Nu de goede sint weer met zijn staf in de hand, zijn zak op zijn rug en schimmel tussen zijn benen de vaderlandse daken berijdt zou dit een passende titel zijn voor een verhaal over mijn gisteravond gevlogen eerste nachtvlucht. Helaas echter dekt deze spreekwoordelijke vlag de even zo spreekwoordelijke lading in het geheel niet! Gisteravond was er namelijk helemaal geen maan en toonde zich een wolkenloze sterrenhemel die je maar zelden ziet!
Omdat deze eerste nachtvlucht op zicht wordt uitgevoerd is het devies: hoe meer zicht en hoe minder wolken hoe beter. De hele dag waren de tekenen al daar dat het een heldere, koude nacht zou worden met weinig wind. Bijna te mooi om waar te zijn! En ja, inderdaad ontbrak aan deze ideale omstandigheden één ding: een plaatsje in het rooster. Gelukkig kostte het niet veel overredingskracht om vlieginstructeur Rune zover te krijgen om mij bij deze nieuwe ervaring te vergezellen. Omdat hij zijn vrije avond hieraan opofferde had hij wel enkele speciale voorwaarden... En zo kwam het dat gisteravond een blootvoetse vlieginstructeur met zijn leerling de donkere nacht in vloog, genietend van een tot aan de horizon strekkende zee van lichtjes, Hilversum 3 op de radiopijler en een stuk pizza om de honger te stillen.
woensdag 26 november 2008
vrijdag 14 november 2008
Hollen of stilstaan
Sinds u alweer ruim een maand geleden voor het laatst van mij op dit weblog vernam heeft mijn vliegopleiding voor- en tegenspoed gekend. In de weken volgend op mijn eerste luchtsprongetjes in de Piper 28 nam de opleiding een spreekwoordelijk ruime vlucht. Van de drieëntwintig dagen die oktober nadien nog telde werd ik op niet minder dan dertien dagen ingepland om te vliegen en van die dertien dagen bleken er uiteindelijk negen vliegbaar. Samen bleken die negen dagen goed voor negen afgeronde lessen en zo’n twintig vlieguren in mijn logboek. Een progressie die hier in Denemarken niet vaak wordt gemaakt en die mij zelfs even in het kielzog bracht van de ons voorgaande klas.
Met de komst van november kondigde zich echter een andere periode aan. Van de eerste tien dagen van deze maand werd ik wederom maarliefst acht keer ingepland om te gaan vliegen, maar helaas kon ik door het weer op niet één van deze dagen omhoog. Op de meeste van die dagen kon je inderdaad nauwelijks het einde van de startbaan zien en als het zicht eens een dagje wat beter was trok de wind aan tot dichtbij orkaankracht. Niet de omstandigheden die een leerling-vlieger kan gebruiken bij zijn of haar vlieglessen.
U zult begrijpen dat na zo’n twee weken niets doen in een in mistflarden gehulde barak in de middle of Danish nowhere, de verveling op een zeker moment toeslaat. Om de tijd wat te doden organiseerden mijn medestudenten van klas II daarom een, zei het prematuur, maar toch zeer geslaagd kerstdiner. Ondanks de zeer vroege datum slaagden medestudenten Peter, Simon en ondergetekende er zelfs in deze avond nog op te leuken met een heuse kerstboom. Ik zal hier verder niet uitweiden over hoe wij in het bezit zijn gekomen van deze boom, maar je moet toch iets doen als de verveling toeslaat…
Alle initiatieven om de tijd te doden ten spijt, leek op de twaalfde dag van november bij mij de verveling definitief om te slaan in frustratie! Wederom zou ik die dag niet vliegen. Een blik op de weersverwachting leerde echter dat, hoewel marginaal, het weer die dag officieel wel boven de wettelijke limieten zou zijn om mijn al lang verwachte driehonderd-mijls solo-navigatievlucht te maken. Op hoop van zegen belde ik daarom vlieginstructeur Rune. Hoewel ik verwachtte dat, gezien de ook nu weer forse wind, die ook nog eens haaks op de start- en landinsbaan stond, Rune niet zou instemmen met mijn initiatief, besloot hij na een uitgebreide briefing, waarin ik soms wat van mijn overredingskracht moest aanwenden, dat ik deze vlucht toch maar moest maken. En zo kwam het dat ik afgelopen woensdag, 12 november, ondanks alle verbaasde gezichten van medestudenten, eindelijk weer opsteeg om na vijf uur terug te keren met drie verse landingen en vier nieuwbakken vlieguren in mijn logboek. Dat niets voor niets komt getuige echter deze vier uren. Dat het zwaar zou worden had ik van te voren al verwacht, maar soms werd het wel wat erg bond. Bij de start al had ik het gevoel dat mijn kleine Cessna zo ongeveer van de start- en landingsbaan werd geblazen, regelmatig moest ik ook het eind vorige maand geoefende laagvliegen in praktijk brengen omdat de wolkenbasis zover naar beneden zakte dat ik anders in een wolk zou vliegen in plaats van eronder en dan weer vloog ik recht op een muur van regenbuien af, die nergens een doorgang leek te hebben. Dat ook het landen in dergelijke omstandigheden verre van vanzelf gaat laat zich raden. Al met al een bijzonder leerzame ervaring dus, die ik niet snel zal vergeten. Maar dat vliegen soms letterlijk hollen of stilstaan is, bewees de dag erna, waarop ik wél officieel stond ingepland en waarop het plotseling wél stralend mooi weer bleek. Weinig tijd dus om eens even rustig deze vlucht te evalueren, want ook deze solo-navigatievlucht, dit keer naar Kopenhagen en via een lange, overzeese route terug, behoefte weer mijn volledige aandacht.
Al met al waren deze twee dagen samen goed voor twee afgeronde (solo) lessen en acht vlieguren in mijn logboek, dat nu een totaal van meer dan tweehonderd bevat. Maar hoewel vruchtbaar, leerzaam, spannend en leuk, waren deze dagen echter ook doodvermoeiend! Gelukkig kan ik daarvan vandaag even in alle rust nagenieten en bijkomen in, jawel u raadt het al, onze wederom in mistsluiers gehulde barak in de middle of Danish nowhere!
Met de komst van november kondigde zich echter een andere periode aan. Van de eerste tien dagen van deze maand werd ik wederom maarliefst acht keer ingepland om te gaan vliegen, maar helaas kon ik door het weer op niet één van deze dagen omhoog. Op de meeste van die dagen kon je inderdaad nauwelijks het einde van de startbaan zien en als het zicht eens een dagje wat beter was trok de wind aan tot dichtbij orkaankracht. Niet de omstandigheden die een leerling-vlieger kan gebruiken bij zijn of haar vlieglessen.
U zult begrijpen dat na zo’n twee weken niets doen in een in mistflarden gehulde barak in de middle of Danish nowhere, de verveling op een zeker moment toeslaat. Om de tijd wat te doden organiseerden mijn medestudenten van klas II daarom een, zei het prematuur, maar toch zeer geslaagd kerstdiner. Ondanks de zeer vroege datum slaagden medestudenten Peter, Simon en ondergetekende er zelfs in deze avond nog op te leuken met een heuse kerstboom. Ik zal hier verder niet uitweiden over hoe wij in het bezit zijn gekomen van deze boom, maar je moet toch iets doen als de verveling toeslaat…
Alle initiatieven om de tijd te doden ten spijt, leek op de twaalfde dag van november bij mij de verveling definitief om te slaan in frustratie! Wederom zou ik die dag niet vliegen. Een blik op de weersverwachting leerde echter dat, hoewel marginaal, het weer die dag officieel wel boven de wettelijke limieten zou zijn om mijn al lang verwachte driehonderd-mijls solo-navigatievlucht te maken. Op hoop van zegen belde ik daarom vlieginstructeur Rune. Hoewel ik verwachtte dat, gezien de ook nu weer forse wind, die ook nog eens haaks op de start- en landinsbaan stond, Rune niet zou instemmen met mijn initiatief, besloot hij na een uitgebreide briefing, waarin ik soms wat van mijn overredingskracht moest aanwenden, dat ik deze vlucht toch maar moest maken. En zo kwam het dat ik afgelopen woensdag, 12 november, ondanks alle verbaasde gezichten van medestudenten, eindelijk weer opsteeg om na vijf uur terug te keren met drie verse landingen en vier nieuwbakken vlieguren in mijn logboek. Dat niets voor niets komt getuige echter deze vier uren. Dat het zwaar zou worden had ik van te voren al verwacht, maar soms werd het wel wat erg bond. Bij de start al had ik het gevoel dat mijn kleine Cessna zo ongeveer van de start- en landingsbaan werd geblazen, regelmatig moest ik ook het eind vorige maand geoefende laagvliegen in praktijk brengen omdat de wolkenbasis zover naar beneden zakte dat ik anders in een wolk zou vliegen in plaats van eronder en dan weer vloog ik recht op een muur van regenbuien af, die nergens een doorgang leek te hebben. Dat ook het landen in dergelijke omstandigheden verre van vanzelf gaat laat zich raden. Al met al een bijzonder leerzame ervaring dus, die ik niet snel zal vergeten. Maar dat vliegen soms letterlijk hollen of stilstaan is, bewees de dag erna, waarop ik wél officieel stond ingepland en waarop het plotseling wél stralend mooi weer bleek. Weinig tijd dus om eens even rustig deze vlucht te evalueren, want ook deze solo-navigatievlucht, dit keer naar Kopenhagen en via een lange, overzeese route terug, behoefte weer mijn volledige aandacht.
Al met al waren deze twee dagen samen goed voor twee afgeronde (solo) lessen en acht vlieguren in mijn logboek, dat nu een totaal van meer dan tweehonderd bevat. Maar hoewel vruchtbaar, leerzaam, spannend en leuk, waren deze dagen echter ook doodvermoeiend! Gelukkig kan ik daarvan vandaag even in alle rust nagenieten en bijkomen in, jawel u raadt het al, onze wederom in mistsluiers gehulde barak in de middle of Danish nowhere!
Abonneren op:
Posts (Atom)