Kussentjes

In de voorgaande episode van mijn belevenissen in the middle of Danish nowhere las u over het hypergeavanceerde vliegtuig waarin ik gepland was te leren vliegen, maar dat ik uiteindelijk eigenhandig met de ouderwetse benenwagen moest terugduwen naar de vliegschool. Omdat het probleem niet één, twee, drie opgelost bleek te kunnen worden speelden de daarop volgende dagen zich voor mij weer aardig laag bij de grond en soms erg platvloers af.

Afgelopen donderdag waren de problemen na enig aandringen opgelost en konden klasgenoot Peter en ondergetekende eindelijk de lucht in. Zoals gezegd zou dit ondermeer inhouden dat wij moesten wennen aan het totaal gemoderniseerde digitale instrumentarium van het bewuste toestel.

Wennen is in dit opzicht eigenlijk wel wat al te gemakkelijk gezegd. Gelijk na het opstijgen begon vlieginstructeur Rune al enthousiast te vertellen over alle moderne snufjes die dit wonder der digitale techniek in zich herbergt. Zo herinner ik mij vaag dat hij voordat we moeder aarde goed en wel onder onze wielen hadden laten wegzakken al vertelde hoe je dit vliegtuig geheel automatisch de nadering voor de landing kunt laten uitvoeren. Vaag, zoals gezegd, want terwijl hij zich bezig hield met de digitale toverdoos voor mijn neus, deed ik zelf verwoede pogingen iets buiten de cockpit waar te nemen om mij op te oriënteren. Geplaagd door een voor deze les veel te actief warmtefront lukte dit niet best en met dat gekke scherm recht voor mijn neus kreeg ik steeds meer het gevoel dat niet ik met deze vliegende berg microchips aan het vliegen was, maar zij met mij.

Tot overmaat van ramp had ik na vijf minuten al totaal geen idee meer waar ik uithing. Had deze les tot doel gehad precieze navigatie uit te voeren dan was ik zeker gezakt. Gelukkig belandde Rune na een halfuurtje echter aan bij de spoorzoekeropties van deze reuze TomTom en die gaf mij een keurige koers terug naar het vliegveld.

Daar aangekomen stelde vlieginstructeur Rune voor om nog een aantal start- en landingsoefeningen uit te voeren. Toen we echter eindelijk onder de laaghangende bewolking uitzakten had ik nog steeds niet het gevoel deze volbloed vliegende digi-eend vol vertrouwen het hoofd te kunnen bieden. Even ging het dan ook door mijn hoofd om vlieginstructeur Rune maar eens een demonstratie te vragen van die volautomatische landingsoptie. Maar nee, ík laat mij toch niet kennen door een Cessna-tje? Ik, met meer dan 150 vlieguren, ik, met meer dan vierhonderd landingen op motor- en vijfhonderd op zweefvliegtuigen, ik, de, nou ja…

De trouwe lezer die de soms wat al te langdradige schrijfstijl van ondergetekende inmiddels wat beter kent herkent in bovenstaande zelfingenomenheid waarschijnlijk een inleiding tot iets dat goed mis gaat. En ja, dat is te zeggen... Zoals gezegd moest ik dus maar eens een fraaie landing maken. Ik ging er dus nog maar eens even goed voor zitten en langzaam begon ik de daling naar de reusachtige landingsbaan van Flyvestation Skrydstrup. Langzaam tikte de hoogte weg. 800 voet, 700 voet, iets te hoog, gas terug, 600 voet, 500 voet, flaps 30˚, 400 voet, 300 voet, spoelen, wassen, centrifugeren, 100 voet en toen... Toen, moest ik voor het laatste stukje langzaam de neus iets optrekken. Tsja, en toen bleek wat ik eigenlijk al die tijd al had kunnen weten: deze Cessna is gebouwd voor dikke, vette Amerikaanse boeren en niet voor timide Nederlandse mannetjes met veel te korte beentjes. Het gevolg? Terwijl de neus netjes omhoog kwam voor de landing bleek ik ineens veel te diep te zitten en zag ik niets anders meer dan motorkap en beeldscherm en zo kwam het dat de hereniging van ons landingsgestel met moeder aarde gepaard ging met een veel hardere plof dan verwacht.

Hoewel vlieginstructeur Rune verder weinig acht leek te slaan op deze blamage was ikzelf natuurlijk verre van tevreden. Het gevolg? Vanaf zaterdag berijdt ondergetekende deze vliegende Playsation op een drietal vrolijk geruite kussentjes.