Verkeersleiders zijn ook maar mensen deel 2

Enkele malen schreef ik al over misverstanden tussen ondergetekende en lokale Deense verkeersleiders. Ook vanmiddag had ik weer een memorabel gesprek met één van hen… Net als enkele weken geleden vroeg chef-vlieginstructeur Kurt mij een vliegtuig op te halen. Dit keer betrof het een toestel dat ter reparatie naar de werkplaats op vliegveld Vamdrup was overgevlogen.
Zo gezegd, zo gedaan liet ik mij vanmiddag afzetten op het bewuste vliegveld en na een korte inspectie van het toestel koos ik het luchtruim. Omdat vliegveld Vamdrup en flyvestation Skrydstrup heel dicht bij elkaar in de buurt liggen is het zaak tijdig van radiofrequentie te wisselen om niet zonder toestemming het verkeersleidinggebied van onze thuishaven binnen te vliegen. Enkele minuten in de vlucht meldde ik mij daarom bij de grote, boze soldatenman in de verkeerstoren: “Skrydstrup Tower, Oscar-Yankee-November-Foxtrot-Foxtrot”. “Oscar-Fox-Fox standby!” was het enige en zeer kort afgemeten antwoord dat ik daarop ontving. Dit betekent zoveel als: “houd je mond even en wacht tot ik je oproep.” Om niet al direct het verkeersleidinggebied binnen te duiken besloot ik daarop maar wat rondjes te gaan vliegen.
Na zes rondjes en zeker vijf minuten begon ik het wachten echter aardig beu te worden en ik besloot nog maar eens te proberen of ik al antwoord zou krijgen. “Skrydstrup, Oscar-Fox-Fox” “Oscar-Fox-Fox, you are in the middle of a wave of aircraft, so stand-by.” Geschrokken keek ik hierop uit het raam, want wat hij mij leek te vertellen was dat ik langer moest wachten omdat ik midden in een “zwerm” vliegtuigen was beland. Tevens droeg hij mij door de opdracht “stand-by” opnieuw op mijn mond te houden, maar geplaagd door slecht zicht werd ik wel een tikkeltje ongerust over die “zwerm” met vliegtuigen waarin ik beland zou zijn.
Maar na nog eens zes rondjes en vijf minuten te hebben gewacht had ik er echt genoeg van en riep hem nu lichtelijk geïrriteerd op “Skrydstrup Tower, Oscar Fox-Fox.” “Oscar-Fox-Fox, on a green light cross the road and taxi to holdingpoint Bravo, Runway 11 Left, break-break.” Met enige verbazing luisterde ik naar deze uitzending. Vrij vertaald betekent dit namelijk dat ik als het groene verkeerslicht bij de het platform voor de vliegschool aangaat naar de startbaan mag taxiën. Maar ik stond helemaal niet op dat platform en ik wilde al helemaal niet taxiën. Het tweede deel van de uitzending “break-break” betekent echter dat een antwoord in het geheel niet op prijs werd gesteld. Nog maar een rondje vliegen dus. Ondertussen bleef het helemaal stil op de radio en ik vermoedde dat hij op een andere frequentie druk in gesprek was met een aantal F-16’s. Sommige militaire verkeersleiders worden daarvan zo gespannen dat ze liever geen langzame lesvliegtuigen in de buurt willen hebben die nog wel eens iets onverwachts doen. Daarom liet ik de situatie nog maar even betijen en begon aan het volgende rondje. Van dat ene rondje werden het er echter twee en van die twee rondjes werden het er drie en toen ik na het vierde rondje nog niets van de beste man had vernomen besloot ik het heft maar weer in eigen handen te nemen: “Skrydstrup, Oscar-Fox-Fox, confirm the taxi-instruction was for Oscar-Yankee-November-Foxtrot-Foxtrot?” Met deze vraag, of de taxi-instructie die ik had ontvangen wel echt voor mij bedoeld was gaf ik hem de kans om zijn eigen fout in te zien, maar kennelijk kwam die boodschap niet aan. “Oscar-Fox-Fox, on a green light cross the road to holdingpoint Bravo, Runway 11 Left” was namelijk opnieuw het antwoord en dit keer met overduidelijk irritatie in zijn stem. Omdat ik voor mijn idee nu toch echt lang genoeg begrijpend had gewacht tot hij zijn fout zou inzien vond ik het tijd worden duidelijkheid te scheppen en eveneens lichtelijk geïrriteerd vertelde ik hem dat ik helemaal niet wilde taxiën, sterker nog, dat ik niet eens op de grond stond, maar net noord van zijn verkeersleidinggebied vloog en wilde landen. Daarop gebood hij mij door te gaan met rondjes vliegen en verdere instructies af te wachten.
Enigszins gepikeerd, maar stiekem ook wel met enig leed vermaak wilde ik net beginnen aan het zoveelste rondje toen ik mij ineens gewaar werd van het volgende zich aandoende probleem: de rode lamp die midden voor mijn neus was aangegaan. Deze lamp, waarvan ik zeker wist dat ik die na de start had zien uitgaan, geeft aan dat het landingsgestel aan het in- of uitgaan is. Maar hoe kan die nou spontaan gaan branden? Wat is dit voor macabere vlucht? Met de amper twee weken oude herinnering aan problemen met het landingsgestel nog vers in het geheugen controleerde ik direct de daarmee samenhangende knopjes en handletjes, maar alles leek te kloppen. Dan maar eens proberen het landingsgestel neer te doen. Dat ging zonder problemen en nadat er keurig drie groene lampjes aangingen trok ik het direct weer op. Keurig na een tel of tien ging de bewuste rode lamp uit, als teken dat het landingsgestel helemaal omhoog is. Opgelucht dat het allemaal goed werkte trok ik mijn schouders op, om op het zelfde moment door een felle turbulentiestoot te vliegen. Waarop, u raadt het al, de rode lamp midden voor mijn neus weer net zo feestelijk ontbrandde.
Tijdens de drie rondjes die nog volgden heb ik nog tweemaal het landingsgestel op en neer bewogen om uiteindelijk, nadat de verkeersleider mij de lang verwachte toestemming gaf om huiswaarts te keren, te besluiten het laatste stuk maar met de wielen uit te vliegen.
U begrijpt dat dit al met al een enerverende vlucht was die mijn logboek niet met de geplande acht, maar met ruim vierendertig gratis vliegminuten heeft verrijkt…

Neerlands reputatie

Als rechtaarde chauvinist ben ik lange tijd overtuigd geweest van de prominente positie die wij Nederlanders innemen in de westerse maatschappij. Het feit dat wij elders in de wereld met enig wantrouwen worden bekeken was mij wel duidelijk, maar dat dit ook geldt in de ons omringende West-Europese landen is nooit bij mij opgekomen. Enigszins verbaasd was ik daarom toen ik vorig jaar januari na de kerstvakantie terugkeerde naar de middle of Danish nowhere en bij de grens ineens werd staande gehouden. Twee, overigens uitermate vriendelijke, dames van de Deense grenspatrouille verzochten mij toen mijn auto te parkeren en de kofferbak te openen. Enigszins bezorgd over de bekleding van mijn polo-tje, omdat de auto naast mij net door een speurhond onder handen werd genomen, duurde het toen even voordat ik de dames had duidelijk gemaakt wat ik in hun land kwam doen. Gelukkig kwam de hond er uiteindelijk niet aan te pas en mocht ik doorrijden.
Groter werd de verbazing toen ik amper twee maanden later wederom door onze Deense E.U-partners aan de kant werd gezet. De twee mannen die ons dit keer te woord stonden waren echter een stuk minder vriendelijk en wederom vreesde ik de speurhond. Mede-student Gaston, die mij op die reis vergezelde, had echter een goede list. Semi-per ongeluk stopte hij de toegangspas van Flyvestation Skrydstrup in zijn paspoort. Toen hij de hierover verbaasde diender vertelde dat wij naar Denemarken kwamen voor een vliegopleiding mochten we direct doorrijden en was het gevaar van de speurhond wederom afgewend.
Minder fortuinlijk was klasgenoot Remco toen hij enkele maanden geleden midden in Duitsland van de snelweg werd gehaald. Hem werd verzocht in het bijzijn van een gehandschoende Polizei-beambte in een flesje te plassen. Hoewel hem dit het nodige oponthoud kostte mocht ook hij uiteindelijk doorrijden.
Maar helaas bleef het hier niet bij. Enkele weken geleden ben ik nog eens zomaar midden in Denemarken door de politie staande gehouden. Waarschijnlijk zat er volgens deze bromsnorren al een verdacht luchtje aan het simpele feit dat een Nederlandse jonge man zich helemaal alleen in deze omgeving begeeft. Gezien de desolate aard van deze omgeving kan ik ze daarin op zich geen ongelijk geven, maar toch… In Nederland ben ik in de meer dan tien jaar dat ik nu een rijbewijs heb nog nooit gestopt. Zelfs bij controles aan de Duitse grens mocht ik herhaalde keren gewoon doorrijden, maar hier in Denemarken heb ik kennelijk een heel verdacht voorkomen. Want… Afgelopen maandag, toen ik wederom via de authentieke Deutsche Staubahn van het vaderland terugreed naar de middle of Danish nowhere heb ik opnieuw de truc met de toegangspas van Flyvestation Skrydstrup kunnen toepassen. Nu moet u mij toch eens vertellen, zie ik er nu echt uit als een drugskoerier?