maandag 21 januari 2008

Weer een jaartje erbij

Overheden willen enigszins zekerheid dat vliegtuigen niet neerstorten omdat de piloot tijdens de vlucht een of andere lichamelijke klacht krijgt. Daarom is het voor veel vluchten verplicht een reservepiloot mee te nemen. En ook al zitten er dus doorgaans twee piloten in de cockpit, dan nog is het verplicht dat beiden regelmatig een grondige medische keuring ondergaan. Vandaag was het mijn beurt voor mijn jaarlijkse “lees de onderste lijn van het schoolbord met je onderbroek voor je ene oog”-beurt.
Zo gezegd zo gedaan reden klasgenote Kamila en ondergetekende vanochtend ruim anderhalf uur om in het een of andere dorp in de middle of Danish nowhere de lokale pillendraaier te bezoeken die toevallig autorisatie heeft voor het doen van dergelijke keuringen. Keurig twintig minuutjes voor de afgesproken tijd van 11:00 stonden wij bij zijn assistente die ons helaas moest meedelen dat er een misverstand was en onze keuringen respectievelijk om 14:00 en 15:00 stonden gepland. Gelukkig was er een luchthaven in de buurt en daar hebben we de tijd zover weten te doden dat we uiteindelijk om 13:30 terug waren bij de lokale pillendraaier in de middle of Danish nowhere, die ons uiteindelijk pas om 14:45 bleek te kunnen helpen.
Omdat Nederland en Denemarken volgens de zelfde regels keuren en certificaten zelfs uitwisselbaar zijn maakte ik mij over de inhoud niet teveel zorgen. Behlave… behalve over hetgeen anderen mij vertelden over een kleine afwijking tussen de keuring in Nederland en Denemarken. De Deense dokter zou namelijk iets doen met een gehandschoende vinger. Nou weet ik niet hoever uw verbeelding gaat, maar in mijn perverse geest levert zoiets gelijk een zeer helder beeld op. Met dit doemscenario in mijn hoofd stapte ik (compleet met vers bekertje urine) bij de beste man binnen. “Let’s start on top” zei hij. Alles werd gecontroleerd; ogen, oren, longen, hart, alles prima in orde, maar toen hij mijn bloeddruk opnam vroeg hij of ik een beetje nerveus was. Mijn bloeddruk bleek, hoewel ruim binnen de limieten, een tikkeltje hoog. Tsja, wat dacht hij dan, met zo’n handschoen in het vooruitzicht…? Ik wilde hem natuurlijk niet op een idee brengen en knikte maar eens vriendelijk (niet te vriendelijk, want dan krijgt hij misschien juist zo’n idee). Ook moest er nog even bloed geprikt worden en ook hierin ondervond ik een aardig verschil met Nederland: vergeleken bij de naald die hij gebruikte lijkt de Siberische oliepijpleiding een rietje! U begrijpt: ik heb nu een fraaie blauwe plek in mijn elleboogholte. “Maar ach,” dacht ik nog “als dat het ergste is dat mij hier kan overkomen…”
Toen hij aan de lagere regionen toe was vroeg hij mij vriendelijk op de tafel te gaan liggen. Terwijl ik keurig op zijn werkbank klom, jawel, deed hij zijn handschoen aan. U begrijpt dat het beter was dat hij niet op dat moment mijn bloeddruk opnam… Wederom werd alles gecheckt: lever, milt, appendix, maag en toen… Toen kwam het hoge woord: “you are fine, you can get clothed now”. “Wat?” Ik kon mijn oren niet geloven, dus die handschoen was alleen maar show? Ik wist natuurlijk niet hoe snel ik mijn kleren weer moest aantrekken en na nog geen twintig minuten stond ik weer buiten, mét een nieuw bewijs dat ik nog minimaal een jaar zal leven en in de wetenschap nog steeds mijn sterrenbeeld eer aan te doen…



P.S. voor wie het interesseert: mijn verjaardag is 30 augustus

zaterdag 19 januari 2008

Reacties

Beste lezers,

Shame, shame, shame on me! De laatste tijd kreeg ik van steeds meer kanten te horen dat er geen reacties meer geplaatst konden worden op dit weblog. Ik vond het al raar, maar onderschatte enigszins uw capaciteiten op computergebied door te denken dat u het allemaal wel fout zou doen... Niets is echter minder waar; het blijkt dat alle reacties keurig zijn aangekomen, maar eerst door mij dienen te worden gecheckt alvorens te worden gepubliceerd. Dit in tegenstelling tot hoe dit eerder ging. Helaas word ik hiervoor niet actief gewaarschuwd en zo gebeurde het dat ik zojuist met ontzettend veel genoegen niet minder dan zestien (!) reacties heb gelezen. Uiteraard heb ik ze allemaal in dankbaarheid gepubliceerd en ze zijn nu voor een ieder zichtbaar. Blijf vooral terug schrijven, want dat is echt ontzettend leuk!

Overigens lees ik uit de reacties nog wel de nodige verwarring over Karel die ik bij deze zal proberen op te helderen. Ja, Karel is een nieuwe vriend van Laura, met wie ze overduidelijk veel tijd doorbrengt, maar nee, we vonden het beiden niet nodig om daarvoor uit elkaar te gaan en nu hebben Lautje, Karel en ik dus een soort driehoeksrelatie...

Feestje

Na een hele week van overdag les en 's avonds zelfstudie moet er in het weekend natuurlijk wel even stoom worden afgeblazen. Omdat twee mede-studenten uit de ons voorgaande klas rond deze tijd jarig zijn was er afgesproken een leuk feestje te vieren in de Mess. Uiteraard hoort er bij een verjaardagsfeestje een cadeautje. In dit geval hadden we daarvoor allemaal grof gelapt en zie hier het resultaat...



En bij deze een speciaal woord van dank aan mede-student Adam, die waarschijnlijk de komende drie weken zijn shirt niet meer wast...


woensdag 16 januari 2008

Monty Python grappig bedoeld?

De vorige keer schreef ik al over de dagen die veel op elkaar lijken en dat het er niet gemakkelijker op wordt steeds een nieuw verhaal voor dit weblog te schrijven. Toch gebeuren er hier wel degelijk noemenswaardige dingen.. De laatste dagen had ik echter het gevoel te lijden aan een heus schrijversblok. Zojuist werd deze echter spontaan doorbroken!
Wat is er te vertellen? Wel, sinds ik terug ben van kerstreces is alles wat serieuzer geworden. Ik kan wel zeggen dat ik echt geconcentreerd aan de studie ben en de meeste van mijn klasgenoten zijn dat ook. Natuurlijk is er van tijd tot tijd ruimte voor een geintje, zoals afgelopen zaterdagavond toen we op de vloer van de gang de contouren van een lijk hebben uitgetekend alsof er een moord is gepleegd. Maar verder is eigenlijk alles van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gericht op de studie. Althans…. voor de meeste van ons, want naast een enkeling die studieontwijkend gedrag vertoont is er deze ene klasgenoot wiens naam ik niet zal noemen, maar die ik voor het gemak J. zal noemen. J. heeft een wat mollig lichaam dat hij zelf onkreukbaar (zoals zijn Britse afkomst betaamt) als “Well-built” betitelt. J. heeft een ongelooflijk gevoel voor humor en mag graag met ons in discussie gaan over het feit dat in zijn land de vliegtuigen nog door stoommachines worden aangedreven. Maar bovenal heeft J. de bijzondere voorkeur om makkelijke dingen moeilijk te maken… Ik zal niet ingaan op alle voorbeelden, want die zijn er inmiddels te over, maar eentje wil ik u toch niet onthouden. J. wil graag een auto kopen. Dat is op zich niet raar, want je leeft hier echt in de middle of nowhere. J. is Brits en moet dus een auto met een dito kenteken hebben. Op internet heeft J. een prachtige Honda gezien (met een licht beschadigd neusje…) voor maar eur. 2100,00. Een koopje! Helemaal als je bedenkt dat een dergelijke auto in het Verenigd Koninkrijk al gauw het drievoudige kost. Eigenlijk heeft deze auto alles wat J. zich maar wensen kan, low milage (het duurde even voor ik begreep dat dat een lage kilometerstand betekende), only just a minor injury (de motorkap is lichtelijk verfrommeld, maar ach…) en het stuur zit aan de rechterkant. Last but not least is het ook nog een automaat, dus mevrouw J. kan er ook mee rijden als ze straks haar rijbewijs heeft. Wat zou J. zich nog meer kunnen wensen? Nou uh, afgezien van een radiator die het koelwater gewoon koelt in plaats van uitspuugt, niet veel! Behalve… een Engels kenteken! Dit vehikel bevindt zich op dit moment namelijk niet zoals je verwacht op het eiland ten westen van onze vaderlandse kust, maar bij een Duitse autohandelaar in Frankfurt. Waar? Ja, in Frankfurt, Duitsland. Maar goed, gelukkig hebben we een weekend vrij en aansluitend twee studiedagen, dus dacht J. een gedeelte van deze tijd eens even te benutten om werk van deze auto te maken. Na een familiebezoek in Londen vliegt J. op dinsdag door naar Frankfurt om daar de auto te bekijken. Omdat mensen uit J. z’n vaderland doorgaans geen woord Duits spreken en Duitsers op hun beurt ook geen woord van J. z’n moedertaal komt klasgenoot Jens met de trein naar Frankfurt. Daar zullen zij de verkoper en de auto eens even flink aan zijn Duitse tand voelen en als alles bevalt koopt J. de auto.
Nu ontstaat er echter een probleem, J. heeft geen Duits adres en kan dus geen Duits kenteken krijgen voor de auto. Omdat J. Brits is moet er een Brits kenteken voor komen, maar ja, daarvoor moet het vehikel aan een grondige Engelse motorrijtuigenkeuring onderworpen worden. J. overwoog eerst de auto hiervoor naar Engeland te rijden, maar vond toen uit dat er op het vasteland ook een keuringsstation is. Wat een geluk dat dit keuringsstation niet op een eiland is, dat scheelt alweer kosten van de ferry. Helaas is het wel op een schiereiland, het Iberisch schiereiland om precies te zijn! De laatste versie die ik tot nu toe heb gehoord is dat onze zeer gewaarde Engelse humorist dinsdag na een vlucht van Londen naar Hamburg en een onderhandeling over het vehikel onverzekerd wil doorrijden naar Spanje voor een keuring en vervolgens wil terugrijden naar Denemarken om er dan achter te komen dat de auto inclusief alle extra uitgaven anderhalf keer zo duur is geworden als een vergelijkbaar voertuig in Engeland en dat het inmiddels vrijdag is geworden en er dus alweer twee belangrijke lesdagen zijn verstreken! Wel, ik dacht altijd dat Monty Python grappig was bedoeld, maar begin nu toch te geloven dat Engelsen echt zo zijn! Of zou hij ons toch voor de gek houden?

donderdag 10 januari 2008

Het onvermijdelijke



De laatste dagen lijkt het wellicht steeds stiller te worden op dit weblog. In feite is dat ook zo. Als de dagen zoveel op elkaar lijken als hier het geval is, is het niet makkelijk om steeds weer nieuwe inspiratie te vinden voor originele verhalen. De geachte lezer hoeft zich echter geenszins zorgen te maken: ik wijd mijn leven grotendeels vol overgave aan de studie en op dit moment kan ik trots zeggen dat ik eigenlijk met alle vakken voor loop op schema. Naast studeren is er gelukkig ook nog tijd om de spreekwoordelijke stoom af te blazen. Gisteravond hebben we een heerlijke avond in de mess gehad, waarbij ook de voorgaande klassen ruim vertegenwoordigd waren en ook tussendoor nemen we regelmatig de ruimte voor een lolletje, al is het maar door elkaar het leven zuur te maken, zoals eergisteren toen klasgenoot Peter, zonder het zelf te weten verhuisd bleek naar de gemeenschappelijke huiskamer, of gisteren toen klasgenoot Guido de veters van zijn schoenen uit de knoop mocht halen terwijl deze aan het plafond van de gang bungelden. Als je echter regelmatig een aandeel hebt in dit soort activiteiten is het natuurlijk onvermijdelijk dat je op een zeker moment zelf het slachtoffer wordt en zo kwam het dat ik vanmiddag alweer voor de derde keer de gang stond te zwabberen om vervolgens de negerzoenen van mij af te douchen….

zaterdag 5 januari 2008

Lekker zappen

Hoewel ik niet bijzonder televisieverslaafd ben staat het wonderoog thuis toch altijd wel aan. Niet dat ik er voortdurend naar kijk, maar ik houd er gewoon van om een levendig schilderij in de kamer te hebben.
Hoezeer ik hieraan gewend ben geraakt merkte ik toen ik begin vorige maand in deze Deense uithoek arriveerde. Zoals gezegd is mijn kamer niet veel meer dan een betonnen aquarium. Mijn aanwezigheid voor de kerst voelde dan ook soms wat gekooid en om wat sfeer aan te brengen heb ik tijdens het verblijf in het vaderland wat gezellige verlichting aangeschaft die echt al wonderen doet en de gezelligheid met procenten verhoogt. En ook aan het gemis aan de luidruchtige, wonderlijke toverlamp heb ik wat kunnen doen. De vaderlandse staatsomroep heeft speciaal voor mensen zoals ik namelijk de website www.uitzendinggemist.nl in het leven geroepen waarop een groot aantal uitgezonden programma’s online kan worden bekeken. Gelukkig voorzien onze vrienden van de Deense luchtmacht ons van een aardige breedbandverbinding en kan ik dus al deze programma’s keurig fullscreen op mijn laptop bekijken. Onlangs kwam ik er achter dat ook een bekende Luxemburgse omroep de programma’s van vier Nederlandstalige zenders online heeft staan op de zeer origineel klinkende website www.rtlgemist.nl Zo komt het dat ik hier in den vreemde gisteravond voor het slapengaan naar Robert ten Brink’s kerstuitzending van ‘All you need is love’ heb gekeken. Liggend op mijn bedje, moe, voldaan, doch een tikkeltje eenzaam, was er eigenlijk nog een ding dat ik miste: mijn afstandsbediening om lekker te zappen naar het volgende programma!

woensdag 2 januari 2008

Heerlijke dagen, maar nu is het voorbij...

De afgelopen tien dagen waren heerlijk. Over de thuiskomst schreef ik al in een vorig bericht, maar ook van de dagen die volgden heb ik genoten. Al moest Lautje regelmatig een avond werken, grotendeels hadden we de tijd aan onszelf. Kerst hebben we lekker met de familie doorgebracht en oudennieuw met vrienden.
Ondanks alles gebeurde er na een paar dagen toch iets waar ik niet op voorbereid was. Lautje en ik zaten in de auto toen zij ineens op ernstige toon tegen mij begon te praten. Zij vertelde mij een paar heerlijke dagen met mij te hebben, maar ook op te zien tegen de tijd als ik weer weg zou zijn. Zij vertelde mij moeilijk te kunnen wennen aan ons nieuwe grotendeels gescheiden leven. Naarmate het gesprek volgde werd haar toon steeds ernstiger en uiteindelijk vertelde zij mij zo niet verder te willen en dat zij zou gaan omzien naar een nieuwe vriend om haar leven mee te vullen. Natuurlijk moest ik wel even slikken en wist ik niet direct wat ik moest zeggen. We zijn naar huis gegaan en hebben er later nog uitvoerig over gepraat, maar haar besluit stond vast. Natuurlijk was ik geschokt door deze mededeling, maar ja, eerlijk is eerlijk: Lautje is ook maar alleen doordat ik hier in Denemarken zit en dit is mijn droom, niet de hare… Uiteindelijk heeft zij een nieuwe vriend gevonden in een getinte jonge man die Karel heet. Nu ik hier weer in Denemarken zit en alles van een afstandje bekijk denk ik dat het goed is zo, hij lijkt me in ieder geval een aardige kerel. Hij ziet er in ieder geval erg lief uit!