Zie de maan schijnt door de wolken

Nu de goede sint weer met zijn staf in de hand, zijn zak op zijn rug en schimmel tussen zijn benen de vaderlandse daken berijdt zou dit een passende titel zijn voor een verhaal over mijn gisteravond gevlogen eerste nachtvlucht. Helaas echter dekt deze spreekwoordelijke vlag de even zo spreekwoordelijke lading in het geheel niet! Gisteravond was er namelijk helemaal geen maan en toonde zich een wolkenloze sterrenhemel die je maar zelden ziet!

Omdat deze eerste nachtvlucht op zicht wordt uitgevoerd is het devies: hoe meer zicht en hoe minder wolken hoe beter. De hele dag waren de tekenen al daar dat het een heldere, koude nacht zou worden met weinig wind. Bijna te mooi om waar te zijn! En ja, inderdaad ontbrak aan deze ideale omstandigheden één ding: een plaatsje in het rooster. Gelukkig kostte het niet veel overredingskracht om vlieginstructeur Rune zover te krijgen om mij bij deze nieuwe ervaring te vergezellen. Omdat hij zijn vrije avond hieraan opofferde had hij wel enkele speciale voorwaarden... En zo kwam het dat gisteravond een blootvoetse vlieginstructeur met zijn leerling de donkere nacht in vloog, genietend van een tot aan de horizon strekkende zee van lichtjes, Hilversum 3 op de radiopijler en een stuk pizza om de honger te stillen.

Hollen of stilstaan

Sinds u alweer ruim een maand geleden voor het laatst van mij op dit weblog vernam heeft mijn vliegopleiding voor- en tegenspoed gekend. In de weken volgend op mijn eerste luchtsprongetjes in de Piper 28 nam de opleiding een spreekwoordelijk ruime vlucht. Van de drieëntwintig dagen die oktober nadien nog telde werd ik op niet minder dan dertien dagen ingepland om te vliegen en van die dertien dagen bleken er uiteindelijk negen vliegbaar. Samen bleken die negen dagen goed voor negen afgeronde lessen en zo’n twintig vlieguren in mijn logboek. Een progressie die hier in Denemarken niet vaak wordt gemaakt en die mij zelfs even in het kielzog bracht van de ons voorgaande klas.

Met de komst van november kondigde zich echter een andere periode aan. Van de eerste tien dagen van deze maand werd ik wederom maarliefst acht keer ingepland om te gaan vliegen, maar helaas kon ik door het weer op niet één van deze dagen omhoog. Op de meeste van die dagen kon je inderdaad nauwelijks het einde van de startbaan zien en als het zicht eens een dagje wat beter was trok de wind aan tot dichtbij orkaankracht. Niet de omstandigheden die een leerling-vlieger kan gebruiken bij zijn of haar vlieglessen.

U zult begrijpen dat na zo’n twee weken niets doen in een in mistflarden gehulde barak in de middle of Danish nowhere, de verveling op een zeker moment toeslaat. Om de tijd wat te doden organiseerden mijn medestudenten van klas II daarom een, zei het prematuur, maar toch zeer geslaagd kerstdiner. Ondanks de zeer vroege datum slaagden medestudenten Peter, Simon en ondergetekende er zelfs in deze avond nog op te leuken met een heuse kerstboom. Ik zal hier verder niet uitweiden over hoe wij in het bezit zijn gekomen van deze boom, maar je moet toch iets doen als de verveling toeslaat…

Alle initiatieven om de tijd te doden ten spijt, leek op de twaalfde dag van november bij mij de verveling definitief om te slaan in frustratie! Wederom zou ik die dag niet vliegen. Een blik op de weersverwachting leerde echter dat, hoewel marginaal, het weer die dag officieel wel boven de wettelijke limieten zou zijn om mijn al lang verwachte driehonderd-mijls solo-navigatievlucht te maken. Op hoop van zegen belde ik daarom vlieginstructeur Rune. Hoewel ik verwachtte dat, gezien de ook nu weer forse wind, die ook nog eens haaks op de start- en landinsbaan stond, Rune niet zou instemmen met mijn initiatief, besloot hij na een uitgebreide briefing, waarin ik soms wat van mijn overredingskracht moest aanwenden, dat ik deze vlucht toch maar moest maken. En zo kwam het dat ik afgelopen woensdag, 12 november, ondanks alle verbaasde gezichten van medestudenten, eindelijk weer opsteeg om na vijf uur terug te keren met drie verse landingen en vier nieuwbakken vlieguren in mijn logboek. Dat niets voor niets komt getuige echter deze vier uren. Dat het zwaar zou worden had ik van te voren al verwacht, maar soms werd het wel wat erg bond. Bij de start al had ik het gevoel dat mijn kleine Cessna zo ongeveer van de start- en landingsbaan werd geblazen, regelmatig moest ik ook het eind vorige maand geoefende laagvliegen in praktijk brengen omdat de wolkenbasis zover naar beneden zakte dat ik anders in een wolk zou vliegen in plaats van eronder en dan weer vloog ik recht op een muur van regenbuien af, die nergens een doorgang leek te hebben. Dat ook het landen in dergelijke omstandigheden verre van vanzelf gaat laat zich raden. Al met al een bijzonder leerzame ervaring dus, die ik niet snel zal vergeten. Maar dat vliegen soms letterlijk hollen of stilstaan is, bewees de dag erna, waarop ik wél officieel stond ingepland en waarop het plotseling wél stralend mooi weer bleek. Weinig tijd dus om eens even rustig deze vlucht te evalueren, want ook deze solo-navigatievlucht, dit keer naar Kopenhagen en via een lange, overzeese route terug, behoefte weer mijn volledige aandacht.

Al met al waren deze twee dagen samen goed voor twee afgeronde (solo) lessen en acht vlieguren in mijn logboek, dat nu een totaal van meer dan tweehonderd bevat. Maar hoewel vruchtbaar, leerzaam, spannend en leuk, waren deze dagen echter ook doodvermoeiend! Gelukkig kan ik daarvan vandaag even in alle rust nagenieten en bijkomen in, jawel u raadt het al, onze wederom in mistsluiers gehulde barak in de middle of Danish nowhere!

Verliefd

Een jaar of vijf geleden stapte ik de hangaar op mijn geliefde vliegheide Terlet binnen en voelde mij als door de bliksem getroffen. Plotseling stond er een dame voor mij die mij diep in mijn hart trof. Haar ranke taille, haar zeer wulpse rondingen en haar lange, slanke benen deden mij spontaan verblinden. Met stomheid geslagen heb ik haar die dag diverse malen met mijn begeerlijke blik gadegeslagen. Voor mij was alles ineens duidelijk, deze dame begeerde ik als geen ander en ooit, ooit zou ik haar moeten bezitten! Deze ontmoeting was kortstondig en hoewel ik nog vaak aan haar heb gedacht is het tot op heden nooit meer tot een weerzien gekomen. Wel heb ik nog enkele malen één van haar even zo wonderschone zusters ontmoet, maar ook met hen is het nooit tot een nadere kennismaking gekomen.

Hoewel ik sinds deze bewuste dag heb bezworen nooit meer zoveel van een andere dame van haar kaliber te houden is het onmogelijke toch gebeurd. Vorige week maakte ik voor het eerst nader kennis met een dame die ik gedurende mijn verblijf hier in Denemarken al diverse malen heb zien staan. Hoewel zij mij qua uiterlijk gedurende al die tijd niet was opgevallen raakte ik afgelopen week, tijdens onze ontmoeting enorm van haar onder de indruk. Haar stabiele persoonlijkheid en de formidabele kracht waarmee zij de wereld bevlogen achter zich laat, maar vooral het gemak waarmee zij zich aan mijn lust laat onderwerpen hebben mij diep in mijn hart geraakt.

Wellicht bent u nu met stomheid geslagen. Tot voor kort las u op dit weblog regelmatig hoe gezellig ik het met mijn Lautje heb en nu dit... Maakt u zich echter vooral niet ongerust. Hoewel ik Lautje ooit ook met een zelfde soort ontmoeting, in de zelfde hangaar op de zelfde door mij zo geliefde vliegheide Terlet leerde kennen gaat de eerste strofe van deze liefdesverklaring niet over haar. Ik meen ook met enige zekerheid te weten dat er wat Lautje betreft geen bezwaren zijn dat ik er een relatie opnahoud met hetzij de dame uit de eerste, hetzij de dame uit de tweede strofe. De dame uit de eerste strofe luistert namelijk naar de naam RF-5 en is net als haar even zo fraaie zussen RF-3 en RF-4B een zogenaamd motorzweefvliegtuig. De dame uit de tweede strofe heet Piper 28 Arrow, een type vliegtuig waarop ik vorige week woensdag en vandaag voor het eerst vloog en waarvoor ik sindsdien zeer warme gevoelens koester en met wie ik de komende maanden nog veel spannende avontuurtjes hoop te beleven. Maar het moge duidelijk zijn, bovenaan staat er nog altijd maar één en dat is mijn Lautje!

Sofisticators

Al maanden geleden voerden mijn klasgenoten en ik soms felle discussies over een te introduceren klassenlogo. De consensus was dat we als klas naast een logo ook een naam en een spreuk zouden verzinnen die tezamen iets zouden beschrijven dat ons als klas en, naar ik nu gelukkig ook kan zeggen, als vriendengroep bindt.

Over de inhoud en het thema was aanvankelijk verder nog weinig consensus. Ooit was er het idee om onze klas “The 8-Team” (the eignt-team) te noemen. Een thema gebaseerd op de jaren tachtig-serie “The A-Team”. Het logo zou dan bestaan uit een zwart vliegtuig met een rode streep, lijkend op het busje uit de serie.

Helaas haakte al vrij snel één van onze klasgenoten af en was er geen sprake meer van een eight-team, maar een seven-team, hetgeen uiteraard lang niet zo goed bekt als zijn illustere voorganger. Toen ook nog een tweede klasgenoot moest afhaken werd er naarstig gezocht naar een alternatief, dat we uiteindelijk hebben gevonden in onderstaand logo en de naam “Sofisticators”. De bijpassende spreuk luidt “Let’s burn some rubber!” Hoewel het verband tussen deze drie niet iedereen direct duidelijk zal zijn, kan ik u melden dat dat er wel degelijk is. Om echter de magie van onze onderlinge verbintenis geen geweld aan te doen kan ik hierover helaas geen verdere mededelingen doen, maar laat ik dit graag aan uw eigen verbeelding over…

Afscheid

Vandaag was een bijzondere dag. Niet alleen slaagde klas vier (de op ons volgende klas) met vlag en wimpel voor hun eerste zes theorie-examens, ook klas 2 (de klas voor ons) slaagde voor het examen radiotelefonie. Maar wat deze dag echt bijzonder maakte was dat vandaag de allereerste klas die ooit aan het programma hier in Denemarken is begonnen afscheid van ons nam. Gisteren en eergisteren hebben zij hun praktijkexamens (de zogenaamde multi-engine / instrument rating) vrijwel allemaal met goed gevolg afgelegd en vanaf zondag doen zij de simulatortraining in Nederland, die het laatste onderdeel vormt van deze opleiding.

Om dit gebeuren niet ongemerkt voorbij te laten gaan was er vandaag een korte receptie op de vliegschool, waarbij ik zelf de eer had namens onze klas hun allen veel succes te wensen en ze een klein aandenken te overhandigen. Daarna was er nog een onvergetelijke avond in de mess, maar nu lijkt hun aanwezigheid dan toch echt ten einde te zijn gekomen. Toch gek; ondanks dat ik niet direct vanaf het begin heel veel met deze mensen heb opgetrokken heb ik in de loop van de afgelopen maanden met een aantal van hen toch een heel leuk contact opgebouwd en nu ze vertrekken is dat best even een gek gevoel. Hoe het ook zei, voor hen heeft het verblijf hier meer dan lang genoeg geduurd en is het goed dat ze nu eindelijk aan de laatste fase beginnen. Arno, Gaston, Hannibal, Heleen, Konrad en Peter, bij deze nog eenmaal: Heel veel succes en we houden zeker contact!

Zondagmiddag

Net als in mijn vorige bijdrage van afgelopen vrijdag kan ik ook nu weer melden dat ik een heerlijke vliegdag heb gehad. Eigenlijk wordt het een beetje overbodig dit te melden, aangezien ik slechts zeer zelden heb meegemaakt dat vliegen niet leuk is.

Op het moment loop ik een slordige dertien vlieguur voor op de normale syllabus. Dit verschil zal gedurende het programma toch op de één of andere wijze weggewerkt moeten worden en daarom mocht ik, bij wijze van “wiedergutmachung”, vandaag een vliegtuig van de vliegschool meenemen voor eigen vertier. Ik koos daarvoor maar gelijk voor het meest geavanceerde toestel, de op dit weblog reeds eerder bezongen volbloed digi-eend OY-EBI. Het weer zag er voor vandaag bijzonder goed en vliegbaar uit en op een zondagmiddag zou ik naast wat hobbypiloten het luchtruim grotendeels voor mijzelf hebben. Alle ingrediënten leken dus al aanwezig om van dit tochtje een onvergetelijke middag te maken. Natuurlijk is het wel erg leuk om zo’n vlucht een echt doel te geven en daarom koos ik ervoor naar vliegveld Stauning in het noorden van Denemarken te vliegen om het daar gelegen luchtvaartmuseum te bezoeken.

Het werd inderdaad een heerlijk vliegtochtje dat ik niet snel zal vergeten. Ook het museum, hoewel veel kleiner dan ons vaderlandse Aviodrome, was leuk om te zien. Maar het leukst van al? Wel, dat ik op deze heerlijk zondagmiddag werd vergezeld door versbakken solisten en inmiddels goede vrienden Remco en Guido.

Rondje fjorden

Vandaag was een leuke vliegdag op Flyvestation Skrydstrup! Klasgenoten Guido en Remco behaalden vandaag officieel de status van luchtheld en kunnen zich nu scharen in het selecte gezelschap van mensen die geheel zelfstandig het luchtruim hebben gekozen en daarna weer veilig op moeder aarde zijn wedergekeerd. Remco en Guido, van harte gefeliciteerd! Dit is een moment dat je niet snel gaat vergeten!!!

Ook voor ondergetekende was het een leuke vliegdag. Van een serie van drie solo navigatievluchten maakte ik vandaag nummer drie, die mij naar het noorden van Denemarken voerde. Hoewel ik altijd dacht dat het fenomeen “fjorden” exclusief aan Noorwegen was voorbehouden blijkt ook Denemarken de nodige fjord-achtige fenomenen binnen haar landsgrenzen te bevatten. Dit leverde een paar fraaie vergezichten op. Hoewel zich dit moeilijk in foto’s laat vatten, hierbij op veler verzoek toch een paar kiekjes.

Verkeersleiders zijn ook maar mensen

In een eerder verhaal over mijn eerste solovlucht boven Flyvestation Skrydstrup liet ik mij ontvallen dat ik door mijn voorgaande carrière onder mijn medestudenten de bijnaam “Mr. A-T-C” (Mister Airtrafficcontroll) heb verworven. Een zogenaamde doorstart maken zonder daarvoor van de verkeerstoren toestemming te krijgen was voor mij dan ook grote blamage. Vandaag waren de kaarten tussen de luchtverkeersleiding en ondergetekende echter weer opnieuw geschud en dit keer bleken de rollen omgedraaid. Dat leidde tot een grappig verhaal waarvan de niet-luchtvarende lezer wellicht de essentie ontgaat, maar dat ik u toch niet wil onthouden.

Vandaag vloog ik voor een solo navigatievlucht in het Noorden van Denemarken in het verkeersleidingsgebied van luchthaven Karup. Omdat ik richting het verkeersleidingsgebied van luchthaven Billund (Legoland) vloog verzocht ik Karup Approach (het radiostation waarmee ik op dat moment in verbinding stond) om over te schakelen naar Billund: “Approach, Oscar-Tango-Victor, overhead Silkeborg, maintaining onethousand fivehundred feet, request frequency change for Billund” Waarop de waarde verkeersleider die mij even daarvoor ook al een keer in het Deens had aangesproken (een onhebbelijke eigenschap die Deense vliegers en verkeersleiders veelvuldig bezigen op de radio) terugkwam met “Oscar-Kilo-Alfa, traffic is bla, die-bla, die-bla, contact Billund Approach on one two seven decimal five seven five”. Uiteraard zou het zo kunnen zijn dat de waarde verkeersleider toevallig net tijdens mijn uitzending zelf had bedacht dat een ander vliegtuig, met callsign Oscar-Kilo-Alfa van frequentie moest veranderen en dus hield ik mij even stil want gegeven het callsign was deze boodschap niet voor mij bedoeld. Toen er echter na twintig seconden geen antwoord kwam waagde ik nog maar eens een poging: “Approach, Oscar-Tango-Victor, overhead Silkeborg, maintaining onethousand fivehundred feet, request frequency change for Billund”. Waarop de controller direct weer terugkwam, een beetje geïrriteerd dit keer: “Oscar-Kilo-Alfa, traffic is bla,die-bla,die-bla, contact Billund Approach on one two seven decimal five seven five”. Na deze uitzending bleef het echter niet stil op de radio en meldde zich een wat vertwijfelde Deense hobby-vlieger, die amper Engels leek te verstaan, met grote vraagtekens in zijn stem: “I will contact Billund Approach, et to syv fem syv fem Oscar-Kilo-Alfa”.

Toen het eindelijk weer stil was op de radio deed ik nog maar eens een poging: “Approach, OSCAR-TANGO-VICTOR (met een duidelijke nadruk op dit callsign), overhead Silkeborg one seven, maintaining onethousand fivehundred feet, request frequency change for Billund”. Wederom kwam de controller direct terug en dit keer zo mogelijk nog meer geïrriteerd dan zoeven: “OSCAR-KILO-ALFA, YOU ARE STILL TRANSMITTING ON THE KARUP APPROACH FREQUENCY, CONTACT BILLUND AT ONE TWO SEVEN DECIMAL FIVE SEVEN FIVE!!!”. Uiteraard had ik het bijltje er nu bij neer kunnen gooien en gewoon van frequentie kunnen wisselen, maar dan had ik het risico gelopen dat de beste man na enige tijd te vergeefs zou hebben geprobeerd mij op te roepen. Gezien het viertal blunders op rij dat hij zoeven al had begaan schatte ik zo in dat hij in dat geval in blinde paniek direct drie helikopters had laten opstijgen om naar mijn mogelijke wrakstukken op zoek te gaan, hetgeen achteraf tot vervelende discussies kan leiden over de kosten. Ik kwam dus maar terug met: “NEGATIVE, this is OSCAR-YANKEE-CHARLIE-TANGO-VICTOR, requesting frequency change for Billund”. Daarop werd het even stil. De beste man begon zich nu waarschijnlijk af te vragen of hij net wellicht die arme donder die nauwelijks Engels sprak ten onrechte had overgezet naar Billund. En ja, toen ik eindelijk een voor mij bedoeld antwoord van hem had gekregen en mijn radio had overgeschakeld ving ik nog net de laatste flarden op van de half Deense, half Engelse conversatie tussen een geheel verdwaasde Oscar-Kilo-Alfa en een geërgerde verkeersleider van Billund Approach over waarom dit vliegtuig dat zeker dertig mijl noord van zijn verkeersleidingsgebied vloog zijn frequentie bezet hield.

Aan u de keuze...

Afgelopen vrijdag berichtte ik over een wat onhandige actie: het maken van een zogenaamde doorstart zonder daarvoor van de verkeerstoren toestemming te hebben gekregen. De oplettende lezer las echter ook nog net op de laatste regel van dit bericht over iets feestelijks: mijn eerste solovlucht. En ja, deze pijnlijke uitglijder was inderdaad onderdeel van deze toch wel bijzondere gebeurtenis.

Zoals de meesten van u weten heb ik al een aantal jaren een privévliegbrevet. Natuurlijk vloog ik derhalve al vele malen solo en natuurlijk nam bovengenoemde miskleun van formaat ook nog eens de glans weg van deze bijzonder gebeurtenis, maar ondanks alles blijft zo’n eerste vlucht toch bijzonder. Al eens eerder las u op dit weblog over een naar aanleiding van een dergelijke eerste solovlucht georganiseerde traditionele veldslag die gepaard ging met veel water en waarbij het de bedoeling is de prille solist tot op zijn ondergoed nat te maken. Destijds ontaardde dit niet alleen in een natte solist, maar in een groot aantal natte, bibberende jongetjes die hun doel enigszins voorbij geschoten leken. Gelukkig bleken de solovluchten van ondergetekende en van medestudent en goede vriend Peter door de al aanwezig privébrevetten niet interessant genoeg voor een dergelijk waterballet. Ik heb mijn goed tot op heden dan ook nog helemaal droog gehouden.

Bij een eerste solovlucht hoort ook een extra versiersel op het uniform. Leerlingen in de aan het vliegen voorafgaande theoriefase lopen met zogenaamde epauletten op de schouders met daarop enkel het logo van de vliegschool. Naarmate je je meer en meer verheft boven de “aardse stervelingen” en je gaat voegen bij de “vliegende mensch” worden deze vervangen door steeds meer goudkleurige strepen. Het toetreden tot het selecte gezelschap van mensen die geheel zelfstandig het luchtruim hebben gekozen levert één streep op. Het behalen van je eerste examen de tweede.

Omdat Peter en ondergetekende al eens eerder een examen hebben gehaald heeft men zo bedacht dat onze respectievelijke solovluchten direct goed zijn voor niet één maar twee gouden strepen. Van de ene op de andere dag loop ik dus niet meer met het ordinaire vliegschoollogo op mijn schouders, maar met maar liefst twee gouden strepen! Een opmerkelijke situatie die ik persoonlijk zou willen omschrijven als “van landrot tot luchtheld in één vlucht!” al ben ik bang dat mijn vader dit eerder zou relativeren met “niets gepresteerd, toch geëerd!” Aan u de keuze!

Dat krijg je ervan als je alles zelf wilt doen...

“Oscar – Bravo – India, for your information you were NOT cleared for the touch & go, but now that you made it, join the lefthand downwind runway two-niner right anyway”. Zoiets zou ik in een grijs verleden mogelijk gezegd kunnen hebben tijdens de basisopleiding tot luchtverkeersleider op Schiphol die ik daar ooit volgde. Het betekent zoveel als dat het vliegtuig tegen wie je praat zojuist een zogenaamde doorstart heeft gemaakt op de startbaan terwijl hij daarvoor geen toestemming had. Ondanks dat dit eigenlijk een doodszonde is krijgt het vliegtuig desalniettemin de opdracht weer gewoon het normale rondje te vliegen voor de landing of de volgende doorstart.

Zoals gezegd zou ik bovenstaande tijdens die opleiding gezegd kunnen hebben. Gelukkig speelden dergelijke situaties zich af in een simulator met gesimuleerde vliegtuigen en een virtuele start- en landingsbaan. Dat deze woorden ook in het echt weleens gebruikt moeten worden bleek vandaag toen de verkeersleider van Flyvestation Skrydstrup deze exacte bewoordingen de ether in stuurde. De geadresseerde? Zoals gezegd de Oscar – Bravo – India, hetgeen een afkorting is voor de OY-EBI. En nu vraagt u zich natuurlijk af wie dit bewuste toestel (de zelfde volbloed digi-eend als waarover ik eerder berichtte) bestuurde. Wel nu, u raadt het natuurlijk al… Jawel, ondergetekende die daarmee zijn onder medestudenten door bovengenoemde basisopleiding tot luchtverkeersleider verworven bijnaam “Mr. A-T-C” (Mister Airtrafficcontroll) niet bepaald eer aandoet. Gelukkig zijn de lokale verkeersleiders redelijk vergevingsgezind naar vliegtuigen van onze vliegschool, omdat ze weten dat we het nog aan het leren zijn. En ook vlieginstructeur Rune, die dit alles op de radio had gehoord, was al lang blij dat ik het vliegtuig weer veilig bij hem terug bezorgde en feliciteerde mij na afloop met mijn eerste solovlucht binnen de opleiding!

Decennium

Velen van u is het helaas niet ontgaan; ondergetekende bereikte afgelopen zaterdag, 30 augustus, de niet-onrespectabele leeftijd van dertig jaar. Omdat ik nog steeds moeilijk afscheid kan nemen van de kinderlijke gedachte dat dertig eigenlijk al stokoud is had ik al lang geleden besloten zo min mogelijk aandacht aan deze gebeurtenis te schenken. Aanvankelijk leek het erop dat mijn directe omgeving deze wens respecteerde. Enorm verrast was ik dan ook toen ik afgelopen vrijdagavond ineens oog in oog stond met mijn eigen Lautje.

Lautje bleek de reis naar Denemarken te hebben ondernomen om samen met mij het nieuwe jaar te kunnen inluiden. Met voorbedachten rade en bijgestaan door enkele niet nader te noemen klasgenoten had zij een vakantiehuis geboekt, alwaar wij de rest van het weekend zouden doorbrengen. Daar aangekomen werd ik wederom verrast. Dit keer door de aanwezigheid van nog twee heel dierbare mensen: mijn ouders!

Samen met Lautje, papa en mama heb ik een overheerlijke weekend gehad. We hebben lekker gegeten en gedronken, lekker bijgepraat en vooral van elkaars aanwezigheid genoten. Ook van de vele kaarten en berichten die ik van diverse kanten heb ontvangen heb ik volop genoten. En ook mijn klasgenoten hebben op zeer originele wijze blijk gegeven dat deze jaarwisseling niet onopgemerkt aan hun is voorbij gegaan (zie foto). Iedereen ontzettend bedankt. Hoewel ik nog steeds niet blij ben met mijn nieuwe leeftijd had ik mij geen betere manier kunnen voorstellen om dit nieuwe decennium in te luiden!

Kussentjes

In de voorgaande episode van mijn belevenissen in the middle of Danish nowhere las u over het hypergeavanceerde vliegtuig waarin ik gepland was te leren vliegen, maar dat ik uiteindelijk eigenhandig met de ouderwetse benenwagen moest terugduwen naar de vliegschool. Omdat het probleem niet één, twee, drie opgelost bleek te kunnen worden speelden de daarop volgende dagen zich voor mij weer aardig laag bij de grond en soms erg platvloers af.

Afgelopen donderdag waren de problemen na enig aandringen opgelost en konden klasgenoot Peter en ondergetekende eindelijk de lucht in. Zoals gezegd zou dit ondermeer inhouden dat wij moesten wennen aan het totaal gemoderniseerde digitale instrumentarium van het bewuste toestel.

Wennen is in dit opzicht eigenlijk wel wat al te gemakkelijk gezegd. Gelijk na het opstijgen begon vlieginstructeur Rune al enthousiast te vertellen over alle moderne snufjes die dit wonder der digitale techniek in zich herbergt. Zo herinner ik mij vaag dat hij voordat we moeder aarde goed en wel onder onze wielen hadden laten wegzakken al vertelde hoe je dit vliegtuig geheel automatisch de nadering voor de landing kunt laten uitvoeren. Vaag, zoals gezegd, want terwijl hij zich bezig hield met de digitale toverdoos voor mijn neus, deed ik zelf verwoede pogingen iets buiten de cockpit waar te nemen om mij op te oriënteren. Geplaagd door een voor deze les veel te actief warmtefront lukte dit niet best en met dat gekke scherm recht voor mijn neus kreeg ik steeds meer het gevoel dat niet ik met deze vliegende berg microchips aan het vliegen was, maar zij met mij.

Tot overmaat van ramp had ik na vijf minuten al totaal geen idee meer waar ik uithing. Had deze les tot doel gehad precieze navigatie uit te voeren dan was ik zeker gezakt. Gelukkig belandde Rune na een halfuurtje echter aan bij de spoorzoekeropties van deze reuze TomTom en die gaf mij een keurige koers terug naar het vliegveld.

Daar aangekomen stelde vlieginstructeur Rune voor om nog een aantal start- en landingsoefeningen uit te voeren. Toen we echter eindelijk onder de laaghangende bewolking uitzakten had ik nog steeds niet het gevoel deze volbloed vliegende digi-eend vol vertrouwen het hoofd te kunnen bieden. Even ging het dan ook door mijn hoofd om vlieginstructeur Rune maar eens een demonstratie te vragen van die volautomatische landingsoptie. Maar nee, ík laat mij toch niet kennen door een Cessna-tje? Ik, met meer dan 150 vlieguren, ik, met meer dan vierhonderd landingen op motor- en vijfhonderd op zweefvliegtuigen, ik, de, nou ja…

De trouwe lezer die de soms wat al te langdradige schrijfstijl van ondergetekende inmiddels wat beter kent herkent in bovenstaande zelfingenomenheid waarschijnlijk een inleiding tot iets dat goed mis gaat. En ja, dat is te zeggen... Zoals gezegd moest ik dus maar eens een fraaie landing maken. Ik ging er dus nog maar eens even goed voor zitten en langzaam begon ik de daling naar de reusachtige landingsbaan van Flyvestation Skrydstrup. Langzaam tikte de hoogte weg. 800 voet, 700 voet, iets te hoog, gas terug, 600 voet, 500 voet, flaps 30˚, 400 voet, 300 voet, spoelen, wassen, centrifugeren, 100 voet en toen... Toen, moest ik voor het laatste stukje langzaam de neus iets optrekken. Tsja, en toen bleek wat ik eigenlijk al die tijd al had kunnen weten: deze Cessna is gebouwd voor dikke, vette Amerikaanse boeren en niet voor timide Nederlandse mannetjes met veel te korte beentjes. Het gevolg? Terwijl de neus netjes omhoog kwam voor de landing bleek ik ineens veel te diep te zitten en zag ik niets anders meer dan motorkap en beeldscherm en zo kwam het dat de hereniging van ons landingsgestel met moeder aarde gepaard ging met een veel hardere plof dan verwacht.

Hoewel vlieginstructeur Rune verder weinig acht leek te slaan op deze blamage was ikzelf natuurlijk verre van tevreden. Het gevolg? Vanaf zaterdag berijdt ondergetekende deze vliegende Playsation op een drietal vrolijk geruite kussentjes.

Push-back

Vorige week las u op dit weblog over de eerste dag in de vliegfase van onze opleiding tot verkeersvlieger. Helaas herbergde die dag nog weinig spektakel in zich. Ook de dagen daarna verliepen weinig spectaculair. Meestentijds sleten mijn klasgenoten en ik in onze kamers, hard studerend op checklists, handboeken en wat er zoal niet meer komt kijken bij het beoefenen van de schone vliegkunst.

Dat aan alle wachten echter ooit een eind komt bewees de dag van gisteren. Donderdag (eergisteren) bereikte ons tegen de middag het bericht dat een ieder van ons de dag erna was ingeroosterd voor zijn eerste vlucht. Voor Deense medestudent en inmiddels goede vriend Peter en ondergetekende zou het feest om 12:00 uur lokale tijd beginnen.

Peter is net als ik al in het bezit van een privé-vliegbewijs. Daarom stonden wij samen gepland op de meest geavanceerde van de twee in gebruik zijnde Cessna 172’s. En het mag gezegd worden: dit vliegtuig is werkelijk een wereld van verschil met wat wij beiden tot nu toe gewend zijn geweest. Alle vertrouwde analoge meters en klokken zijn vervangen door nieuwe wonderen der techniek, in de vorm van hypermoderne beeldschermen en de meeste knopjes zijn weggewerkt achter multifunctionele tippoetsen naast die schermen. Werkelijk iets om hard op te studeren!

Omdat je op zo’n eerste vlucht natuurlijk niets aan het toeval wilt overlaten togen Peter en ondergetekende al rond 10:00 uur naar het vliegveld voor de gebruikelijke voorbereiding, waarbij ondermeer het weer wordt bekeken en het vliegtuig wordt geïnspecteerd en getankt.

Keurig om 12:00 stond het vliegtuig afgetankt, geïnspecteerd en zelfs gewassen klaar voor vertrek en na een bijzonder korte briefing vond vlieginstructeur Rune het tijd het luchtruim te kiezen.

Na een korte uitleg over het instrumentarium en de nieuwe systemen (zelfs airbags blijken aanwezig!) moest de motor worden gestart. Ook dat bleek in niets te maken te hebben met wat wij tot nu toe gewend zijn geweest en leidde al direct tot enige commotie tussen vlieginstructeur Rune en mijzelf. Maar toen de motor na een minuut of vijf keurig snorde, alle systemen waren getest en de verkeerstoren toestemming had gegeven om te taxiën kon het feest echt beginnen: mijn eerste vlucht!

Een tikkeltje onwennig taxiede ik het vliegtuig in de richting van de startbaan. Onderweg leek bijna alles te functioneren zoals het moest en ik voelde dat ik al enigszins vertrouwd begon te raken met alle nieuwe speeltjes op het dashboard voor mij. Zelfs de communicatie met de verkeerstoren die na een lange tijd op de grond voor mijn gevoel wat roestig was geworden verliep zonder “uh’s” en “ah’s”.

Na deze korte, maar zoals bleek leerzame taxitocht belandden we uiteindelijk op de zogenaamde run-up area. Dit is een soort parkeerplaats vlak bij de startbaan waar je de laatste checks uitvoert alvorens daadwerkelijk te gaan vliegen. Eén van de items op de bijbehorende checklist is “power to idle”. Oftewel het gas helemaal dicht. Het toerental van de propeller moet dan onder een bepaald getal komen en tevens mag de motor niet afslaan. Al tijdens het taxiën bemerkte ik echter dat bij lage toerentallen de motor begon te stotteren en sputteren, hetgeen mij deed besluiten het gas snel weer te openen. Nu moest het echter helemaal dicht en wederom bemerkte ik het gestotter en gesputter. Tot ongenoegen van instructeur Rune, schoof ik daarom instinctief het gas ook nu snel weer open.

Rune besloot daarop zelf het heft in handen te nemen en trok het gas helemaal dicht. Het gevolg? Wel, zoals de geachte lezer zal begrijpen werd het na enige sputters en spetters ineens erg stil in de cockpit en stond de propeller rechtop voor mijn neus.

“Nu moeten we hem maar herstarten” zei ik in mijn argeloosheid tegen vlieginstructeur Rune. “Wil je er nog mee gaan vliegen dan?” “Nee, dat niet, maar wil jij hier blijven staan dan?” Uit het gemompel dat volgde maakte ik op dat hij dat ook niet zo zag zitten en dus deed ik maar een poging de motor weer te starten. Maar helaas… De propeller draaide even parmantig een rondje, maar bleef toen weer precies zo rechtop staan als even daarvoor het geval was geweest. Vlieginstructeur Rune, die nu lichtelijk gespannen leek te worden, nam daarop wederom het heft in eigen handen en deed nog een drietal pogingen waarbij achtereenvolgens de motor werd verzopen en uiteindelijk de accu werd geleegd.

Niet vliegen dus! Maar erger nog, inmiddels stonden we zoals gezegd op de run-up area, dat is naar ik schat zeker een halve kilometer van het platform voor de vliegschool. En het vliegtuig moest natuurlijk wel terug. Het gevolg? Wel, naar het schijnt zijn er door iemand video-opnames gemaakt en als ik er de hand op weet te leggen zal ik proberen die hier te publiceren. Wat daarop te zien is? Een vlieginstructeur die samen met twee van zijn leerlingen met de hand de meest geavanceerde versie van de decennia-oude Cessna 172 terugduwt terwijl zijn collega met twee mede-studenten in een dertig jaar oudere versie van het zelfde type net op de achtergrond het luchtruim kiest.

Vliegen?

Vorige week berichtte ik al enthousiast uit te zien naar de op handen zijnde vliegfase van mijn opleiding. Al weken scheren mijn klasgenoten en ik in mijn gedachten als ware luchthelden langs de blauwe hemel. Iedere dag een nieuwe vlucht. Iedere dag hoger, harder en verder. Iedere dag een nieuwe uitdaging. Iedere dag meer glorie…

Na een heerlijk langweekend in het vaderland, voorafgegaan door een ouderwets lange rit over de authentiek Deutsche Staubahn, was het vandaag dan echt zover. De vliegfase is begonnen! Om 09:00 werd mijn klasje (of wat er na de laatste weken nog van over is) verwacht op de vliegschool. En om maar vooral niets te hoeven missen van deze dag stond ik al ruimschoots voor die tijd klaar in mijn vers gestreken en gesteven uniform.

Om 09:00 zat een ieder van ons keurig in het afgesproken klaslokaal vol verwachting te wachten op wat er zou gaan komen. Naar verwachting in eerste instantie een vlieginstructeur. Maar helaas, om 09:05 nog geen instructeur. Ook om 09:10 nog geen instructeur. En ook om 09:15 nog steeds geen instructeur. Ah, om 09:20 werd dan eindelijk onze lang verwachte droom werkelijkheid: het begin van onze vliegfase.

Daar ik in het verleden al eens vaker wat gevlogen heb dacht ik maar eens snel te beginnen. In mijn tomeloze enthousiasme dacht ik met een beetje goede wil voor zonsondergang de eerste tien lessen maar eens af te ronden en wie weet zou ik zelfs de instructeur nog wat vliegles kunnen geven…

Maar helaas… In tegenstelling tot wat de naam “vliegfase” zou doen vermoeden nam de dag een totaal andere wending. In plaats van heroïsche kapriolen in het bovenaardse beperkte onze dag zich tot het bestuderen van een berg papierwerk die de stapel boeken uit de voorgaande theoriefase doet verbleken! De rest van de dag heb ik dus wéér niet vliegend maar ouderwets op mijn kamer doorgebracht met enkel nu en dan een blik op het luchtruim, daarbij weemoedig terugdenkend aan de formidabele vlucht die ik afgelopen zaterdag nog maakte met “alte Fliegerkamerade” Flugkapitän Frank en aan de zeiltocht van maandag met Lautje en mijn vader.

Feestje bijna compleet…

Van diverse kanten kreeg ik de laatste tijd vragen waarom het zo stil is op mijn weblog. Wel, de laatste tijd was er weinig om over te schrijven, omdat mijn leven volledig in het teken stond van de laatste zes grondschoolexamens en ik wekenlang nauwelijks iets anders heb gezien dan de binnenkant van mijn kamer. Gisteren en vandaag was het zover.

Gisteren ging voorbeeldig en kon ik de bij de vorige zes examens ingezette lijn aardig voortzetten door respectievelijk 93%, 96% en 100% te scoren. Hiermee stond ik vanochtend voorafgaand aan de laatste drie examens nog steeds 96,5% gemiddeld over de eerste negen examens met alle cijfers boven de 90%. Aangename statistieken voor een perfectionistische streber als ondergetekende.

Voor mijn gevoel was er weinig dat vandaag nog roet in het eten kon gooien om het feestje compleet te maken en in twee van de drie gevallen lukte dat inderdaad met scores van 92% en 96%, maar toen kwam de uitslag van dat ene examen. Dat ene vervloekte examen van dat ene vervloekte vak dat ik dacht zo goed onder de knie te hebben. Dat ene examen waarvoor je zoveel vragen moest maken dat zelfs met een hele boel fouten je nog gewoon een goed cijfer zou hebben. Maar helaas kon dat ene examen toch nog het feestje bederven.

Misschien klinkt bovenstaande de geachte lezer wat dramatisch in de oren. En misschien vraagt u zich nu geschrokken af wat dan de uitslag was van dit ene examen. Wel, zoals gezegd stond ik tot vanochtend 96,5% gemiddeld en had ik alles boven de 90%. En dan ineens is er op de laatste dag dat ene examen waarvoor je met 89% net onder de 90% scoort en waarmee het gemiddelde omlaag gaat naar 95,5%.

U begrijpt dat mijn eerste biertje in de Mess zo meteen is om dit intens verdriet te vergeten, maar als dat is gelukt drink ik de volgende biertjes om te vieren dat mijn klas hiermee officieel de grondschool heeft afgesloten! Vanaf eind volgende week leest hier u dan ook waarschijnlijk met regelmaat mijn belevenissen in de vliegfase!

Studie, studie, studie

De laatste weken was het angstvallig stil op dit weblog. Er was dan ook vrij weinig om over te schrijven. Sinds de door onze vaderlandse voetbalhelden zo jammerlijk verloren EK-kwartfinale tegen Rusland hebben we alleen nog een nieuwe klas mogen begroeten. Hiermee zijn wij officieel niet meer “the rookies” of voor de vaderlandse taalpuristen “nieuwelingentjes”. Hun aankomst hebben we een week of drie geleden gevierd met een paar goede hompen vlees op de barbecue in de mess. Daarna heeft het leven van ondergetekende enkel en alleen in het teken gestaan van de studie. En daar was ook alle reden toe, want de schoolfinals, de laatste tentamens voor het daadwerkelijke examen, kwamen met rasse schreden dichterbij. Eergisteren en vandaag was het zover. En de radiostilte heeft zo zijn vruchten afgeworpen. Met scores van 82%, 93%, 97%, 97%, 97% en 100% heeft ondergetekende nog vijf weken de tijd zichzelf voor te bereiden op de daadwerkelijke examens. En dat biedt een mooie gelegenheid om volgende week al het geleerde eens even rustig te laten bezinken onder de Italiaanse zon…

Nederland – Frankrijk vanuit Denemarken

Uiteraard is het ons, rechtaarde Hollanders in the middle of Danish nowhere, niet ontgaan dat het vaderlandse dagelijks leven tijdelijk tot stilstand is gekomen door de vorderingen van “onze jongens” in Zwitserland.

Heel Europa leek na afgelopen maandag al verrast door de prestatie van Oranje tegen “de Azzuri” van Italië. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen voor de wedstrijd van vandaag tegen “les Bleus” van Frankrijk. Reden genoeg om ons al vanaf de late middag te verschansen in de mess. Bij onvoldoende klandizie gaat die namelijk gewoon dicht, voetbal, of geen voetbal… En laten we wel wezen, voor de doorsnee Deen is er natuurlijk ook niet veel lol te beleven aan het Europees Kampioenschap.

De strategen onder ons bleken tijdens deze vroege uurtjes ook al erg geïnteresseerd in de uitslag van de wedstrijd van de door Oranje zo jammerlijk afgedroogde Azzuri tegen Roemenië. En toegegeven, die uitslag leverde Nederland zeker een stukje rust op. Maar uiteindelijk ging het natuurlijk om dé wedstrijd waar iedereen al dagen naar uitkeek, die van 20:45, Nederland versus Frankrijk, Oranje versus Les Bleus, de Leeuw versus de Haan.

Eén van de ongemakken die ik hier in de middle of Danish nowhere ondervind is het ontbreken van Nederlandse televisie. Het best haalbare, lees verstaanbare, kanaal waarmee wij ons tijdens deze voor ons vaderland zo precaire wedstrijden tot dusver hebben kunnen bedienen is WDR1 (Westdeutschen Rundfunk Eins). Nou dacht ik altijd dat als het om voetbal ging Duitsers en Nederlanders elkaar het licht in de ogen niet gunnen. In Nederland hoor ik immers weinig goeds over de Duitsers. Als Duitsland weer eens in de laatste minuut van een wedstrijd een winnend doelpunt maakt is de reactie steevast “zie je wel…” Dat dit andersom toch heel anders kan zijn bewees voor mij de WDR-commentator. Afgelopen maandag sprak hij al vol lof over “dem excellenter Torward Van Der Sar” en “das fabelhafte Spiel von der Niederländische Nationalmannschaft.” Vandaag begon het wat lauwtjes met de eerste tien minuten objectief commentaar als “Ecke ist genau” (voor de minder taalbegiftigden: “meer dan een hoekschop zit er niet in”). Maar nadat deze zelfde hoekschop via het hoofd van Kuyt al in de tiende minuut achter de Franse doellijn belandde, sloeg deze objectiviteit wederom om in een aanstekelijk enthousiasme voor “die Holländer”. Onnavolgbare uitspraken als “Die Fransozen schauen zu wie die Holländer mit sie Spielen” en “die fabelhafte offensive Strategie von Bundestrainer Marco van Basten” maakten de wedstrijd een nog groter genot om naar te kijken dan deze op zichzelf al was. Wat mij betreft is dan ook niet Wesley Sneijder maar deze bewuste commentator de man van de match!

Traditionele veldslag

Al meer dan een week geleden gingen de eerste leerlingen van de ons voorgaande klas voor het eerst solo. Voor de niet-ingewijden: dat is wanneer je voor het eerst helemaal alleen een rondje mag vliegen met het vliegtuig waarop je les hebt gehad. Helaas zou Denemarken Denemarken niet zijn als direct daarna een stevige wind opstak die voor het nog vleugellamme deel van de klas de daarop volgende dagen de pret aardig wist te bederven. Tot vanavond…

Vanavond kozen wederom twee leerlingen van genoemde klas geheel zelfstandig het luchtruim en keerden zonder brokken terug op het veilige nest van Flyvestation Skrydstrup. Reden tot feest!

Een oude traditie gebiedt dat nieuwbakken vliegertjes die voor het eerst solo gaan nat worden gemaakt. Bij de luchtmacht en bij de eigen luchtvaartschool van de KLM eindigt dit doorgaans met een plons in een vijver. Hier in the middle of Danish nowhere hebben we zo onze eigen manier gevonden. Toen het nieuws de klasgenoten van de (on)gelukkigen vanavond bereikte stelden zij zich verdekt op buiten de barakken met enkele tientallen emmers met water. En toen begon het wachten…

Maar wat denkt de geachte lezer dat er gebeurt als je op een zwoele zomerse avond, in the middle of Danish nowhere, een groep testosteronbommen van gemiddeld midden twintig, tot de tanden bewapend met emmers water, laat wachten? Wel, aanvankelijk niet veel. Wel sloten steeds meer medestanders, inclusief ondergetekende, zich aan bij dit complot. Maar u raadt het al, uiteindelijk is er altijd wel één die niet meer kan wachten... Het gevolg? Een twintigtal doorweekte, bibberende jongetjes, die nog een uur met een nat pak hebben staan wachten op de echte slachtoffers…

Als niets anders lijkt te lukken

Bijna zes maanden geleden begonnen één timmerman, één werktuigbouwkundige, één stewardess, één rocketscientist, één architect, één natuurkundestudent en één gesjeesde aspirant-verkeersleider annex informaticus aan het grote avontuur om piloot te worden. Inmiddels is daar nog een accountmanager aan toe gevoegd. En zo is maar weer eens bewezen dat als je alles hebt geprobeerd en niets lijkt te lukken, je altijd nog kunt proberen piloot te worden. Vandaag bleek dat maar weer eens te meer…

Zoals de trouwe lezer al eens heeft kunnen lezen is één van onze docenten testvlieger op F-16 gevechtsvliegtuigen bij de Deense luchtmacht. Een droombaan voor de meeste van ons en in ieder geval een beroep dat tot veler verbeelding spreekt. Al eerder nam hij ons mee naar één van de hangars hier op de basis om ons het één en ander te laten zien. Dat leverde toen fraaie foto’s op van ons allen in de cockpit van dit vliegmachine.

Vorige week waren we zover gevorderd in het boek bij zijn vak dat de laatste les snel in zicht kwam. Er was echter nog één ding dat we van hem tegoed hadden: een ritje in de F16-simulator. En daarvoor was vandaag de mogelijkheid.

De simulator was speciaal voor ons gereserveerd en allemaal hebben wij zo’n half uur mogen vliegen. Het grappige is dat het vliegen op zich helemaal niet zo moeilijk blijkt. Zelfs de mensen zonder enige ervaring in zweefvliegtuigen of kleine, éénmotorige kistjes vlogen zo weg. Zelfs het landen was goed te doen. Vol verwondering vroeg ik onze docent dan ook of het vlieggedrag van deze simulator wel realistisch is. En dat blijkt zo te zijn. Maar voordat “de F16-vlieger” echt van zijn voetstuk zou vallen vertelde hij dat het bij een F-16 niet gaat om het vliegen, maar om het vechten. En dat maakt het een stuk moeilijker. Dat geloof ik natuurlijk graag, maar toch kreeg ik het voor elkaar om een tegenstander neer te schieten. En zo zie je maar dat als je alles hebt geprobeerd en niets lijkt te lukken, je altijd nog kunt proberen piloot te worden…

Quality-time

“Doe Van Maanen nog maar een worstje, die ziet er wat vermagerd uit…” Het is donderdagavond en “Van Maanen” is na een ruim zes uur durende rit over de authentieke Deutsche Staubahn voor een pitstop neergestreken op de camping nabij de Terletse vliegheide. Kort voor aankomst hadden goede vriend Olaf en zijn ouders samen met Lautje al een heuse barbecue ontstoken, zodat “Van Maanen” bij aankomst eigenlijk alleen maar hoefde aan te schuiven. Heerlijk!

Omdat ik afgelopen week wederom met goed gevolg een drietal progress-testen heb afgelegd en tevens mijn Polo-tje zeer binnenkort aan de beurt zou zijn voor de jaarlijkse APK-keuring was er een mooie gelegenheid de barak even te ontvluchten naar het vaderland. Naar zo bleek, gezien het weer, een prima keuze! En zo heb ik dus even samen met Lautje een paar daagjes kunnen genieten van ons appartementje in het Arnhemse.

Hoewel het doorgaans toch niet zo leuk is om grotendeels van elkaar gescheiden te leven heeft het ook wel degelijk voordelen. Van nature ben ik best een saaie piet. Zo mag ik, soms tot ergernis van mijn omgeving, graag een avond al zappend op de bank zitten (of liever nog liggen). Maar als je elkaar zo weinig ziet als Lautje en ik op het moment doen, dan doe je er natuurlijk alles aan om van het geringe samenzijn heuse quality-time te maken! En zo kwam het dat… zo kwam het dat Lautje en ik vrijdagochtend zomaar ineens tussen alle schoolreisjes door in het enige echte Nederlandse sprookjesbos rondliepen, namelijk dat van de Efteling. Best grappig als je bedenkt dat de Efteling ook heel wat attracties te bieden heeft voor de wat grotere bezoeker. En vooral van deze laatste attracties hebben Lautje en ik erg genoten…

Etentje

Enkele weken geleden was Lautje hier bij mij in the middle of sunny Denmark (vanaf heden weer gewoon “the middle of Danish nowhere”). Ook Jessica, de vriendin van klasgnoot Remco, was toen voor een aantal dagen overgekomen. Zoals de trouwe lezer wellicht nog weet, was dat een prima reden om met de hele klas plus aanhang (voor zover van toepassing en aanwezig) een avond heerlijk te barbeknoeien. Direct werden er toen al plannen gesmeed voor de klassikale aanschaf van een grill, zodat we op de mooie zomeravonden die we hopen nog voor ons te hebben te kunnen barbecuen.

Omdat onze domicilie, Flyvestation Skrydstrup, nog altijd een militaire basis is en militairen nu eenmaal vasthouden aan bepaalde regels moest er, alvorens tot aankoop van een grill over te gaan, nog wel het één en ander geregeld worden. Deze week bereikte ons het bericht dat al deze hobbels genomen zijn en was er groen licht voor het aanschaffen van een grill. Gelukkig houden Denen ook wel van een stukje zwartgebakken vlees en aangezien het daarvoor nu het seizoen is zijn de grills hier grootschalig in de handel.

Nu we ons de trotse eigenaren kunnen noemen van een prima, doch uitermate vriendelijk geprijsd modelletje, was het gisteravond tijd om deze uit te proberen. En ik moet zeggen, ik heb er van genoten! En niet om u de ogen uit te steken hoor, maar hierbij wat foto's.

The middle of sunny Denmark

Al vele malen las de trouwe lezer dezes over de soms bloedsaaie weekends in de “middle of Danish nowhere”. Deze woordkeuze doet heel wat vermoeden en de afgelopen vijf maanden waren ze in mijn ogen nog een eufemistisch understatement. Afgelopen weekend toonde Denemarken zich plotseling echter van een heel andere kant. Lautje, die doorgaans overigens als Laura door het leven gaat, was overgekomen voor een weekendje samen en spontaan leek daardoor de zon door te breken om het ons omringende landschap te veranderen in een andere wereld! De bloesems en blaadjes zaten ineens aan de bomen, korenvelden stonden ineens in bloei en om er nog maar een cliché aan toe te voegen: de lammetjes dartelden in de wei!

Speciaal voor Lautje d’r komst had ik een bungalowtje gehuurd op een camping vlak aan zee. Nou ja, “bungalowtje” bleek wat al te optimistisch… In Nederland zouden we dit een tuinhuisje hebben genoemd. Ik denk dat sommigen mij voldoende kennen om te begrijpen dat ik vrijdagavond, bij aankomst, dan ook op zijn minst niet geamuseerd was... Toen de volgende ochtend echter de zon ineens hoog aan de glasheldere hemel stond en de Oostzee zich spiegelglad voor ons uitstrekte was mijn humeur snel aan de beterende hand! Jammer alleen dat ik daar nog even niet van kon genieten, omdat er op het laatste moment voor deze dag een les was gepland waardoor ik Lautje, amper twaalf uur nadat zij was aangekomen, alweer ruim een halve dag alleen moest laten.

De geplande les bleek echter wel de moeite waard. Onze docent is F16-vlieger bij de Deense luchtmacht en houdt zich bezig met het testen van allerlei nieuwigheden aan deze en andere vliegtuigen. Omdat deze les wat hem betreft wat al te lang duurde leek het hem wel een goed idee om eens een echt vliegtuig te gaan bekijken. En zo stonden we plotseling met ons hele klasje oog in oog met een heuse F16. En natuurlijk hoort daar een fotomoment bij…

Het zal de geachte lezer niet verbazen dat ik na de les weer zo spoedig mogelijk in de auto zat naar Lautje, die zich overigens de avond daarvoor, direct na haar aankomst, al onsterfelijk had gemaakt bij mijn voltallige klas. Ze had namelijk in haar enthousiasme aangeboden voor iedereen te koken. Nu wil het toeval dat Lautje koken niet alleen heel erg leuk vindt, maar dat ze het ook echt heel erg goed kan. En zo zaten mijn klasgenoten, Lautje en ik vrijdagavond aan een maaltje dat zeker niet onderdeed voor menig restaurant en waarvan sommige klasgenoten mij nu nog steeds het recept proberen te ontfutselen.

Omdat later in het weekend ook Jessica, de vriendin van klasgenoot Remco, was afgereisd richting the middle of sunny Denmark werd ook voor zondag een eetfestijn gepland. Eén van mijn favoriete bezigheden is barbecuen en het door hun gehuurde, direct aan zee gelegen zomerhuisje bleek daarvoor een ideaal plekje. En of het nu aan de vierliter pakken wijn heeft gelegen of dat eten écht verbroedert; het was een berengezellige avond die een fraai onderdeel vormde van een overheerlijk weekend met Lautje!

Oud-collega's

Het begint al aardig op een traditie te lijken, de al vaker genoemde ritjes via de authentieke Deutsche Staubahn van de middle of Danish nowhere naar het vaderland en vice versa. Zo ook weer afgelopen donderdag toen mijn studiegenoten en ik konden gaan genieten van een paar dagen welverdiende rust na de examens. Nou ja, rust… Amper twaalf uur nadat ik eindelijk Lautje weer in de armen was gevallen stond ik alweer op het oude vertrouwde Schiphol om een bezoekje te brengen aan mijn oud-collega’s van de luchtverkeersleiding.

Gedurende de afgelopen vier maanden heb ik ondervonden dat er onder zowel medestudenten als instructiekorps nogal wat vooroordelen bestaan over de verkeersleiding. Zo zouden luchtverkeersleiders hyperintelligente, zeer hardwerkende doch een tikkeltje saaie, koffieverslindende mensen zijn die diep verscholen in de één of andere desolate naar sigaretten stinkende bunker naar groen-gele schermen zitten te turen terwijl zij een ware kakofonie aan wartaal uitslaan om na een dienst van twee uur afgevoerd te worden voor een drie uur durende afkicksessie, zittend voor een aquarium met exotische vissen. Omdat de werkelijkheid toch vaak iets anders in elkaar zit dan deze Hollywood-weergave achtte ik het de hoogste tijd een aantal van mijn medestudenten te introduceren in de wondere wereld van de luchtverkeersleiding. Voor studiegenoten Ivo, Remco en Guido bleek dit bezoek dan ook een ware eye-opener. Na een interessante introductie door oud-collega Frank hebben zij ruim een uur kunnen zien hoe oud-collega Arie zijn werkzaamheden verrichtte. Daarbij hun verwondering uitsprekend over het feit dat Arie’s buurman rustig een tijdschrift zat te lezen. Ook hebben ze uitgebreid gebruik gemaakt van de zich spontaan voordoende mogelijkheid om toren- en naderingsverkeersleider Henk de naad van de kous te vragen.

En voor wat betreft de koffie: het heeft zo zijn voordelen om in de hoedanigheid van oud-collega te verschijnen. Hoewel oud-collega Frank namelijk een uitermate respectabele positie heeft verworven in de verkeersleiders-pikorde bleek hij niets te beroerd nog even met een vers gezette pot langs te komen. Naast een voor Ivo, Guido en Remco zeer leerzame ervaring en voor ondergetekende een waar feest van weerzien was het zo ook nog eens een heel gezellige en ongedwongen bezoek! Arie, Frank, Henk en alle andere bij ons bezoek betrokkenen ontzettend bedankt voor jullie gastvrijheid, dit is een prima visitekaartje voor de LVNL!

Behangetje II

Gisteren (dinsdag) en vandaag stonden in het teken van de eerste zes officiële examens. Veel dank voor de vele gelukwensen die ik via dit weblog en de e-mail hieraan voorafgaand heb mogen ontvangen. Ze hebben geholpen, want ik heb alles gehaald en de helft van de groundschool zit nu dus in de pocket. Reden voor een welverdiend biertje in de mess! Omdat de laatste tijd eigenlijk alleen maar in het teken stond van studeren en ik toch wel een beetje vermoeid ben heb ik geen enkel idee hoe die gaat vallen. Voor alle zekerheid daarom nu maar vast dit bericht...
Zoals de trouwe lezer zich wellicht herinnert waren de muren van mijn kamer de laatste maanden behangen met vele wetenswaardigheden over de schone kunst van het vliegen. Dit speciale behangetje heb ik de afgelopen twee dagen weer in rap tempo verwijderd. Na ieder examen konden er weer wat papiertjes worden verwijderd en mijn kamer is nu maar een kale bedoeling. Omdat ik het zonde vond al deze kunstwerkjes weg te gooien heb ik ze maar op de muur in de hal van onze barak geplakt. Iets dat snel navolging vond bij mijn klasgenoten…

Oh ja, voor degenen die benieuwd zijn naar de resultaten: Mass & Balance 91%, General Navigation 96%, Meteorology 97%, Human Performance & Limitations 98%, Radio Navigation 98% en Air Law 99%. Dat betekent dat ik bij de meeste vakken niet meer dan één of hooguit twee fouten heb gemaakt, maar daarmee is mijn gemiddelde (96,5%) nog steeds niet het hoogste van de klas. Die eer viel te beurt aan klasgenoot Guido. Guido jongen, van harte proficiat!

Examenstress

Vanaf het moment van terugkeer van het hier onder beschreven overheerlijke weekend in Parijs hebben mijn klasgenoten en ik niet meer dan één jammerlijke dag in een klaslokaal doorgebracht. De helft van deze dag zat ik ook nog eens in het vliegtuig naar Nederland en terug. De rest van de afgelopen weken hebben we vooral besteed aan het diep wegduiken in de spelonken van onze barak om ons te begraven onder de studieboeken. Voor dat laatste leent de middle of Danish nowhere zich natuurlijk uitermate goed, iets anders is er immers toch niet te doen! Gevolg? Wel, naast dat ik een beetje het gevoel heb wereldvreemd te worden, denk ik dat het met de voorbereiding voor de nu rap naderende examens wel goed zit. Komende dinsdag en woensdag is het zover en zullen we zien of alle voorbereidingen daadwerkelijk hun vruchten gaan afwerpen. Maar ik kan op dit moment eigenlijk niet zeggen dat ik word geplaagd door examenstress. Of misschien toch? Tsja, het is maar hoe je het bekijkt. De stress die ik op dit moment voel? “Schiet nou toch eens op met die examens, ik word gek van die barak!”

Creatieve uitspattingen

Vandaag is de verjaardag van onvolprezen ster van dit weblog: terugkerend fenomeen Jonathan. Het heugelijke feit dat onze kleine Engelse vriend vandaag de niet onrespectabele leeftijd heeft bereikt van 24 jaar én omdat wij allen al dagen alleen maar aan de studie zijn leidde spontaan tot een uitbarsting van collectieve creativiteit.

Zo hield klasgenoot Remco zich bezig met versieren van de barak…

Klasgenoten Jens en Guido bakten vanochtend een heuse verjaardagstaart…

(Met de door onze kleine vriend zo geliefde smaak van de
eerder genoemde gehaktschijven…)

Klasgenoot Peter reed bijna driehonderd kilometer om een gepast cadeau te kopen…

(Met heus "Blehhh-Blehhh"-geluid…)

En ikzelf besteedde vijftien minuten aan het maken van een schematische samenvatting van onze belevenissen met onze kleine vriend om deze vervolgens in ruim drie uur passend te krijgen op een A4-tje…

Zuerst kommt das Fressen…

…und dann die Morall. Een waarheid als een koe, want al lang geleden leerde ik van mijn vader dat goed eten een goede invloed heeft op de sfeer en vice versa. Het is dan ook niet voor niets dat de liefde van de man door de maag gaat. Nou is het zo dat er op onze vliegschool nogal veel mannen rondlopen. Deze mannen waren niet altijd even gelukkig met het eten dat tot nu toe werd geserveerd. Derhalve was er dan ook weinig sprake van liefde tussen de dames die het eten bereidden en de studenten die het moesten opeten. Toen deze dames onlangs de prijs ook nog eens verhoogden was voor de vliegschool de maat dan ook vol en werd het contract met de dames beëindigd. Nu wonen wij, zoals bekend, op een luchtmachtbasis. Op een luchtmachtbasis zijn ook veel mannen en omdat de luchtmacht er alle belang bij heeft om de sfeer vooral goed te houden worden hun magen liefdevol gevoed. Zo komt het dat onze vrienden van Deense Luchtmacht een prima restaurant hebben hier op de basis. En gelukkig heeft het management van de vliegschool er nu voor gekozen om ook onze magen liefdevol te laten vullen door de dames van dat restaurant. Vanaf vandaag is er dus met dank aan onze Deense luchtmachtvrienden voldoende en vooral prima eten!

Onverwacht genoegen

Gisteren was een dag vol onverwachte genoegens. Al eerder las de trouwe lezer over het hoge bezoek dat we hier enige weken geleden hebben ontvangen. De werkgever van Zweefvliegvriendin (of liever Fliegerkameradin) Yvette wilde toen zijn vliegtuig verkopen aan onze Deense vliegschooleigenaar en studenten-opa Hans. Dat is gelukt en gisteren was de overdracht. Hans was speciaal daarvoor naar Nederland afgereisd en samen met onze Yvetje teruggevlogen naar Flyvestation Skrydstrup. Ten tweede malen mocht ik haar hier dus verwelkomen. Na wederom een uitbundige begroeting vertrouwde Yvetje mij toe toch wel een beetje moeite te hebben met afscheid nemen van het vliegtuig. Zij was tenslotte jaren de enige geweest die ermee gevlogen had en ze had hem (of haar) zichtbaar aan alle kanten vertroeteld. En nu zou ze dan echt haar laatste vlucht gaan maken terug naar Nederland, waarna studenten-opa Hans en vlieginstructeur Thomas definitief “haar meisje” zouden meenemen naar de middle of Danish nowhere. Zonder aarzeling stelde ik daarop voor: “zal ik met jullie meegaan om het wat leuker te maken?” Yvetje was direct enthousiast en zoals het een goed opa betaamt vond ook Hans het prima. Zo gezegd, zo gedaan, stapte ik nog geen twintig minuten later samen met Yvetje, studenten-opa Hans, vlieginstructeur Thomas en even zo enthousiaste medestudenten Adam en Sander in de nieuwste aanwinst van onze vliegschool en het mag gezegd worden: “Wat een aanwinst!” Direct bij het opstijgen kwam haar formidabele kracht al ruimschoots aan de oppervlakte toen ze ons diep in de lederen fauteuils drukte. En hoewel deze statige dame met haar zesentwintig jaar toch al aardig op leeftijd is ziet ze er nog formidabel uit. Terwijl Yvetje Thomas voorlichtte over al haar nukken en alle fijne kneepjes om haar zo goed mogelijk te berijden, werden Hans, mede-studenten Adam en Sander en ik dan ook als ware koninklijke hoogheden vervoerd.
Deden we er afgelopen dinsdag nog ruim zes uur over om via de authentieke Deutsche Stau-bahn hier naar de middle of Danish nowhere af te reizen, nu stonden we na een krappe één uur en twintig minuten alweer op vaderlandse bodem. Onze bestemming? Het voor mij niet onbekende Teuge, nog geen dertig kilometer van ons Arnhemse huisje, alwaar het volgende onverwachte genoegen alweer op mij stond te wachten: Lautje! Enige ogenblikken voor vertrek had ik nog net haar voicemail ingesproken en zonder aarzeling was zij in haar gloednieuwe bolide gesprongen om ons even te begroeten. En zo kwam het dus dat ik een krappe drie dagen nadat ik afscheid van haar had genomen alweer gezellig met haar en de anderen aan de thee zat.
Helaas was het bezoek van niet al te lange duur en na een warm afscheid van Lautje en natuurlijk onze Yvetje stapten studenten-opa Hans, medestudenten Sander en Adam en ondergetekende weer in de gereedstaande vogel om te zien hoe vlieginstructeur Thomas het er zonder Yvetje zou gaan afbrengen. Na de ware duikbommenwerpernadering die hij net voor de landing op Teuge had gevlogen was ik misschien toch een tikkeltje gespannen voor de terugvlucht en zo kwam het dat ik de laatste drie kwartier met een enorm gevulde blaas zat te hopen dat deze even zo bijzondere als onverwachte vlucht nu toch maar snel ten einde zou zijn…

Giethoorn

“Waar gaan we nou naartoe-hoe?!?!?!” Lautje staat bijna stampvoetend naast mij. Het is vrijdagmiddag en enkele dagen eerder ben ik samen met studiegenoten Remco, Guido en Gaston via de Deutsche Stau-bahn teruggereden naar het vaderland. Al weken houd ik Lautje voor dat we zondag, op haar verjaardag, een middagje naar Giethoorn gaan om daar een twintig minuten durende proefcursus punteren te volgen. De laatste dagen heb ik echter steeds meer mijn teleurstelling uitgesproken over haar ietwat onenthousiaste reacties. In een laatste “uitbarsting” heb ik gisteravond uiteindelijk maar gezegd dat ze “dan maar een koffertje moet pakken, want dan gaan we wel ergens anders naartoe.” Nu staan we op het vliegveld van Keulen en zijn de mogelijkheden enorm. Op het bord staan vluchten naar Venetië, Wenen, Rome, Praag, Moskou, Istanbul, Londen, Parijs, Berlijn, en Kopenhagen. Lautje weet het echt niet meer. We lopen door naar een gate waar met grote letters Paris Charles de Gaulle op staat. “Nu kan ik het bijna niet meer geheim houden” denk ik nog, maar het duurt toch nog zeker vijf minuten voordat Lautje raadt dat we naar Parijs gaan… Nog geen uur later staan we er ook en kan het echte genieten beginnen. Helaas is het maar een bliksembezoek van twee dagen, maar het is ongelooflijk lekker om na die maanden in de barak in de middle of Danish nowhere even helemaal ergens anders te zijn. En Lautje? Die had zich geen mooiere verjaardag gewenst. In ieder geval is ze een stuk enthousiaster dan over het middagje Giethoorn!
Helaas komt aan alle leuke dingen een eind. Daarom zit ik dinsdagmiddag alweer met de zelfde studiegenoten in de zelfde auto over de zelfde Deutsche Stau-bahn naar de zelfde middle of Danish nowhere, om bij aankomst direct alweer te worden verrast door het zelfde terugkerend fenomeen op deze weblog: een zekere Engelse klasgenoot die continu auditie lijkt te doen voor Monty Python! Wat blijkt? Dit keer heeft onze kleine Engelse vriend gepoogd de auto, die hij, zoals de trouwe lezer zich nog zal herinneren, via veel omwegen heeft gekocht, hiernaartoe te verplaatsen. Nou heeft een auto het voordeel dat deze, mits goed bediend, zichzelf kan verplaatsen. Vandaar ook de naam Automobiel. Wel vereist het vehikel daarvoor de juiste invoeren van de bereider. Uiteraard is het geven van de juiste invoeren na meer dan twaalf uur onderweg te zijn én in een heuse Scandinavische sneeuwstorm verzeild te zijn geraakt niet gemakkelijk. Zie de foto voor het resultaat…

Kaarsenvet? Best lekker!

Afgelopen dinsdag en woensdag zijn mijn mede-studenten en ik eens goed aan de tand gevoeld in het kader van de school finals. Dit zijn een soort tentamens. De uitkomst van deze test bepaalt of je over een maand op mag voor de eerste zes theorie-examens. Eigenlijk stond de gehele week in het teken van deze testen: afgelopen weekend in het teken van studeren, maandag in het teken van de nodige positieve (en soms negatieve) stress, dinsdag en woensdag uiteraard in het teken van de testen zelf en donderdag in het teken van verhitte discussies over of het correcte antwoord op een vraag nu wel echt correct is en eigenlijk meer nog of het foute antwoord wel echt fout is... Eind goed al goed, voor sommigen vielen de resultaten beter uit dan voor anderen. Gelukkig hoorde ik ook dit keer weer tot de eerst genoemde groep. De resultaten? 79%, 87%, 87%, 92%, 96% en 100% (wederom General Navigation), waarbij er nog discussie bestaat over de 79% en 87%. Vandaag kan daardoor eindelijk weer in het teken staan van iets anders. En gelukkig bestaat hiervoor ook reden. Klasgenoot Peter is namelijk jarig. Vanavond reizen wij daarom, zonder dat hij weet, allemaal af naar zijn woonplaats Aarhuus. Dat wordt vast een dolle boel. Om ook de les een beetje een feestelijk tintje te geven hebben we ook al een taart voor hem gekocht die we bij de meteorologieles gezellig hebben verorberd. Dit laatste ging echter niet zonder enig gevaar. Het blijkt dat als je een chocoladetaart met een diameter van zeg vijfentwintig centimeter vrolijk pavoiseert met vijfentwintig kaarsjes de temperatuur aardig oploopt. Zie de foto’s voor het resultaat…

Monty Python and the smelly surprise

“Hey Stephens, what’s that smell in here?” De laatste dagen hoorde hij dit vaak, deze zekere Engelse klasgenoot die een terugkerend fenomeen op deze weblog lijkt te worden. En, ondanks dat het normaal al niet al te fris ruikt in zijn kamer, begon hij zichzelf dit zo langzamerhand ook af te vragen. Toch duurde het tot vanmiddag voordat onze Engelse vriend een halve kilo gehaktschijven, in het Deens Frikadelle, achter zijn slaapbank vond. Ik ga natuurlijk niet zeggen wie ze daar heeft neergelegd, maar ik denk dat ik beter de komende dagen mijn deur zoveel als mogelijk op slot kan houden…

Monty Python part II

Vandaag zijn mijn klasgenoten en ik uitputtend bestookt met wetenswaardigheden over het vak mass and balance. Als je het simpel bekijkt gaat dat vak eigenlijk over niet veel meer dan wip-wappen voor vliegeniers. Normaal neemt deze les tot ongeveer 14:00 uur in beslag, maar vandaag duurde het allemaal net even iets langer. Naast dat onze vredige les al drie keer bruut werd verstoord door een privé-vliegshow, geheel verzorgd door de Deense luchtmacht, ontstond er na de middag nogal wat tumult over een zekere Engelse klasgenoot. Over hem heeft de trouwe lezer mogelijk al eens eerder iets gelezen, want om de één of andere reden weet hij ons keer op keer weer te verbazen. Dit keer probeerde hij geen Japanse auto, met Engelse bediening op Duits kenteken te laten keuren in Spanje om er vervolgens onverzekerd mee naar Denemarken te rijden. Ook heeft hij dit keer geen uren doorgebracht op het provinciehuis om voor al ons rechtaarde EU-burgers een verblijfsvergunning te regelen (verblijfsvergunning?). Nee, dit keer hebben de grote boze soldatenmannen van de Deense luchtmacht die ons van internet voorzien de computer van onze kleine Engelse vriend gelokaliseerd als oorzaak van grootscheepse netwerkproblemen. Het bleek dat onze vriend zijn computer vanochtend heeft laten aanstaan. Terwijl wij genoten van onze, zoals gezegd soms bruut verstoorde, vredige mass and balance les was onze kleine Engelse vriend z’n trouwe digitale werkpaard druk bezig met het neerladen van enkele tientallen giga-bytes aan expliciet mediamateriaal. Ik zal verder niet ingaan op de inhoud, maar naar nu blijkt is neerladen van dergelijk materiaal niet de bedoeling waarom men ons hier van internet voorziet. Maar wat nog veel erger is, is dat het netwerk van Flyvestation Skrydstrup niet opgewassen blijkt tegen het overdonderende digitale geweld van onze Engelse vriend. Zo kwam het dat hij rond het middaguur het vriendelijk doch zeer dringende verzoek kreeg zich te melden bij de grote boze soldatenman die verantwoordelijk is voor het netwerk op de basis. Hem is hierbij verzekerd dat als één van ons nogmaals op een dergelijke terroristische aanslag tegen de Deense defensie wordt betrapt cyberspace voorgoed voor ons afgesloten wordt. Wij zijn gewaarschuwd!

Behangetje

Afgelopen weekend hoorde waarschijnlijk tot één van de saaiste die ik ooit heb meegemaakt… Uiteraard mag ik momenteel niet veel meer van het leven verwachten dan studeren en ik weet nu onder de hand wel hoe het is om te leven in de middle of Danish nowhere, maar toch; als het internet er dan ook nog eens uitligt, dan is het leven hier écht saai en wordt de wereld écht héél klein! Ook opvallend hoe de sfeer dan met de dag grimmiger wordt, omdat meer mensen het zo lijken te ervaren. Hoe het ook zei, het heeft tot vandaag na etenstijd geduurd voordat het probleem eindelijk was verholpen. Gelukkig heb ik wel eenmaal met mijn hypermoderne mobiele telefoon annex zakcomputer kunnen inloggen op het draadloze netwerk van de vliegschool en heb zodoende gisteravond nog wel even gratis met Lautje kunnen praten.
Hoe het ook zei, zo’n uitermate saai weekend draagt natuurlijk wel bij aan de studie. Toen ik een tijdje terug in het vaderland was heb ik mijzelf een fraaie printer annex scanner cadeau gedaan. En zodoende ben ik sindsdien druk doende allerlei fraaie plaatjes te maken om er vervolgens bij wijze van educatief behang "damit die original Deutsche betonnen Mauer von die barak zu tapetieren". En zie hier het resultaat van een weekendje hard werk. Zo kan ik mij mooi tijdens het tandjespoetsen nog even verdiepen in de fijnste wetenswaardigheden over de fraaie kunst van de meteorologie!

Hoog bezoek

Vandaag was een heerlijke dag op Flyvestation Skrydstrup. En dan bedoel ik vooral het weer. Was het vanochtend nog mistig, naar maten de lunch naderde klaarde het steeds meer op en kwam het zonnetje door. En wat doe je als het zonnetje doorkomt? Juist, na afloop van de lunch ga je er dan eens lekker voor zitten. In dit geval voor de grote glazen pui aan de zonkant van de vliegschool die uitzicht geeft op het platform. Normaliter is het erg rustig op het platform; Flyvestation Skrydstrup is erg populair onder militaire luchtridders, maar niet echt onder civiele vliegeniers. Niet zo gek ook, als je bedenkt dat we hier, zoals zo vaak gezegd, letterlijk in de middle of Danish nowhere zitten. Vandaag kwam er echter wel een vliegtuig binnen getaxied: een Cessna 421 ‘Golden Eagle’. “He, verrek, dat vliegtuig heeft een vaderlandse registratie” dacht ik toen ik de PH-registratie op de romp las. “Huh, maar zoveel Golden Eagles vliegen er toch niet rond in Nederland…?” “Nee, dat zal toch niet… Nee, dat kan toch niet onze Vetje zijn?” Zweefvliegvriendin (of om het in onze eigen woorden te zeggen: Fliegerkameradin) Yvette vliegt namelijk al een aantal jaren op een 421. Toen de deur open ging en er een tweetal kalende heren uitstapte was deze gedachte dan ook snel vervlogen, totdat… Compleet getooid met vier gouden strepen en wilderige grijze lokken, onze eigen Vetje uitstapte. Ik hoorde nog iemand roepen “That must probably be the stewardess”, maar voordat ik überhaupt kon reageren stond ik al bij de deur om haar te begroeten, daarbij mijn mede-studenten en het voltallige instructiekorps in verbazing achterlatend over het feit dat ik door die vreemde pilote spontaan om de nek gevlogen werd. Wat een ongelooflijk leuke ervaring om zo ineens iemand vanuit de “oude wereld” hier voor mijn neus te hebben staan. Dus bij deze een oproep aan iedereen die een vliegmachine kan besturen: land ook eens op Flyvestation Skrydstrup, beter bekend als EKSP!

The votes of the Danish Jury

Ter gelegenheid van de komst van onze mentor Erik uit Nederland was er woensdagavond gratis bier en pizza in de mess. Dit was zeer welkom, gezien het feit dat de dagen ervoor uitsluitend in het teken hadden gestaan van de progress tests, een soort tentamens. Mentor Erik kwam dan ook niet zonder missie. Hij houdt nauwlettend de vorderingen van een ieder van ons in de gaten en als het wat minder gaat kijkt hij samen met de betreffende persoon wat er gedaan kan worden om het te verbeteren. Gelukkig waren mijn resultaten in ieder geval voldoende om niet zijn directe aandacht te trekken. Het minimum dat je geacht wordt te halen per vak is 75%, met een gemiddelde van niet minder dan 85%. En zie hier de resultaten van de Deense jury:

Airlaw 85% (aardig volgens verwachting)
Human Performance and Limitations 93% (aangename verrassing)
Meteorology 80% (voor mij teleurstellend)
Radio Navigation 97% (lekker, lekker)
Mass and Balance 80% (twee van de tien fout, pfffff)
General Navigation 100% (beetje wijsheid, beetje geluk en een beetje voorkennis…)

Dat zijn tot nu toe de resultaten en die zijn in ieder geval voldoende om vol goede moed en zelfvertrouwen op te gaan voor de volgende testen over een maand. Maar nu geniet ik eerst even van een heerlijke weekendje vrij met Lautje in het vaderland!

De lente komt!

Afgelopen zondag, toen ik van het vaderland over de authentieke Deutsche Autobahn terugreed naar de middle of Danish nowhere spotte ik onderweg niet minder dan drie auto’s met zweefvliegaanhanger. Hoewel dit altijd warme gevoelens bij mij oproept had er een belletje moeten rinkelen dat echter toch niet eerder afging dan vandaag: De lente komt eraan! Hoewel één zweefvlieger natuurlijk nog lang geen zomer maakt kregen we hier vandaag toch even een voorproefje. Hoewel de tekenen gisteren al duidelijk aangaven dat we vandaag geconfronteerd zouden worden met een warmfront klaarde het vandaag hoe langer hoe meer op. Een hogedrukgebied boven West-Europa drukt het hele systeem zover noordwaarts dat we vandaag zowaar een lentedag leken te hebben. (Ja, ja, ik heb goed opgelet bij meteorologie) Toch bijzonder dat het altijd weer zweefvliegers zijn die als een soort zwaluwen dit mooie weer al dagen van te voren aankondigen met hun aanhangers!
Deze lenteachtige dag liet spontaan mijn hart wat harder kloppen. Niet vanwege de natuurlijke paringsdrift die het bij de meeste diersoorten oproept, maar wel omdat het voor mijn gevoel weer eens tijd was om, na maanden met mijn beide voeten op de grond te hebben gestaan, weer eens daar te gaan waar ik zoveel van houd: het luchtruim! Helaas ben ik (nog) niet uitgecheckt op de vliegtuigen van de vliegschool hier en ook is er nog geen duidelijkheid over het feit of ik nu al wel of niet uren mag vliegen voor de daadwerkelijke vliegfase. Vliegen zou er dus nog niet inzitten vandaag. Of toch? Hoe stukjes vaak vanzelf op hun plaats kunnen vallen merkte ik vanavond direct na het eten. Mede-student Hannibal (niet die uit de film en ook niet die uit de t.v.-serie!) nodigde mij uit om hem te vergezellen op zijn nachtelijke instructievlucht van vanavond. En zo kwam het dat ik vanavond onder een glasheldere sterrenhemel vijf circuitjes (rondjes) rond Flyvestation Skrydstrup heb meegevlogen. Goed voor mijn eigen ervaring (ik ben nog totaal niet gewend aan het vliegen in het donker) én voor de motivatie: ik was het nog niet vergeten, maar nu weet ik zeker weer waarom ik hier ben!

Weekendje ontzeuren

Na mijn ervaringen bij de lokale Deense pillendraaier is het even stil geweest op dit weblog. Dit heeft alles te maken met het feit dat e.e.a. er hier steeds serieuzer aan toegaat. De dagen staan nu eigenlijk helemaal in het teken van de studie. Ons rooster is nu zo rijkelijk bemonsterd dat we echt iedere werkdag van 09:00 tot op zijn vroegst 15:00 in een klaslokaal zitten. Na afloop van de lessen begeven we ons dan doorgaans weer naar de barakken waar ik vervolgens vrolijk doorga met het bestuderen van de vele facetten van de vliegkunst. Maar goed, dat moet ook wel, want volgende week dinsdag en woensdag staan de eerste tentamens al gepland. Overigens, als u na volgende week hierover niets meer hoort betekent dat waarschijnlijk weinig goeds, scoor ik echter lekker hoog, dan zal dit forum nog wel de nodige eigendunk moeten incasseren… U zult het beleven. Op dit moment werk ik er in ieder geval hard aan.
Van al dat harde werken en het voortdurend gefocust zijn op de studie word ik echter zo nu en dan ook wel een beetje tureluurs. Zo tureluurs dat ik begin vorige week bij mijzelf een bovengemiddelde vorm van een Nederlandse eigenschap gewaar werd, namelijk het zeuren op alles om niets en vooral op iedereen! Dat kan natuurlijk niet goed zijn. Een enorme behoefte maakte zich van mij meester om even een weekend naar huis te gaan. Gewoon om even weg te zijn van de boeken, de mensen, de lessen en de barakken. Tegelijkertijd voelde ik echter ook een soort schuldgevoel omdat de tentamens eraan komen. Om mijn geweten te sussen probeerde ik daarom klasgenoot Remco mee te krijgen. Deze was echter vastberaden pas over twee weken naar het vaderland af te reizen. Even legde ik daarom het idee maar naast mij neer. Totdat… Totdat Remco donderdag naar mij toekwam om te vragen of ik nog naar huis wilde. Hij had zich namelijk bedacht en ging nu toch!
Eind goed, al goed, Lautje was enigszins met stomheid geslagen toen zij vrijdagavond na haar werk de hal binnenstapte bij kaarslicht. Hoewel kort, hebben we toch een heerlijk weekendje samen gehad en al met al heb ik het gevoel dat de accu weer is opgeladen. Vandaag heb ik in ieder geval nauwelijks de neiging gehad om te zeuren!

Weer een jaartje erbij

Overheden willen enigszins zekerheid dat vliegtuigen niet neerstorten omdat de piloot tijdens de vlucht een of andere lichamelijke klacht krijgt. Daarom is het voor veel vluchten verplicht een reservepiloot mee te nemen. En ook al zitten er dus doorgaans twee piloten in de cockpit, dan nog is het verplicht dat beiden regelmatig een grondige medische keuring ondergaan. Vandaag was het mijn beurt voor mijn jaarlijkse “lees de onderste lijn van het schoolbord met je onderbroek voor je ene oog”-beurt.
Zo gezegd zo gedaan reden klasgenote Kamila en ondergetekende vanochtend ruim anderhalf uur om in het een of andere dorp in de middle of Danish nowhere de lokale pillendraaier te bezoeken die toevallig autorisatie heeft voor het doen van dergelijke keuringen. Keurig twintig minuutjes voor de afgesproken tijd van 11:00 stonden wij bij zijn assistente die ons helaas moest meedelen dat er een misverstand was en onze keuringen respectievelijk om 14:00 en 15:00 stonden gepland. Gelukkig was er een luchthaven in de buurt en daar hebben we de tijd zover weten te doden dat we uiteindelijk om 13:30 terug waren bij de lokale pillendraaier in de middle of Danish nowhere, die ons uiteindelijk pas om 14:45 bleek te kunnen helpen.
Omdat Nederland en Denemarken volgens de zelfde regels keuren en certificaten zelfs uitwisselbaar zijn maakte ik mij over de inhoud niet teveel zorgen. Behlave… behalve over hetgeen anderen mij vertelden over een kleine afwijking tussen de keuring in Nederland en Denemarken. De Deense dokter zou namelijk iets doen met een gehandschoende vinger. Nou weet ik niet hoever uw verbeelding gaat, maar in mijn perverse geest levert zoiets gelijk een zeer helder beeld op. Met dit doemscenario in mijn hoofd stapte ik (compleet met vers bekertje urine) bij de beste man binnen. “Let’s start on top” zei hij. Alles werd gecontroleerd; ogen, oren, longen, hart, alles prima in orde, maar toen hij mijn bloeddruk opnam vroeg hij of ik een beetje nerveus was. Mijn bloeddruk bleek, hoewel ruim binnen de limieten, een tikkeltje hoog. Tsja, wat dacht hij dan, met zo’n handschoen in het vooruitzicht…? Ik wilde hem natuurlijk niet op een idee brengen en knikte maar eens vriendelijk (niet te vriendelijk, want dan krijgt hij misschien juist zo’n idee). Ook moest er nog even bloed geprikt worden en ook hierin ondervond ik een aardig verschil met Nederland: vergeleken bij de naald die hij gebruikte lijkt de Siberische oliepijpleiding een rietje! U begrijpt: ik heb nu een fraaie blauwe plek in mijn elleboogholte. “Maar ach,” dacht ik nog “als dat het ergste is dat mij hier kan overkomen…”
Toen hij aan de lagere regionen toe was vroeg hij mij vriendelijk op de tafel te gaan liggen. Terwijl ik keurig op zijn werkbank klom, jawel, deed hij zijn handschoen aan. U begrijpt dat het beter was dat hij niet op dat moment mijn bloeddruk opnam… Wederom werd alles gecheckt: lever, milt, appendix, maag en toen… Toen kwam het hoge woord: “you are fine, you can get clothed now”. “Wat?” Ik kon mijn oren niet geloven, dus die handschoen was alleen maar show? Ik wist natuurlijk niet hoe snel ik mijn kleren weer moest aantrekken en na nog geen twintig minuten stond ik weer buiten, mét een nieuw bewijs dat ik nog minimaal een jaar zal leven en in de wetenschap nog steeds mijn sterrenbeeld eer aan te doen…



P.S. voor wie het interesseert: mijn verjaardag is 30 augustus

Reacties

Beste lezers,

Shame, shame, shame on me! De laatste tijd kreeg ik van steeds meer kanten te horen dat er geen reacties meer geplaatst konden worden op dit weblog. Ik vond het al raar, maar onderschatte enigszins uw capaciteiten op computergebied door te denken dat u het allemaal wel fout zou doen... Niets is echter minder waar; het blijkt dat alle reacties keurig zijn aangekomen, maar eerst door mij dienen te worden gecheckt alvorens te worden gepubliceerd. Dit in tegenstelling tot hoe dit eerder ging. Helaas word ik hiervoor niet actief gewaarschuwd en zo gebeurde het dat ik zojuist met ontzettend veel genoegen niet minder dan zestien (!) reacties heb gelezen. Uiteraard heb ik ze allemaal in dankbaarheid gepubliceerd en ze zijn nu voor een ieder zichtbaar. Blijf vooral terug schrijven, want dat is echt ontzettend leuk!

Overigens lees ik uit de reacties nog wel de nodige verwarring over Karel die ik bij deze zal proberen op te helderen. Ja, Karel is een nieuwe vriend van Laura, met wie ze overduidelijk veel tijd doorbrengt, maar nee, we vonden het beiden niet nodig om daarvoor uit elkaar te gaan en nu hebben Lautje, Karel en ik dus een soort driehoeksrelatie...

Feestje

Na een hele week van overdag les en 's avonds zelfstudie moet er in het weekend natuurlijk wel even stoom worden afgeblazen. Omdat twee mede-studenten uit de ons voorgaande klas rond deze tijd jarig zijn was er afgesproken een leuk feestje te vieren in de Mess. Uiteraard hoort er bij een verjaardagsfeestje een cadeautje. In dit geval hadden we daarvoor allemaal grof gelapt en zie hier het resultaat...

En bij deze een speciaal woord van dank aan mede-student Adam, die waarschijnlijk de komende drie weken zijn shirt niet meer wast...

Monty Python grappig bedoeld?

De vorige keer schreef ik al over de dagen die veel op elkaar lijken en dat het er niet gemakkelijker op wordt steeds een nieuw verhaal voor dit weblog te schrijven. Toch gebeuren er hier wel degelijk noemenswaardige dingen.. De laatste dagen had ik echter het gevoel te lijden aan een heus schrijversblok. Zojuist werd deze echter spontaan doorbroken!
Wat is er te vertellen? Wel, sinds ik terug ben van kerstreces is alles wat serieuzer geworden. Ik kan wel zeggen dat ik echt geconcentreerd aan de studie ben en de meeste van mijn klasgenoten zijn dat ook. Natuurlijk is er van tijd tot tijd ruimte voor een geintje, zoals afgelopen zaterdagavond toen we op de vloer van de gang de contouren van een lijk hebben uitgetekend alsof er een moord is gepleegd. Maar verder is eigenlijk alles van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat gericht op de studie. Althans…. voor de meeste van ons, want naast een enkeling die studieontwijkend gedrag vertoont is er deze ene klasgenoot wiens naam ik niet zal noemen, maar die ik voor het gemak J. zal noemen. J. heeft een wat mollig lichaam dat hij zelf onkreukbaar (zoals zijn Britse afkomst betaamt) als “Well-built” betitelt. J. heeft een ongelooflijk gevoel voor humor en mag graag met ons in discussie gaan over het feit dat in zijn land de vliegtuigen nog door stoommachines worden aangedreven. Maar bovenal heeft J. de bijzondere voorkeur om makkelijke dingen moeilijk te maken… Ik zal niet ingaan op alle voorbeelden, want die zijn er inmiddels te over, maar eentje wil ik u toch niet onthouden. J. wil graag een auto kopen. Dat is op zich niet raar, want je leeft hier echt in de middle of nowhere. J. is Brits en moet dus een auto met een dito kenteken hebben. Op internet heeft J. een prachtige Honda gezien (met een licht beschadigd neusje…) voor maar eur. 2100,00. Een koopje! Helemaal als je bedenkt dat een dergelijke auto in het Verenigd Koninkrijk al gauw het drievoudige kost. Eigenlijk heeft deze auto alles wat J. zich maar wensen kan, low milage (het duurde even voor ik begreep dat dat een lage kilometerstand betekende), only just a minor injury (de motorkap is lichtelijk verfrommeld, maar ach…) en het stuur zit aan de rechterkant. Last but not least is het ook nog een automaat, dus mevrouw J. kan er ook mee rijden als ze straks haar rijbewijs heeft. Wat zou J. zich nog meer kunnen wensen? Nou uh, afgezien van een radiator die het koelwater gewoon koelt in plaats van uitspuugt, niet veel! Behalve… een Engels kenteken! Dit vehikel bevindt zich op dit moment namelijk niet zoals je verwacht op het eiland ten westen van onze vaderlandse kust, maar bij een Duitse autohandelaar in Frankfurt. Waar? Ja, in Frankfurt, Duitsland. Maar goed, gelukkig hebben we een weekend vrij en aansluitend twee studiedagen, dus dacht J. een gedeelte van deze tijd eens even te benutten om werk van deze auto te maken. Na een familiebezoek in Londen vliegt J. op dinsdag door naar Frankfurt om daar de auto te bekijken. Omdat mensen uit J. z’n vaderland doorgaans geen woord Duits spreken en Duitsers op hun beurt ook geen woord van J. z’n moedertaal komt klasgenoot Jens met de trein naar Frankfurt. Daar zullen zij de verkoper en de auto eens even flink aan zijn Duitse tand voelen en als alles bevalt koopt J. de auto.
Nu ontstaat er echter een probleem, J. heeft geen Duits adres en kan dus geen Duits kenteken krijgen voor de auto. Omdat J. Brits is moet er een Brits kenteken voor komen, maar ja, daarvoor moet het vehikel aan een grondige Engelse motorrijtuigenkeuring onderworpen worden. J. overwoog eerst de auto hiervoor naar Engeland te rijden, maar vond toen uit dat er op het vasteland ook een keuringsstation is. Wat een geluk dat dit keuringsstation niet op een eiland is, dat scheelt alweer kosten van de ferry. Helaas is het wel op een schiereiland, het Iberisch schiereiland om precies te zijn! De laatste versie die ik tot nu toe heb gehoord is dat onze zeer gewaarde Engelse humorist dinsdag na een vlucht van Londen naar Hamburg en een onderhandeling over het vehikel onverzekerd wil doorrijden naar Spanje voor een keuring en vervolgens wil terugrijden naar Denemarken om er dan achter te komen dat de auto inclusief alle extra uitgaven anderhalf keer zo duur is geworden als een vergelijkbaar voertuig in Engeland en dat het inmiddels vrijdag is geworden en er dus alweer twee belangrijke lesdagen zijn verstreken! Wel, ik dacht altijd dat Monty Python grappig was bedoeld, maar begin nu toch te geloven dat Engelsen echt zo zijn! Of zou hij ons toch voor de gek houden?