Al die handletjes en knopjes...

Vandaag had ik een opkikkertje nodig. Of dat de reden is dat chef-vlieginstructeur Kurt mij er op uit stuurde om een vliegtuig op te halen dat enkele dagen geleden op een ander vliegveld was gestrand, of dat dit uit puur praktische overwegingen voortkwam, weet ik niet. Hoe het ook zei, voor vliegen was het vandaag een prachtige dag. Het zicht was goed, wolken lieten zich zeer schaars zien en het landschap beneden was volledig besneeuwd. Kortom echt een dag om er alleen met een vliegtuig op uit te gaan en je gedachten even helemaal leeg te maken.

De reden dat het vliegtuig drie dagen geleden strandde was een zogenaamde alternator-failure. Dat is vergelijkbaar bij het defect raken van de dynamo in de auto. Dit betekent dus stroomuitval. Hoewel één en ander gerepareerd was alvorens ik het luchtruim koos hield ik er wel rekening mee dat dit of een gerelateerd probleem zich tijdens deze vlucht weer zou kunnen voordoen. Niet eens echt verbaasd was ik dan ook toen net na het opstijgen het landingsgestel niet omhoog wilde. De pomp van het hydraulisch systeem dat de wielen omhoog brengt en houdt is namelijk elektrisch aangedreven. Volgens de indicatie was alleen het neuswiel geheel of gedeeltelijk ingeklapt, maar de beide hoofdwielen waren nog keurig vergrendeld in de uit-positie.

Hoewel deze situatie natuurlijk lang niet zo bedreigend is als één waarbij de wielen omhoog zijn en niet meer naar beneden willen, achtte ik het toch zinvol om na zelf enige items te hebben gecheckt, chef-vlieginstructeur Kurt, die toevallig in de buurt vloog, op de hoogte te brengen. Na een korte stilte verzocht hij mij maar direct door te vliegen naar vliegveld Vamdrup, waar normaal het onderhoud aan de vliegtuigen wordt gedaan.

Zo gezegd, zo gedaan, vloog ik ietsje langzamer dan normaal richting Vamdrup. Onderweg moest ik wel het verkeersleidinggebied van ons eigen Flyvestation Skrydstrup kruisen en daar vloog vlieginstructeur Rune rond. Enigszins verbaasd vroeg Rune via de radio waarom ik naar Vamdrup en niet naar ons vertrouwde Skrydstrup op weg was. Ik vertelde hem over het landingsgestel en vroeg hem gelijk na zijn landing vervoer voor mij te regelen om terug te komen vanaf Vamdrup. Dat beloofde hij te doen.

Na enkele minuten kwam Rune echter weer terug op de radio en vroeg mij of ik de “emergency gear extender switch” al had geprobeerd. Dit is een klein handletje tussen de twee voorstoelen, waarmee in geval van een elektrische storing toch het landingsgestel kan worden neergelaten.

Een korte blik naar beneden leerde inderdaad dat het betreffende handletje keurig in de “down” positie stond en dat verklaarde direct waarom ik al ruim twintig minuten rondvloog met mijn wielen uit. Enigszins beschaamd moest ik daarna aan de verkeersleider melden dat het probleem “leek te zijn opgelost” en dat ik tegen eerdere berichten in toch wilde terugkeren naar Skrydstrup.

Uiteraard bestaat er een checklist voor het noodgeval dat het landingsgestel niet naar beneden wil. Voor het geval dat deze niet omhoog wil is die er echter niet. Desalniettemin had ik een aantal items, waaronder de zekering, zelf al gecheckt. De genoemde handle komt verder op geen enkele checklist voor die voor, tijdens of na de vlucht wordt doorlopen. Gezien het feit dat de kist de vorige vlucht met elektrische problemen was achtergelaten was het desalniettemin volkomen logisch dat deze noodvoorziening is gebruikt. Daarom ben ik vlieginstructeur Rune erg dankbaar dat hij mij van een nog grotere blamage heeft gered. Stelt u zich namelijk eens voor dat ik op vliegveld Vamdrup was geland. Dat ik daar nog ruim een uur had gewacht tot het zelfde mannetje dat net voor mijn vlucht de kist had gerepareerd, over de weg was teruggekeerd. Om vervolgens te zien hoe hij een simpel handletje overhaalt en mij een behouden vlucht naar huis wenst…

-. . ..- … .--. . ..- - . .-. . -.

Na begin januari, toen de meesten van mijn klasgenoten nog enigszins aan vliegen zijn toegekomen is het winterweer hier in de middle of Danish nowhere wederom wat we er van gewend zijn: mist met laaghangende bewolking of goed zicht met wind die aantrekt tot orkaankracht. Kortom: sindsdien weinig vliegen. Of eigenlijk moet ik zeggen: “zéér weinig vliegen!”

Afgelopen week had ik desalniettemin voor het eerst in ruim een maand weer eens de kans het luchtruim te kiezen. Ik stond op het rooster met chef-vlieginstructeur Kurt. Eigenlijk zou ik al begin december met Kurt de laatste progressietest vliegen van het deel van de opleiding waarin op zicht wordt gevlogen. Door het slechte weer, ons in de steeklatende techniek of andere prioriteiten van Kurt’s kant, ging deze tot op heden echter nog niet door. En omdat ik, los van een serie nachtelijke circuitjes (rondjes rond het vliegveld), niet meer had gevlogen sinds eind november leek het mijzelf en gelukkig ook Kurt een goed idee eerst maar weer eens een lesvlucht te maken.

Ook voor deze vlucht waren de condities niet optimaal. Het zicht was ver beneden wat we normaal gewend zijn en vrijwel direct moest ik mijn navigatie aanpassen omdat de lage wolkenbasis de geplande vlucht over een stuk open water in de weg stond. Ook kwam ik er al gauw achter hoezeer de tijd grip kan krijgen op de je vliegcapaciteiten. Ging voor deze ongeplande winterslaap les na les nog van een leien dakje, deze week ervoer ik hoe de les met mij aan de haal ging, in plaats van ik met de les en dat resulteerde onontkoombaar in fouten. Kortom, gedesillusioneerd stond ik na mijn les weer aan de grond met de opmerking van Kurt in mijn zak dat we misschien nog maar een lesje moeten plannen alvorens de progressietest te doen. Een opmerking waarin ik mij in dit geval zeker kan vinden.

Nu vraagt u zich natuurlijk af: “als die jongen sinds begin december niet heeft gevlogen, wat doet hij daar dan wel?” Wel, dat is een zeer valide vraag, waarop ik u grotendeels een antwoord moet schuldig blijven. Desalniettemin zijn er gedurende zo’n vliegopleiding altijd wel dingen die bestudeerd moeten worden. Zo zit ik regelmatig weer in de boeken. De laatste tijd zit ik ook met een hoofdtelefoontje op dit-jes en dat-jes te ontcijferen. Binnenkort moeten we namelijk een heus examen afleggen in de aloude kunst van de Morse-code. En voor wie echt benieuwd is wat mijn klasgenoten en ik verder zoal hebben te doen; probeer in dat geval de titel van dit stuk maar eens te ontcijferen…