-. . ..- … .--. . ..- - . .-. . -.

Na begin januari, toen de meesten van mijn klasgenoten nog enigszins aan vliegen zijn toegekomen is het winterweer hier in de middle of Danish nowhere wederom wat we er van gewend zijn: mist met laaghangende bewolking of goed zicht met wind die aantrekt tot orkaankracht. Kortom: sindsdien weinig vliegen. Of eigenlijk moet ik zeggen: “zéér weinig vliegen!”

Afgelopen week had ik desalniettemin voor het eerst in ruim een maand weer eens de kans het luchtruim te kiezen. Ik stond op het rooster met chef-vlieginstructeur Kurt. Eigenlijk zou ik al begin december met Kurt de laatste progressietest vliegen van het deel van de opleiding waarin op zicht wordt gevlogen. Door het slechte weer, ons in de steeklatende techniek of andere prioriteiten van Kurt’s kant, ging deze tot op heden echter nog niet door. En omdat ik, los van een serie nachtelijke circuitjes (rondjes rond het vliegveld), niet meer had gevlogen sinds eind november leek het mijzelf en gelukkig ook Kurt een goed idee eerst maar weer eens een lesvlucht te maken.

Ook voor deze vlucht waren de condities niet optimaal. Het zicht was ver beneden wat we normaal gewend zijn en vrijwel direct moest ik mijn navigatie aanpassen omdat de lage wolkenbasis de geplande vlucht over een stuk open water in de weg stond. Ook kwam ik er al gauw achter hoezeer de tijd grip kan krijgen op de je vliegcapaciteiten. Ging voor deze ongeplande winterslaap les na les nog van een leien dakje, deze week ervoer ik hoe de les met mij aan de haal ging, in plaats van ik met de les en dat resulteerde onontkoombaar in fouten. Kortom, gedesillusioneerd stond ik na mijn les weer aan de grond met de opmerking van Kurt in mijn zak dat we misschien nog maar een lesje moeten plannen alvorens de progressietest te doen. Een opmerking waarin ik mij in dit geval zeker kan vinden.

Nu vraagt u zich natuurlijk af: “als die jongen sinds begin december niet heeft gevlogen, wat doet hij daar dan wel?” Wel, dat is een zeer valide vraag, waarop ik u grotendeels een antwoord moet schuldig blijven. Desalniettemin zijn er gedurende zo’n vliegopleiding altijd wel dingen die bestudeerd moeten worden. Zo zit ik regelmatig weer in de boeken. De laatste tijd zit ik ook met een hoofdtelefoontje op dit-jes en dat-jes te ontcijferen. Binnenkort moeten we namelijk een heus examen afleggen in de aloude kunst van de Morse-code. En voor wie echt benieuwd is wat mijn klasgenoten en ik verder zoal hebben te doen; probeer in dat geval de titel van dit stuk maar eens te ontcijferen…