donderdag 26 november 2009

Wing

Sinds ik terug ben uit Denemarken en het normale leven zich min of meer lijkt te hebben hervat merk ik dat het steeds moeilijker wordt een anekdotische bijdrage te leveren aan dit weblog. Het leven thuis herbergt simpelweg niet genoeg opmerkelijke gebeurtenissen in zich om met gemak een voor u amusant stukje te schrijven. Toch wil ik u de gebeurtenissen van de heel bijzondere dag van vandaag niet onthouden. Daarom nu een goudeerlijk verslag van de gebeurtenissen van vandaag.

Een goed gebruik onder piloten wil dat op het moment dat zij hun vliegbrevet halen zij worden gedecoreerd met een zogenaamde wing. Dit is een vleugelvormige broche die op de linker borst wordt gedragen om aan de rest van de wereld kenbaar te maken dat men te doen heeft met een heuse piloot. Het opspelden van deze wing gebeurt meestal met enig ceremonieel.

Hoewel ik er doorgaans absoluut geen hekel aan heb om in de spotlight te staan heb ik mij tot vanmorgen afgevraagd of ik wel zin had in deze voor vandaag geplande ceremoniële uitreiking. Een wing krijgen is immers leuk, maar ten eerste: wat is een wing zonder een daadwerkelijke baan als piloot? En ten tweede: de wing waarvoor men bij onze opleiding heeft gekozen is dermate klein dat het moeilijk te verkopen valt dat ik nu een brevet heb waarmee ik wettelijk gezien zelfs de allergrootste verkeersvliegtuigen mag besturen. Maar om al de lieve mensen die veel moeite hebben gestoken in de organisatie van deze dag niet teleur te stellen en ook mijn ouders, die toch wel een beetje trots blijken te zijn, de kans te geven dit mee te maken heb ik mij toch ten volle overgegeven aan wat de ceremonie mij brengen zou. En, eerlijk is eerlijk, dat bleek een heel goede keuze!

Allereerst was er de uitreiking van de wing zelf. En dat deze maar klein is blijkt zijn voordelen te hebben. Zo kan hij namelijk gemakkelijk op het revert van een burgerpak worden gespeld. En de gene die vandaag deze bijzondere handeling bij mij verrichtte is dezelfde die mij al 31 jaar op de juiste momenten motiveert, stimuleert, inspireert en soms net het zetje over de drempel geeft dat je nodig hebt om iets te bereiken. Een heel bijzonder moment dus voor vader en zoon!
Verder was het na tien jaar uit de hand gelopen vlieghobby een heel bijzondere eer om voor het eerst zowel mijn moeder als mijn oma, die dat beiden door een vervelende samenloop van omstandigheden nog nooit eerder hebben kunnen meemaken, nu te ontvangen in een heuse cockpit; zei het dan wel veilig op de grond…
En tot slot was deze dag een afsluiting. Een afsluiting van twee jaar van hard werken, een tijd van hoge bergen, maar ook diepe dalen, van bijzondere momenten, die in het dagelijks leven soms ondenkbaar zouden zijn, maar ook van tijden van verveling, een tijd waarin ik heel veel dierbaars ben kwijtgeraakt, maar waarin ik ook veel dierbaars heb gevonden. Kortom vandaag kwam er een formeel einde aan een tijd waarvan ik hoop dat ik die mijn levenlang niet zal vergeten. Wat er over blijft zijn herinneringen aan een aantal zeer bijzondere vriendschappen en natuurlijk de foto’s!

maandag 23 november 2009

The dream is alive!

In het vorig stuk proza dat ik op dit forum publiceerde sprak ik over jongensdromen die maar niet wilden uitkomen. Over hoe ik er als kleine jongen van droomde te vliegen met straaljagers en hoe die droom langzaam veranderde in verre reizen met passagiers en stewardessen. Ook schreef ik hoe, nu ik eindelijk ziel, zaligheid en een onvoorstelbaar bedrag heb geïnvesteerd om die droom te verwezenlijken, de economische crisis roet in het eten lijkt te gooien.

Evenwel heb ik de afgelopen weken mogen ruiken aan het vliegen met een zestig ton zwaar verkeersvliegtuig. Als laatste onderdeel van de opleiding, als een soort crème op de pudding, heb ik namelijk vijftig uur “gevlogen” op een vluchtsimulator. Het nagebootste vliegtuig is van de nieuwste generatie Boeing 737. En hoewel ik mij in mijn vorige bijdrage nog niet zo enthousiast uitliet over mijn samenwerking tussen dit vliegtuig en ondergetekende kan ik nu toch met enige gelukzaligheid zeggen dat ik van de laatste vluchten meer dan heb genoten!

Tijdens vluchten van Amsterdam naar Parijs, of van Milaan naar Lyon werd veel van de mogelijke ellende die je in het echt mogelijk, doch hopelijk slechts zelden of nooit zult meemaken, over ons uitgestort. Samen met nieuwbakken klasgenote Celina wist ik echter steeds weer het vliegtuig veilig aan de grond te brengen en de cursus uiteindelijk tot een heel goed einde!

Het enige minpunt? De cursus is nu ten einde en dat betekent dat ik voorlopig dus echt ben uitgevlogen en de dromen de ijskast in moeten. En dat terwijl ik er net echt plezier in kreeg met een “echt” vliegtuig te sturen…

woensdag 4 november 2009

Jongensdromen

Zoals zoveel jonge jongens droomde ik er vroeger van om straaljagerpiloot te worden bij ’s lands defensie. Vuurballen spuwend zag ik mijzelf met Mach 2 (twee keer de snelheid van het geluid) op eenzame hoogte door het luchtruim schieten, daarvoor dik betaald krijgend door hare majesteits luchtmacht.

Toen ik wat ouder werd boog deze droom langzaam om naar een wat rustiger bestaan. Niet langer zou ik met een duizelingwekkende Mach 2, maar “slechts” met Mach .75 (ongeveer driekwart van de snelheid van het geluid) door het luchtruim schieten, daarbij bijvoorkeur geen vuurballen spuwend, maar wel vergezeld van minimaal één andere piloot, twee stewardessen en een passagier of vijftig.

De afgelopen twee jaar heb ik meer dan mijn ziel en zaligheid en veel meer dan de inhoud van mijn portemonnee geïnvesteerd om deze aangepaste jongensdroom ooit in vervulling te zien gaan en hoewel baankansen op het moment zeer beperkt zijn begint het er zo langzamerhand toch een klein beetje op te lijken. Hoewel…

Vrijwel vanaf het moment dat we terugkeerden uit the middle of Danish nowhere zijn mijn klasgenoten en ik druk in de weer geweest met de voorbereidingen voor het laatste deel van de training waarin we in een vluchtsimulator als piloot leren optreden op een heuse Boeing 737. Ondertussen heb ik de eerste vijf vluchten van deze cursus gemaakt. Vooraf hoopte ik mij daarbij een “echte piloot” te voelen. Nu betekent piloot volgens de Dikke Van Dale “bestuurder” en hoewel ik wel aan het stuurwiel heb gedraaid en de gashandels heb bediend heb ik nog niet echt het gevoel gehad dat ik het vliegtuig ook echt heb bestuurd. Nou heb ik mij laten vertellen dat de meeste mensen dat probleem kennen als ze uit een klein propellervliegtuig in een zestig ton zwaar straalvliegtuig stappen, maar toch… Met of zonder kredietcrisis; de jongensdroom laat dus toch weer op zich wachten!

Mogelijk ervaart u dit verhaal als enigszins meelijwekkend. Wellicht denkt u nu dat ik al mijn hele leven worstel met niet-uitgekomen jongensdromen. En hoewel daarin natuurlijk wel een kern van waarheid schuilt kan ik toch ook de zeer heugelijke mededeling doen dat een deel van de vroegste jongensdroom onverwachts toch nog is uitgekomen… Vanaf januari zal ik namelijk betaald krijgen door hare majesteits luchtmacht. Al is het niet voor bewezen diensten als piloot, toch ben ik dik tevreden met mijn nieuw verworven tijdelijke baan op het verkeers- en gevechtsleidingscentrum Nieuw-Milligen!