Heerlijke dagen, maar nu is het voorbij...

De afgelopen tien dagen waren heerlijk. Over de thuiskomst schreef ik al in een vorig bericht, maar ook van de dagen die volgden heb ik genoten. Al moest Lautje regelmatig een avond werken, grotendeels hadden we de tijd aan onszelf. Kerst hebben we lekker met de familie doorgebracht en oudennieuw met vrienden.
Ondanks alles gebeurde er na een paar dagen toch iets waar ik niet op voorbereid was. Lautje en ik zaten in de auto toen zij ineens op ernstige toon tegen mij begon te praten. Zij vertelde mij een paar heerlijke dagen met mij te hebben, maar ook op te zien tegen de tijd als ik weer weg zou zijn. Zij vertelde mij moeilijk te kunnen wennen aan ons nieuwe grotendeels gescheiden leven. Naarmate het gesprek volgde werd haar toon steeds ernstiger en uiteindelijk vertelde zij mij zo niet verder te willen en dat zij zou gaan omzien naar een nieuwe vriend om haar leven mee te vullen. Natuurlijk moest ik wel even slikken en wist ik niet direct wat ik moest zeggen. We zijn naar huis gegaan en hebben er later nog uitvoerig over gepraat, maar haar besluit stond vast. Natuurlijk was ik geschokt door deze mededeling, maar ja, eerlijk is eerlijk: Lautje is ook maar alleen doordat ik hier in Denemarken zit en dit is mijn droom, niet de hare… Uiteindelijk heeft zij een nieuwe vriend gevonden in een getinte jonge man die Karel heet. Nu ik hier weer in Denemarken zit en alles van een afstandje bekijk denk ik dat het goed is zo, hij lijkt me in ieder geval een aardige kerel. Hij ziet er in ieder geval erg lief uit!