Zuerst kommt das Fressen…

…und dann die Morall. Een waarheid als een koe, want al lang geleden leerde ik van mijn vader dat goed eten een goede invloed heeft op de sfeer en vice versa. Het is dan ook niet voor niets dat de liefde van de man door de maag gaat. Nou is het zo dat er op onze vliegschool nogal veel mannen rondlopen. Deze mannen waren niet altijd even gelukkig met het eten dat tot nu toe werd geserveerd. Derhalve was er dan ook weinig sprake van liefde tussen de dames die het eten bereidden en de studenten die het moesten opeten. Toen deze dames onlangs de prijs ook nog eens verhoogden was voor de vliegschool de maat dan ook vol en werd het contract met de dames beëindigd. Nu wonen wij, zoals bekend, op een luchtmachtbasis. Op een luchtmachtbasis zijn ook veel mannen en omdat de luchtmacht er alle belang bij heeft om de sfeer vooral goed te houden worden hun magen liefdevol gevoed. Zo komt het dat onze vrienden van Deense Luchtmacht een prima restaurant hebben hier op de basis. En gelukkig heeft het management van de vliegschool er nu voor gekozen om ook onze magen liefdevol te laten vullen door de dames van dat restaurant. Vanaf vandaag is er dus met dank aan onze Deense luchtmachtvrienden voldoende en vooral prima eten!

Onverwacht genoegen

Gisteren was een dag vol onverwachte genoegens. Al eerder las de trouwe lezer over het hoge bezoek dat we hier enige weken geleden hebben ontvangen. De werkgever van Zweefvliegvriendin (of liever Fliegerkameradin) Yvette wilde toen zijn vliegtuig verkopen aan onze Deense vliegschooleigenaar en studenten-opa Hans. Dat is gelukt en gisteren was de overdracht. Hans was speciaal daarvoor naar Nederland afgereisd en samen met onze Yvetje teruggevlogen naar Flyvestation Skrydstrup. Ten tweede malen mocht ik haar hier dus verwelkomen. Na wederom een uitbundige begroeting vertrouwde Yvetje mij toe toch wel een beetje moeite te hebben met afscheid nemen van het vliegtuig. Zij was tenslotte jaren de enige geweest die ermee gevlogen had en ze had hem (of haar) zichtbaar aan alle kanten vertroeteld. En nu zou ze dan echt haar laatste vlucht gaan maken terug naar Nederland, waarna studenten-opa Hans en vlieginstructeur Thomas definitief “haar meisje” zouden meenemen naar de middle of Danish nowhere. Zonder aarzeling stelde ik daarop voor: “zal ik met jullie meegaan om het wat leuker te maken?” Yvetje was direct enthousiast en zoals het een goed opa betaamt vond ook Hans het prima. Zo gezegd, zo gedaan, stapte ik nog geen twintig minuten later samen met Yvetje, studenten-opa Hans, vlieginstructeur Thomas en even zo enthousiaste medestudenten Adam en Sander in de nieuwste aanwinst van onze vliegschool en het mag gezegd worden: “Wat een aanwinst!” Direct bij het opstijgen kwam haar formidabele kracht al ruimschoots aan de oppervlakte toen ze ons diep in de lederen fauteuils drukte. En hoewel deze statige dame met haar zesentwintig jaar toch al aardig op leeftijd is ziet ze er nog formidabel uit. Terwijl Yvetje Thomas voorlichtte over al haar nukken en alle fijne kneepjes om haar zo goed mogelijk te berijden, werden Hans, mede-studenten Adam en Sander en ik dan ook als ware koninklijke hoogheden vervoerd.
Deden we er afgelopen dinsdag nog ruim zes uur over om via de authentieke Deutsche Stau-bahn hier naar de middle of Danish nowhere af te reizen, nu stonden we na een krappe één uur en twintig minuten alweer op vaderlandse bodem. Onze bestemming? Het voor mij niet onbekende Teuge, nog geen dertig kilometer van ons Arnhemse huisje, alwaar het volgende onverwachte genoegen alweer op mij stond te wachten: Lautje! Enige ogenblikken voor vertrek had ik nog net haar voicemail ingesproken en zonder aarzeling was zij in haar gloednieuwe bolide gesprongen om ons even te begroeten. En zo kwam het dus dat ik een krappe drie dagen nadat ik afscheid van haar had genomen alweer gezellig met haar en de anderen aan de thee zat.
Helaas was het bezoek van niet al te lange duur en na een warm afscheid van Lautje en natuurlijk onze Yvetje stapten studenten-opa Hans, medestudenten Sander en Adam en ondergetekende weer in de gereedstaande vogel om te zien hoe vlieginstructeur Thomas het er zonder Yvetje zou gaan afbrengen. Na de ware duikbommenwerpernadering die hij net voor de landing op Teuge had gevlogen was ik misschien toch een tikkeltje gespannen voor de terugvlucht en zo kwam het dat ik de laatste drie kwartier met een enorm gevulde blaas zat te hopen dat deze even zo bijzondere als onverwachte vlucht nu toch maar snel ten einde zou zijn…

Giethoorn

“Waar gaan we nou naartoe-hoe?!?!?!” Lautje staat bijna stampvoetend naast mij. Het is vrijdagmiddag en enkele dagen eerder ben ik samen met studiegenoten Remco, Guido en Gaston via de Deutsche Stau-bahn teruggereden naar het vaderland. Al weken houd ik Lautje voor dat we zondag, op haar verjaardag, een middagje naar Giethoorn gaan om daar een twintig minuten durende proefcursus punteren te volgen. De laatste dagen heb ik echter steeds meer mijn teleurstelling uitgesproken over haar ietwat onenthousiaste reacties. In een laatste “uitbarsting” heb ik gisteravond uiteindelijk maar gezegd dat ze “dan maar een koffertje moet pakken, want dan gaan we wel ergens anders naartoe.” Nu staan we op het vliegveld van Keulen en zijn de mogelijkheden enorm. Op het bord staan vluchten naar Venetië, Wenen, Rome, Praag, Moskou, Istanbul, Londen, Parijs, Berlijn, en Kopenhagen. Lautje weet het echt niet meer. We lopen door naar een gate waar met grote letters Paris Charles de Gaulle op staat. “Nu kan ik het bijna niet meer geheim houden” denk ik nog, maar het duurt toch nog zeker vijf minuten voordat Lautje raadt dat we naar Parijs gaan… Nog geen uur later staan we er ook en kan het echte genieten beginnen. Helaas is het maar een bliksembezoek van twee dagen, maar het is ongelooflijk lekker om na die maanden in de barak in de middle of Danish nowhere even helemaal ergens anders te zijn. En Lautje? Die had zich geen mooiere verjaardag gewenst. In ieder geval is ze een stuk enthousiaster dan over het middagje Giethoorn!
Helaas komt aan alle leuke dingen een eind. Daarom zit ik dinsdagmiddag alweer met de zelfde studiegenoten in de zelfde auto over de zelfde Deutsche Stau-bahn naar de zelfde middle of Danish nowhere, om bij aankomst direct alweer te worden verrast door het zelfde terugkerend fenomeen op deze weblog: een zekere Engelse klasgenoot die continu auditie lijkt te doen voor Monty Python! Wat blijkt? Dit keer heeft onze kleine Engelse vriend gepoogd de auto, die hij, zoals de trouwe lezer zich nog zal herinneren, via veel omwegen heeft gekocht, hiernaartoe te verplaatsen. Nou heeft een auto het voordeel dat deze, mits goed bediend, zichzelf kan verplaatsen. Vandaar ook de naam Automobiel. Wel vereist het vehikel daarvoor de juiste invoeren van de bereider. Uiteraard is het geven van de juiste invoeren na meer dan twaalf uur onderweg te zijn én in een heuse Scandinavische sneeuwstorm verzeild te zijn geraakt niet gemakkelijk. Zie de foto voor het resultaat…

Kaarsenvet? Best lekker!

Afgelopen dinsdag en woensdag zijn mijn mede-studenten en ik eens goed aan de tand gevoeld in het kader van de school finals. Dit zijn een soort tentamens. De uitkomst van deze test bepaalt of je over een maand op mag voor de eerste zes theorie-examens. Eigenlijk stond de gehele week in het teken van deze testen: afgelopen weekend in het teken van studeren, maandag in het teken van de nodige positieve (en soms negatieve) stress, dinsdag en woensdag uiteraard in het teken van de testen zelf en donderdag in het teken van verhitte discussies over of het correcte antwoord op een vraag nu wel echt correct is en eigenlijk meer nog of het foute antwoord wel echt fout is... Eind goed al goed, voor sommigen vielen de resultaten beter uit dan voor anderen. Gelukkig hoorde ik ook dit keer weer tot de eerst genoemde groep. De resultaten? 79%, 87%, 87%, 92%, 96% en 100% (wederom General Navigation), waarbij er nog discussie bestaat over de 79% en 87%. Vandaag kan daardoor eindelijk weer in het teken staan van iets anders. En gelukkig bestaat hiervoor ook reden. Klasgenoot Peter is namelijk jarig. Vanavond reizen wij daarom, zonder dat hij weet, allemaal af naar zijn woonplaats Aarhuus. Dat wordt vast een dolle boel. Om ook de les een beetje een feestelijk tintje te geven hebben we ook al een taart voor hem gekocht die we bij de meteorologieles gezellig hebben verorberd. Dit laatste ging echter niet zonder enig gevaar. Het blijkt dat als je een chocoladetaart met een diameter van zeg vijfentwintig centimeter vrolijk pavoiseert met vijfentwintig kaarsjes de temperatuur aardig oploopt. Zie de foto’s voor het resultaat…

Monty Python and the smelly surprise

“Hey Stephens, what’s that smell in here?” De laatste dagen hoorde hij dit vaak, deze zekere Engelse klasgenoot die een terugkerend fenomeen op deze weblog lijkt te worden. En, ondanks dat het normaal al niet al te fris ruikt in zijn kamer, begon hij zichzelf dit zo langzamerhand ook af te vragen. Toch duurde het tot vanmiddag voordat onze Engelse vriend een halve kilo gehaktschijven, in het Deens Frikadelle, achter zijn slaapbank vond. Ik ga natuurlijk niet zeggen wie ze daar heeft neergelegd, maar ik denk dat ik beter de komende dagen mijn deur zoveel als mogelijk op slot kan houden…