Weer een jaartje erbij

Overheden willen enigszins zekerheid dat vliegtuigen niet neerstorten omdat de piloot tijdens de vlucht een of andere lichamelijke klacht krijgt. Daarom is het voor veel vluchten verplicht een reservepiloot mee te nemen. En ook al zitten er dus doorgaans twee piloten in de cockpit, dan nog is het verplicht dat beiden regelmatig een grondige medische keuring ondergaan. Vandaag was het mijn beurt voor mijn jaarlijkse “lees de onderste lijn van het schoolbord met je onderbroek voor je ene oog”-beurt.
Zo gezegd zo gedaan reden klasgenote Kamila en ondergetekende vanochtend ruim anderhalf uur om in het een of andere dorp in de middle of Danish nowhere de lokale pillendraaier te bezoeken die toevallig autorisatie heeft voor het doen van dergelijke keuringen. Keurig twintig minuutjes voor de afgesproken tijd van 11:00 stonden wij bij zijn assistente die ons helaas moest meedelen dat er een misverstand was en onze keuringen respectievelijk om 14:00 en 15:00 stonden gepland. Gelukkig was er een luchthaven in de buurt en daar hebben we de tijd zover weten te doden dat we uiteindelijk om 13:30 terug waren bij de lokale pillendraaier in de middle of Danish nowhere, die ons uiteindelijk pas om 14:45 bleek te kunnen helpen.
Omdat Nederland en Denemarken volgens de zelfde regels keuren en certificaten zelfs uitwisselbaar zijn maakte ik mij over de inhoud niet teveel zorgen. Behlave… behalve over hetgeen anderen mij vertelden over een kleine afwijking tussen de keuring in Nederland en Denemarken. De Deense dokter zou namelijk iets doen met een gehandschoende vinger. Nou weet ik niet hoever uw verbeelding gaat, maar in mijn perverse geest levert zoiets gelijk een zeer helder beeld op. Met dit doemscenario in mijn hoofd stapte ik (compleet met vers bekertje urine) bij de beste man binnen. “Let’s start on top” zei hij. Alles werd gecontroleerd; ogen, oren, longen, hart, alles prima in orde, maar toen hij mijn bloeddruk opnam vroeg hij of ik een beetje nerveus was. Mijn bloeddruk bleek, hoewel ruim binnen de limieten, een tikkeltje hoog. Tsja, wat dacht hij dan, met zo’n handschoen in het vooruitzicht…? Ik wilde hem natuurlijk niet op een idee brengen en knikte maar eens vriendelijk (niet te vriendelijk, want dan krijgt hij misschien juist zo’n idee). Ook moest er nog even bloed geprikt worden en ook hierin ondervond ik een aardig verschil met Nederland: vergeleken bij de naald die hij gebruikte lijkt de Siberische oliepijpleiding een rietje! U begrijpt: ik heb nu een fraaie blauwe plek in mijn elleboogholte. “Maar ach,” dacht ik nog “als dat het ergste is dat mij hier kan overkomen…”
Toen hij aan de lagere regionen toe was vroeg hij mij vriendelijk op de tafel te gaan liggen. Terwijl ik keurig op zijn werkbank klom, jawel, deed hij zijn handschoen aan. U begrijpt dat het beter was dat hij niet op dat moment mijn bloeddruk opnam… Wederom werd alles gecheckt: lever, milt, appendix, maag en toen… Toen kwam het hoge woord: “you are fine, you can get clothed now”. “Wat?” Ik kon mijn oren niet geloven, dus die handschoen was alleen maar show? Ik wist natuurlijk niet hoe snel ik mijn kleren weer moest aantrekken en na nog geen twintig minuten stond ik weer buiten, mét een nieuw bewijs dat ik nog minimaal een jaar zal leven en in de wetenschap nog steeds mijn sterrenbeeld eer aan te doen…



P.S. voor wie het interesseert: mijn verjaardag is 30 augustus