zaterdag 23 augustus 2008

Push-back

Vorige week las u op dit weblog over de eerste dag in de vliegfase van onze opleiding tot verkeersvlieger. Helaas herbergde die dag nog weinig spektakel in zich. Ook de dagen daarna verliepen weinig spectaculair. Meestentijds sleten mijn klasgenoten en ik in onze kamers, hard studerend op checklists, handboeken en wat er zoal niet meer komt kijken bij het beoefenen van de schone vliegkunst.

Dat aan alle wachten echter ooit een eind komt bewees de dag van gisteren. Donderdag (eergisteren) bereikte ons tegen de middag het bericht dat een ieder van ons de dag erna was ingeroosterd voor zijn eerste vlucht. Voor Deense medestudent en inmiddels goede vriend Peter en ondergetekende zou het feest om 12:00 uur lokale tijd beginnen.

Peter is net als ik al in het bezit van een privé-vliegbewijs. Daarom stonden wij samen gepland op de meest geavanceerde van de twee in gebruik zijnde Cessna 172’s. En het mag gezegd worden: dit vliegtuig is werkelijk een wereld van verschil met wat wij beiden tot nu toe gewend zijn geweest. Alle vertrouwde analoge meters en klokken zijn vervangen door nieuwe wonderen der techniek, in de vorm van hypermoderne beeldschermen en de meeste knopjes zijn weggewerkt achter multifunctionele tippoetsen naast die schermen. Werkelijk iets om hard op te studeren!

Omdat je op zo’n eerste vlucht natuurlijk niets aan het toeval wilt overlaten togen Peter en ondergetekende al rond 10:00 uur naar het vliegveld voor de gebruikelijke voorbereiding, waarbij ondermeer het weer wordt bekeken en het vliegtuig wordt geïnspecteerd en getankt.

Keurig om 12:00 stond het vliegtuig afgetankt, geïnspecteerd en zelfs gewassen klaar voor vertrek en na een bijzonder korte briefing vond vlieginstructeur Rune het tijd het luchtruim te kiezen.

Na een korte uitleg over het instrumentarium en de nieuwe systemen (zelfs airbags blijken aanwezig!) moest de motor worden gestart. Ook dat bleek in niets te maken te hebben met wat wij tot nu toe gewend zijn geweest en leidde al direct tot enige commotie tussen vlieginstructeur Rune en mijzelf. Maar toen de motor na een minuut of vijf keurig snorde, alle systemen waren getest en de verkeerstoren toestemming had gegeven om te taxiën kon het feest echt beginnen: mijn eerste vlucht!

Een tikkeltje onwennig taxiede ik het vliegtuig in de richting van de startbaan. Onderweg leek bijna alles te functioneren zoals het moest en ik voelde dat ik al enigszins vertrouwd begon te raken met alle nieuwe speeltjes op het dashboard voor mij. Zelfs de communicatie met de verkeerstoren die na een lange tijd op de grond voor mijn gevoel wat roestig was geworden verliep zonder “uh’s” en “ah’s”.

Na deze korte, maar zoals bleek leerzame taxitocht belandden we uiteindelijk op de zogenaamde run-up area. Dit is een soort parkeerplaats vlak bij de startbaan waar je de laatste checks uitvoert alvorens daadwerkelijk te gaan vliegen. Eén van de items op de bijbehorende checklist is “power to idle”. Oftewel het gas helemaal dicht. Het toerental van de propeller moet dan onder een bepaald getal komen en tevens mag de motor niet afslaan. Al tijdens het taxiën bemerkte ik echter dat bij lage toerentallen de motor begon te stotteren en sputteren, hetgeen mij deed besluiten het gas snel weer te openen. Nu moest het echter helemaal dicht en wederom bemerkte ik het gestotter en gesputter. Tot ongenoegen van instructeur Rune, schoof ik daarom instinctief het gas ook nu snel weer open.

Rune besloot daarop zelf het heft in handen te nemen en trok het gas helemaal dicht. Het gevolg? Wel, zoals de geachte lezer zal begrijpen werd het na enige sputters en spetters ineens erg stil in de cockpit en stond de propeller rechtop voor mijn neus.

“Nu moeten we hem maar herstarten” zei ik in mijn argeloosheid tegen vlieginstructeur Rune. “Wil je er nog mee gaan vliegen dan?” “Nee, dat niet, maar wil jij hier blijven staan dan?” Uit het gemompel dat volgde maakte ik op dat hij dat ook niet zo zag zitten en dus deed ik maar een poging de motor weer te starten. Maar helaas… De propeller draaide even parmantig een rondje, maar bleef toen weer precies zo rechtop staan als even daarvoor het geval was geweest. Vlieginstructeur Rune, die nu lichtelijk gespannen leek te worden, nam daarop wederom het heft in eigen handen en deed nog een drietal pogingen waarbij achtereenvolgens de motor werd verzopen en uiteindelijk de accu werd geleegd.

Niet vliegen dus! Maar erger nog, inmiddels stonden we zoals gezegd op de run-up area, dat is naar ik schat zeker een halve kilometer van het platform voor de vliegschool. En het vliegtuig moest natuurlijk wel terug. Het gevolg? Wel, naar het schijnt zijn er door iemand video-opnames gemaakt en als ik er de hand op weet te leggen zal ik proberen die hier te publiceren. Wat daarop te zien is? Een vlieginstructeur die samen met twee van zijn leerlingen met de hand de meest geavanceerde versie van de decennia-oude Cessna 172 terugduwt terwijl zijn collega met twee mede-studenten in een dertig jaar oudere versie van het zelfde type net op de achtergrond het luchtruim kiest.

donderdag 14 augustus 2008

Vliegen?

Vorige week berichtte ik al enthousiast uit te zien naar de op handen zijnde vliegfase van mijn opleiding. Al weken scheren mijn klasgenoten en ik in mijn gedachten als ware luchthelden langs de blauwe hemel. Iedere dag een nieuwe vlucht. Iedere dag hoger, harder en verder. Iedere dag een nieuwe uitdaging. Iedere dag meer glorie…

Na een heerlijk langweekend in het vaderland, voorafgegaan door een ouderwets lange rit over de authentiek Deutsche Staubahn, was het vandaag dan echt zover. De vliegfase is begonnen! Om 09:00 werd mijn klasje (of wat er na de laatste weken nog van over is) verwacht op de vliegschool. En om maar vooral niets te hoeven missen van deze dag stond ik al ruimschoots voor die tijd klaar in mijn vers gestreken en gesteven uniform.

Om 09:00 zat een ieder van ons keurig in het afgesproken klaslokaal vol verwachting te wachten op wat er zou gaan komen. Naar verwachting in eerste instantie een vlieginstructeur. Maar helaas, om 09:05 nog geen instructeur. Ook om 09:10 nog geen instructeur. En ook om 09:15 nog steeds geen instructeur. Ah, om 09:20 werd dan eindelijk onze lang verwachte droom werkelijkheid: het begin van onze vliegfase.

Daar ik in het verleden al eens vaker wat gevlogen heb dacht ik maar eens snel te beginnen. In mijn tomeloze enthousiasme dacht ik met een beetje goede wil voor zonsondergang de eerste tien lessen maar eens af te ronden en wie weet zou ik zelfs de instructeur nog wat vliegles kunnen geven…

Maar helaas… In tegenstelling tot wat de naam “vliegfase” zou doen vermoeden nam de dag een totaal andere wending. In plaats van heroïsche kapriolen in het bovenaardse beperkte onze dag zich tot het bestuderen van een berg papierwerk die de stapel boeken uit de voorgaande theoriefase doet verbleken! De rest van de dag heb ik dus wéér niet vliegend maar ouderwets op mijn kamer doorgebracht met enkel nu en dan een blik op het luchtruim, daarbij weemoedig terugdenkend aan de formidabele vlucht die ik afgelopen zaterdag nog maakte met “alte Fliegerkamerade” Flugkapitän Frank en aan de zeiltocht van maandag met Lautje en mijn vader.

donderdag 7 augustus 2008

Feestje bijna compleet…

Van diverse kanten kreeg ik de laatste tijd vragen waarom het zo stil is op mijn weblog. Wel, de laatste tijd was er weinig om over te schrijven, omdat mijn leven volledig in het teken stond van de laatste zes grondschoolexamens en ik wekenlang nauwelijks iets anders heb gezien dan de binnenkant van mijn kamer. Gisteren en vandaag was het zover.

Gisteren ging voorbeeldig en kon ik de bij de vorige zes examens ingezette lijn aardig voortzetten door respectievelijk 93%, 96% en 100% te scoren. Hiermee stond ik vanochtend voorafgaand aan de laatste drie examens nog steeds 96,5% gemiddeld over de eerste negen examens met alle cijfers boven de 90%. Aangename statistieken voor een perfectionistische streber als ondergetekende.

Voor mijn gevoel was er weinig dat vandaag nog roet in het eten kon gooien om het feestje compleet te maken en in twee van de drie gevallen lukte dat inderdaad met scores van 92% en 96%, maar toen kwam de uitslag van dat ene examen. Dat ene vervloekte examen van dat ene vervloekte vak dat ik dacht zo goed onder de knie te hebben. Dat ene examen waarvoor je zoveel vragen moest maken dat zelfs met een hele boel fouten je nog gewoon een goed cijfer zou hebben. Maar helaas kon dat ene examen toch nog het feestje bederven.

Misschien klinkt bovenstaande de geachte lezer wat dramatisch in de oren. En misschien vraagt u zich nu geschrokken af wat dan de uitslag was van dit ene examen. Wel, zoals gezegd stond ik tot vanochtend 96,5% gemiddeld en had ik alles boven de 90%. En dan ineens is er op de laatste dag dat ene examen waarvoor je met 89% net onder de 90% scoort en waarmee het gemiddelde omlaag gaat naar 95,5%.

U begrijpt dat mijn eerste biertje in de Mess zo meteen is om dit intens verdriet te vergeten, maar als dat is gelukt drink ik de volgende biertjes om te vieren dat mijn klas hiermee officieel de grondschool heeft afgesloten! Vanaf eind volgende week leest hier u dan ook waarschijnlijk met regelmaat mijn belevenissen in de vliegfase!