel verdwaasde Oscar-Kilo-Alfa en een geërgerde verkeersleider van Billund Approach over waarom dit vliegtuig dat zeker dertig mijl noord van zijn verkeersleidingsgebied vloog zijn frequentie bezet hield.

Aan u de keuze...

Afgelopen vrijdag berichtte ik over een wat onhandige actie: het maken van een zogenaamde doorstart zonder daarvoor van de verkeerstoren toestemming te hebben gekregen. De oplettende lezer las echter ook nog net op de laatste regel van dit bericht over iets feestelijks: mijn eerste solovlucht. En ja, deze pijnlijke uitglijder was inderdaad onderdeel van deze toch wel bijzondere gebeurtenis.

Zoals de meesten van u weten heb ik al een aantal jaren een privévliegbrevet. Natuurlijk vloog ik derhalve al vele malen solo en natuurlijk nam bovengenoemde miskleun van formaat ook nog eens de glans weg van deze bijzonder gebeurtenis, maar ondanks alles blijft zo’n eerste vlucht toch bijzonder. Al eens eerder las u op dit weblog over een naar aanleiding van een dergelijke eerste solovlucht georganiseerde traditionele veldslag die gepaard ging met veel water en waarbij het de bedoeling is de prille solist tot op zijn ondergoed nat te maken. Destijds ontaardde dit niet alleen in een natte solist, maar in een groot aantal natte, bibberende jongetjes die hun doel enigszins voorbij geschoten leken. Gelukkig bleken de solovluchten van ondergetekende en van medestudent en goede vriend Peter door de al aanwezig privébrevetten niet interessant genoeg voor een dergelijk waterballet. Ik heb mijn goed tot op heden dan ook nog helemaal droog gehouden.

Bij een eerste solovlucht hoort ook een extra versiersel op het uniform. Leerlingen in de aan het vliegen voorafgaande theoriefase lopen met zogenaamde epauletten op de schouders met daarop enkel het logo van de vliegschool. Naarmate je je meer en meer verheft boven de “aardse stervelingen” en je gaat voegen bij de “vliegende mensch” worden deze vervangen door steeds meer goudkleurige strepen. Het toetreden tot het selecte gezelschap van mensen die geheel zelfstandig het luchtruim hebben gekozen levert één streep op. Het behalen van je eerste examen de tweede.

Omdat Peter en ondergetekende al eens eerder een examen hebben gehaald heeft men zo bedacht dat onze respectievelijke solovluchten direct goed zijn voor niet één maar twee gouden strepen. Van de ene op de andere dag loop ik dus niet meer met het ordinaire vliegschoollogo op mijn schouders, maar met maar liefst twee gouden strepen! Een opmerkelijke situatie die ik persoonlijk zou willen omschrijven als “van landrot tot luchtheld in één vlucht!” al ben ik bang dat mijn vader dit eerder zou relativeren met “niets gepresteerd, toch geëerd!” Aan u de keuze!

Dat krijg je ervan als je alles zelf wilt doen...

“Oscar – Bravo – India, for your information you were NOT cleared for the touch & go, but now that you made it, join the lefthand downwind runway two-niner right anyway”. Zoiets zou ik in een grijs verleden mogelijk gezegd kunnen hebben tijdens de basisopleiding tot luchtverkeersleider op Schiphol die ik daar ooit volgde. Het betekent zoveel als dat het vliegtuig tegen wie je praat zojuist een zogenaamde doorstart heeft gemaakt op de startbaan terwijl hij daarvoor geen toestemming had. Ondanks dat dit eigenlijk een doodszonde is krijgt het vliegtuig desalniettemin de opdracht weer gewoon het normale rondje te vliegen voor de landing of de volgende doorstart.

Zoals gezegd zou ik bovenstaande tijdens die opleiding gezegd kunnen hebben. Gelukkig speelden dergelijke situaties zich af in een simulator met gesimuleerde vliegtuigen en een virtuele start- en landingsbaan. Dat deze woorden ook in het echt weleens gebruikt moeten worden bleek vandaag toen de verkeersleider van Flyvestation Skrydstrup deze exacte bewoordingen de ether in stuurde. De geadresseerde? Zoals gezegd de Oscar – Bravo – India, hetgeen een afkorting is voor de OY-EBI. En nu vraagt u zich natuurlijk af wie dit bewuste toestel (de zelfde volbloed digi-eend als waarover ik eerder berichtte) bestuurde. Wel nu, u raadt het natuurlijk al… Jawel, ondergetekende die daarmee zijn onder medestudenten door bovengenoemde basisopleiding tot luchtverkeersleider verworven bijnaam “Mr. A-T-C” (Mister Airtrafficcontroll) niet bepaald eer aandoet. Gelukkig zijn de lokale verkeersleiders redelijk vergevingsgezind naar vliegtuigen van onze vliegschool, omdat ze weten dat we het nog aan het leren zijn. En ook vlieginstructeur Rune, die dit alles op de radio had gehoord, was al lang blij dat ik het vliegtuig weer veilig bij hem terug bezorgde en feliciteerde mij na afloop met mijn eerste solovlucht binnen de opleiding!

Decennium

Velen van u is het helaas niet ontgaan; ondergetekende bereikte afgelopen zaterdag, 30 augustus, de niet-onrespectabele leeftijd van dertig jaar. Omdat ik nog steeds moeilijk afscheid kan nemen van de kinderlijke gedachte dat dertig eigenlijk al stokoud is had ik al lang geleden besloten zo min mogelijk aandacht aan deze gebeurtenis te schenken. Aanvankelijk leek het erop dat mijn directe omgeving deze wens respecteerde. Enorm verrast was ik dan ook toen ik afgelopen vrijdagavond ineens oog in oog stond met mijn eigen Lautje.

Lautje bleek de reis naar Denemarken te hebben ondernomen om samen met mij het nieuwe jaar te kunnen inluiden. Met voorbedachten rade en bijgestaan door enkele niet nader te noemen klasgenoten had zij een vakantiehuis geboekt, alwaar wij de rest van het weekend zouden doorbrengen. Daar aangekomen werd ik wederom verrast. Dit keer door de aanwezigheid van nog twee heel dierbare mensen: mijn ouders!

Samen met Lautje, papa en mama heb ik een overheerlijke weekend gehad. We hebben lekker gegeten en gedronken, lekker bijgepraat en vooral van elkaars aanwezigheid genoten. Ook van de vele kaarten en berichten die ik van diverse kanten heb ontvangen heb ik volop genoten. En ook mijn klasgenoten hebben op zeer originele wijze blijk gegeven dat deze jaarwisseling niet onopgemerkt aan hun is voorbij gegaan (zie foto). Iedereen ontzettend bedankt. Hoewel ik nog steeds niet blij ben met mijn nieuwe leeftijd had ik mij geen betere manier kunnen voorstellen om dit nieuwe decennium in te luiden!

Kussentjes

In de voorgaande episode van mijn belevenissen in the middle of Danish nowhere las u over het hypergeavanceerde vliegtuig waarin ik gepland was te leren vliegen, maar dat ik uiteindelijk eigenhandig met de ouderwetse benenwagen moest terugduwen naar de vliegschool. Omdat het probleem niet één, twee, drie opgelost bleek te kunnen worden speelden de daarop volgende dagen zich voor mij weer aardig laag bij de grond en soms erg platvloers af.

Afgelopen donderdag waren de problemen na enig aandringen opgelost en konden klasgenoot Peter en ondergetekende eindelijk de lucht in. Zoals gezegd zou dit ondermeer inhouden dat wij moesten wennen aan het totaal gemoderniseerde digitale instrumentarium van het bewuste toestel.

Wennen is in dit opzicht eigenlijk wel wat al te gemakkelijk gezegd. Gelijk na het opstijgen begon vlieginstructeur Rune al enthousiast te vertellen over alle moderne snufjes die dit wonder der digitale techniek in zich herbergt. Zo herinner ik mij vaag dat hij voordat we moeder aarde goed en wel onder onze wielen hadden laten wegzakken al vertelde hoe je dit vliegtuig geheel automatisch de nadering voor de landing kunt laten uitvoeren. Vaag, zoals gezegd, want terwijl hij zich bezig hield met de digitale toverdoos voor mijn neus, deed ik zelf verwoede pogingen iets buiten de cockpit waar te nemen om mij op te oriënteren. Geplaagd door een voor deze les veel te actief warmtefront lukte dit niet best en met dat gekke scherm recht voor mijn neus kreeg ik steeds meer het gevoel dat niet ik met deze vliegende berg microchips aan het vliegen was, maar zij met mij.

Tot overmaat van ramp had ik na vijf minuten al totaal geen idee meer waar ik uithing. Had deze les tot doel gehad precieze navigatie uit te voeren dan was ik zeker gezakt. Gelukkig belandde Rune na een halfuurtje echter aan bij de spoorzoekeropties van deze reuze TomTom en die gaf mij een keurige koers terug naar het vliegveld.

Daar aangekomen stelde vlieginstructeur Rune voor om nog een aantal start- en landingsoefeningen uit te voeren. Toen we echter eindelijk onder de laaghangende bewolking uitzakten had ik nog steeds niet het gevoel deze volbloed vliegende digi-eend vol vertrouwen het hoofd te kunnen bieden. Even ging het dan ook door mijn hoofd om vlieginstructeur Rune maar eens een demonstratie te vragen van die volautomatische landingsoptie. Maar nee, ík laat mij toch niet kennen door een Cessna-tje? Ik, met meer dan 150 vlieguren, ik, met meer dan vierhonderd landingen op motor- en vijfhonderd op zweefvliegtuigen, ik, de, nou ja…

De trouwe lezer die de soms wat al te langdradige schrijfstijl van ondergetekende inmiddels wat beter kent herkent in bovenstaande zelfingenomenheid waarschijnlijk een inleiding tot iets dat goed mis gaat. En ja, dat is te zeggen... Zoals gezegd moest ik dus maar eens een fraaie landing maken. Ik ging er dus nog maar eens even goed voor zitten en langzaam begon ik de daling naar de reusachtige landingsbaan van Flyvestation Skrydstrup. Langzaam tikte de hoogte weg. 800 voet, 700 voet, iets te hoog, gas terug, 600 voet, 500 voet, flaps 30˚, 400 voet, 300 voet, spoelen, wassen, centrifugeren, 100 voet en toen... Toen, moest ik voor het laatste stukje langzaam de neus iets optrekken. Tsja, en toen bleek wat ik eigenlijk al die tijd al had kunnen weten: deze Cessna is gebouwd voor dikke, vette Amerikaanse boeren en niet voor timide Nederlandse mannetjes met veel te korte beentjes. Het gevolg? Terwijl de neus netjes omhoog kwam voor de landing bleek ik ineens veel te diep te zitten en zag ik niets anders meer dan motorkap en beeldscherm en zo kwam het dat de hereniging van ons landingsgestel met moeder aarde gepaard ging met een veel hardere plof dan verwacht.

Hoewel vlieginstructeur Rune verder weinig acht leek te slaan op deze blamage was ikzelf natuurlijk verre van tevreden. Het gevolg? Vanaf zaterdag berijdt ondergetekende deze vliegende Playsation op een drietal vrolijk geruite kussentjes.