Push-back

Vorige week las u op dit weblog over de eerste dag in de vliegfase van onze opleiding tot verkeersvlieger. Helaas herbergde die dag nog weinig spektakel in zich. Ook de dagen daarna verliepen weinig spectaculair. Meestentijds sleten mijn klasgenoten en ik in onze kamers, hard studerend op checklists, handboeken en wat er zoal niet meer komt kijken bij het beoefenen van de schone vliegkunst.

Dat aan alle wachten echter ooit een eind komt bewees de dag van gisteren. Donderdag (eergisteren) bereikte ons tegen de middag het bericht dat een ieder van ons de dag erna was ingeroosterd voor zijn eerste vlucht. Voor Deense medestudent en inmiddels goede vriend Peter en ondergetekende zou het feest om 12:00 uur lokale tijd beginnen.

Peter is net als ik al in het bezit van een privé-vliegbewijs. Daarom stonden wij samen gepland op de meest geavanceerde van de twee in gebruik zijnde Cessna 172’s. En het mag gezegd worden: dit vliegtuig is werkelijk een wereld van verschil met wat wij beiden tot nu toe gewend zijn geweest. Alle vertrouwde analoge meters en klokken zijn vervangen door nieuwe wonderen der techniek, in de vorm van hypermoderne beeldschermen en de meeste knopjes zijn weggewerkt achter multifunctionele tippoetsen naast die schermen. Werkelijk iets om hard op te studeren!

Omdat je op zo’n eerste vlucht natuurlijk niets aan het toeval wilt overlaten togen Peter en ondergetekende al rond 10:00 uur naar het vliegveld voor de gebruikelijke voorbereiding, waarbij ondermeer het weer wordt bekeken en het vliegtuig wordt geïnspecteerd en getankt.

Keurig om 12:00 stond het vliegtuig afgetankt, geïnspecteerd en zelfs gewassen klaar voor vertrek en na een bijzonder korte briefing vond vlieginstructeur Rune het tijd het luchtruim te kiezen.

Na een korte uitleg over het instrumentarium en de nieuwe systemen (zelfs airbags blijken aanwezig!) moest de motor worden gestart. Ook dat bleek in niets te maken te hebben met wat wij tot nu toe gewend zijn geweest en leidde al direct tot enige commotie tussen vlieginstructeur Rune en mijzelf. Maar toen de motor na een minuut of vijf keurig snorde, alle systemen waren getest en de verkeerstoren toestemming had gegeven om te taxiën kon het feest echt beginnen: mijn eerste vlucht!

Een tikkeltje onwennig taxiede ik het vliegtuig in de richting van de startbaan. Onderweg leek bijna alles te functioneren zoals het moest en ik voelde dat ik al enigszins vertrouwd begon te raken met alle nieuwe speeltjes op het dashboard voor mij. Zelfs de communicatie met de verkeerstoren die na een lange tijd op de grond voor mijn gevoel wat roestig was geworden verliep zonder “uh’s” en “ah’s”.

Na deze korte, maar zoals bleek leerzame taxitocht belandden we uiteindelijk op de zogenaamde run-up area. Dit is een soort parkeerplaats vlak bij de startbaan waar je de laatste checks uitvoert alvorens daadwerkelijk te gaan vliegen. Eén van de items op de bijbehorende checklist is “power to idle”. Oftewel het gas helemaal dicht. Het toerental van de propeller moet dan onder een bepaald getal komen en tevens mag de motor niet afslaan. Al tijdens het taxiën bemerkte ik echter dat bij lage toerentallen de motor begon te stotteren en sputteren, hetgeen mij deed besluiten het gas snel weer te openen. Nu moest het echter helemaal dicht en wederom bemerkte ik het gestotter en gesputter. Tot ongenoegen van instructeur Rune, schoof ik daarom instinctief het gas ook nu snel weer open.

Rune besloot daarop zelf het heft in handen te nemen en trok het gas helemaal dicht. Het gevolg? Wel, zoals de geachte lezer zal begrijpen werd het na enige sputters en spetters ineens erg stil in de cockpit en stond de propeller rechtop voor mijn neus.

“Nu moeten we hem maar herstarten” zei ik in mijn argeloosheid tegen vlieginstructeur Rune. “Wil je er nog mee gaan vliegen dan?” “Nee, dat niet, maar wil jij hier blijven staan dan?” Uit het gemompel dat volgde maakte ik op dat hij dat ook niet zo zag zitten en dus deed ik maar een poging de motor weer te starten. Maar helaas… De propeller draaide even parmantig een rondje, maar bleef toen weer precies zo rechtop staan als even daarvoor het geval was geweest. Vlieginstructeur Rune, die nu lichtelijk gespannen leek te worden, nam daarop wederom het heft in eigen handen en deed nog een drietal pogingen waarbij achtereenvolgens de motor werd verzopen en uiteindelijk de accu werd geleegd.

Niet vliegen dus! Maar erger nog, inmiddels stonden we zoals gezegd op de run-up area, dat is naar ik schat zeker een halve kilometer van het platform voor de vliegschool. En het vliegtuig moest natuurlijk wel terug. Het gevolg? Wel, naar het schijnt zijn er door iemand video-opnames gemaakt en als ik er de hand op weet te leggen zal ik proberen die hier te publiceren. Wat daarop te zien is? Een vlieginstructeur die samen met twee van zijn leerlingen met de hand de meest geavanceerde versie van de decennia-oude Cessna 172 terugduwt terwijl zijn collega met twee mede-studenten in een dertig jaar oudere versie van het zelfde type net op de achtergrond het luchtruim kiest.