Het is alweer een tijd stil op dit weblog. De laatste weken zijn er privé wat dingen gebeurd die mij onvoldoende ruimte lieten om lekker te schrijven. Toch is er genoeg gebeurd waarover ik zou kunnen schrijven. Daarom nu dit bericht, want de fase waarin mijn klasgenoten en ik zijn beland en waarnaar ik al tijden had uitgekeken zit namelijk vol met avontuurlijke vluchten. Deze zogenaamde SPIC-fase is bedoeld om ervaring op te bouwen in de vorm van vijftig vlieguren onder de zogenaamde instrument-flightrules (IFR). Het leuke hieraan is dat je zelf de bestemmingen mag uitkiezen voor de te maken vluchten en die vluchten worden ook geacht lang te duren. Sommige studenten vinden het prettig om in deze fase zoveel mogelijk procedures te oefenen op de ons omringende vliegvelden. Deze zul je immers binnen enkele maanden bezoeken tijdens het examen en dus is dit een mooi moment om daar veel ervaring op te doen. Anderen, onder wie ikzelf, vinden het juist uitdagender om verre bestemmingen te proberen te bereiken. De afgelopen weken ben ik dan ook ondermeer in plaatsen geweest als Berlijn, Goethenborg (Zweden), Groningen, Maastricht, Bremen, Kopenhagen, Osnabruck (Duitsland) en wereldstad Notodden in Noorwegen. Van veel van deze vluchten heb ik video-opnames gemaakt en de bedoeling is daarvan uiteindelijk een compilatie te maken. Met een beetje geluk kunt u die over een tijdje via dit weblog bekijken. Ook de komende dagen staat er nog het een en ander op het programma. Mede-student Guido en ik hebben het plan om naar Tsjechië te vliegen. Het leven gaat door!
Dat de tijd niet stilstaat bewijst ook het feit dat mijn felbegeerde zweefvliegbewijs binnenkort alweer aan een vernieuwing toe is. Iedere twee jaar verloopt dit papiertje namelijk en om het geldig te houden moet je aan een minimum ervaringseis voldoen. Enkele weken geleden heb ik al een tweetal startjes kunnen maken op het door mij zo geliefde Terlet, maar daarmee voldeed ik nog niet aan de gestelde norm. Daarvoor moet nog iets meer gebeuren. Helaas ben ik momenteel zo weinig in Nederland dat ik toch met argusogen zat te kijken naar de naderende verloopdatum. Gelukkig wist ik dat studenten-opa Hans, met wie ik, zoals de trouwe lezer zich misschien nog herinnert, ruim een jaar geleden al eens naar Nederland vloog, lid is van de lokale zweefvliegclub. Al vaker had ik watertandend naar boven staan kijken als de zweefkisten laag over onze barak scheerden, maar de prijzen die ik vorig jaar te horen kreeg om lid te worden logen er niet om. Tot nu toe kwam het er daarom nooit van de club daadwerkelijk te bezoeken. Tot vandaag… Studenten-opa Hans had voor mij geregeld dat ik wat startjes kon maken en dat ging prima. Voor het eerst in anderhalf jaar heb ik weer eens in krachtige thermiek gevlogen en dat was een heerlijk gevoel. Het leven gaat door!
Grappig om te zien trouwens hoe ze hier in Denemarken het authentiek vaderlandsche wetboek der zweefvliegkunst lijken te hebben herschreven. Voor degenen die het wat zegt: niet te stijl starten komt in het Deense zweefvliegwetboek niet voor en ook het vrijhouden van een gebied schuin voor een startend vliegtuig omdat het mogelijk kan uitbreken staat er kennelijk niet in. Laat staan dat het gebruik van breukstukken ergens goed voor is, noch het bijprikken alvorens te ontkoppelen wordt hier gepropageerd. Sterker nog, men stopt pas met lieren nadat de kabel vanzelf van de haak is gevlogen. Eén wetmatigheid der vaderlandsche zweefvliegkunst blijkt echter wel te zijn gehandhaafd. Op de eerste dag van het jaar die ik op een zweefvliegveld doorbreng moet ik verbranden. En zo komt het dat ik hier met een vuurrood hoofd en schijfjes komkommer op mijn armen achter mijn computer zit. Het kan verkeren en het leven gaat door!
