Toch niet zo'n gammel vliegtuig...

Na enkele verontruste reacties van lezers die de ernst inzagen van de gisteravond door mij beschreven situaties, heb ik vanochtend toch maar eens even navraag gedaan naar de toestand van het vliegtuig. Wat blijkt? Het toestel verkeert in een uitermate goede conditie, zo heeft men mij verzekerd. Netjes wordt zij na iedere vijftig vlieguren aan een kleine onderhoudsbeurt onderworpen en na iedere honderd aan een grote. Verder is mij verzekerd dat alles werkt zoals het moet werken. En om mij gerust te stellen zal zij maandag en dinsdag wederom van top tot teen worden nagekeken. Dan blijft natuurlijk de vraag waarom ik dan zonder bruikbare instrumenten heb moeten vliegen? Waarom ik brandjes heb moeten blussen en motoren heb moeten afzetten? Wel, het blijkt nu dat dat gespeeld wordt om van mij een betere piloot te maken. In het geval mij dergelijk onheil in de toekomst eens in het echt zal overkomen, dan heb ik het in ieder geval voldoende geoefend. Langzaam begint het mij dan ook te dagen waarom vlieginstructeur Kurt iedere keer roept “Gesimuleerd”…

Gammel vliegtuig?

De keuze om de vliegopleiding hier in Denemarken te volgen heb ik destijds mede op grond van de relatief lage kosten gemaakt. Als ik toen echter had geweten wat ik nu weet dan was ik er misschien nooit aan begonnen. Hoewel er best reden toe is, doel ik met die opmerking in dit geval niet op de implicaties die het verblijf hier voor mijn privéleven heeft. En ook doel ik in dit geval niet op de economische rampspoed waarin wij met ons allen zijn verzeild geraakt, waardoor er na de opleiding voorlopig slechts een heel geringe kans is op een baan als verkeersvlieger. In dit geval doel ik op iets anders…

Momenteel vlieg ik vrijwel dagelijks op een tweemotorig toestel. Dit toestel, een Grumman GA-7, die naar de zeer krachtige naam “Cougar” luistert, is de enige telg in de renstal van onze vliegschool die gebruikt kan worden voor het verplichte laatste deel van de opleiding, de opleiding meermotorig. Als er een klas aan deze fase toe is wordt zij dan ook zeer intensief gebruikt. Niet zelden maakt zij weken door met gemiddeld zeven tot acht vlieguren per dag. Een eventuele storing of schade, waardoor zij voor langere tijd in reparatie zou moeten zou dan ook een regelrechte catastrofe betekenen voor het rooster van de desbetreffende klas. De twee ons voorgaande klassen hebben dat aan den lijve ondervonden en men doet er alles aan om onze klas dergelijk onheil te besparen. Uiteraard ben ik hiervoor dankbaar. Nu mijn tijd hier in de middle of Danish nowhere er bijna op zit, zit ik natuurlijk niet te wachten op een periode van nog eens enkele weken niets doen omdat het vliegtuig gerepareerd moet worden. Desalniettemin zitten er wat mij betreft ook aan deze drang wel grenzen. En die grenzen zijn het die voor mijn gevoel momenteel dagelijks worden opgezocht…

De laatste weken heb ik niet één vlucht meegemaakt die zonder incident is verlopen. Op meerdere vluchten viel meer dan eens zomaar spontaan één van de twee motoren uit. Ook heb ik al meegemaakt dat er net na het opstijgen een motor in vlammen opging, het elektrisch systeem is al enkele keren uitgevallen, waardoor een deel van de instrumenten en radio’s onbruikbaar werden, het landingsgestel heeft veelvuldig dienst geweigerd en zo kan ik nog wel even doorgaan. De lijst van in mijn ogen zeer ernstige incidenten waarmee ik in mijn slechts vijftien uur op dit vliegtuig al te maken heb gehad is al zeer lang. Navraag bij mijn klasgenoten leert dat ook hun ervaringen met dit vliegtuig niet best zijn. Tijd voor een goede inspectie en een grondige onderhoudsbeurt zou ik dus zo zeggen. Maar nee hoor, na een vrijwel rampzalig verlopen vlucht staat vlieginstructeur Kurt keer op keer gewoon weer klaar voor een vlucht met de volgende student. Nou is Kurt de vader van twee kinderen en naar het lijkt is hij ontzettend gek met ze. Ook lijkt hij de laatste tijd bijzonder vrolijk en is het dus onwaarschijnlijk dat hij suïcidale neigingen heeft. Maar toch klopt het voor mijn gevoel niet. Zou hij misschien onder zware druk staan van het management? Of zou de opleiding echt zo low-budget zijn dat een grondige reparatie er niet inzit? Of zou hij zo zijn begaan met onze klas dat hij probeert de laatste twee tot drie weken even uit te zingen met dit vliegtuig? En waarom roept hij toch iedere keer dat ik een brandende motor wil afzetten “Gesimuleerd!!” ?