In eerste instantie voelde ik niet direct de behoefte op deze uitnodiging in te gaan. De meesten van U weten waarschijnlijk wel dat ik van mijzelf op zijn zachtst gezegd niet echt een sportman ben en ook het passief beoefenen van een sport doe ik slechts bij zeer grote uitzondering. Toen gistermiddag medestudent Ivo kwam vragen of klasgenoot Guido en ik een paar vrijgekomen plaatsen wilden opvullen gaf ik echter toch maar toe. Dit was immers een aardige manier om de kille zondagmiddag in onze als vanouds in mistsluiers gehulde barak te ontvluchten.
Aangekomen bij de lokale ijshal moesten eerst even de kaartjes afgehaald worden. Dit klinkt onbeduidend, maar als er niemand is te vinden die Engels verstaat, laat staan spreekt, dan kan dit toch problematisch worden. Zo niet in ons geval… In ons geval, namelijk, werd er na een minuut of vijf van onbegrijpende blikkenwisselingen toch iemand gevonden die drie zinnen Engels bleek te spreken. En deze man wilde weten met wie wij dan wel contact hadden. Toen we de naam van de CEO van onze vliegschool noemden kregen we direct in plaats van de door ons verwachte kaartjes een blauw polsbandje omgegespt en konden we doorlopen.
Binnen bleek hoe populair IJshockey in Denemarken echt is. Hoewel Vojens (ons dorp hier in de middle of Danish nowhere) zo’n zestienduizend inwoners telt bleek de lokale ijshal afgeladen vol. De hoop op een zitplaats liet ik dan ook maar schoorvoetend varen. Ook bleek het nog eens steenkoud in die hal. Tsja, dat had ik natuurlijk ook wel kunnen bedenken, maar in der haast was ik dat natuurlijk straal vergeten. Mijn humeur werd er als rasechte a-sportieveling dus al direct niet beter op. Als kleine pleister op de wonden stond er net voorbij de ingang een charmant ogende dame die graag onze polsbandjes wilde zien. Nadat ik haar glimlachend mijn blauwe exemplaar had laten zien wees ze ons galant richting een trap naar boven. “Ah, nog meer tribunes” dacht ik, “misschien kunnen we toch zitten en wie weet is het daarboven ook wel iets warmer.”
Halverwege de trap naar boven viel mij op dat daarboven helemaal geen tribune was, maar een glazenwand. “Een glazenwand? Dat zou toch niet de perslouche zijn?” Dit kon natuurlijk niet goed zijn. “We zijn niet goed hier hoor,” zei ik nog tegen Guido die achter mij aanliep. Maar ja, die charmante dame had ons zelf die trap op gestuurd. “En toch… Ik ben toch geen commentator van de lokale omroep?” “Nou ja, stug doorlopen en kijken waar je uitkomt!” Bovenaan de trap werd ik mij ineens gewaar dat de andere mensen op en rond de trap er anders uitzagen dan de rest van de kuddes ijshockeyliefhebbers. Op de één of andere manier waren ze mooier. Mooiere kleren, mooiere schoenen, mooiere gezichten en in het geheel niet onbelangrijk: mooier vrouwelijkschoon! Laten we zeggen: niet het type mensen dat je normaal in de supermarkt in Vojens tegen het lijf loopt.
U raadt het natuurlijk al: wij belandden pardoes in de VIP-room! Enigszins verbaasd liepen we daar naar binnen. Dat is toch heel wat anders dan de houten bankjes waarover de medestudenten die afgelopen vrijdag al waren wezen kijken het over hadden gehad. Netjes als zij zijn opgevoed gingen Ivo en Guido direct op onderzoek uit of onze aanwezigheid niet op een misverstand berustte. Gelukkig bleek ook hier dat lang niet iedereen begreep wat zij in het Engels probeerden duidelijk te maken en snel siste ik ze toe “Gewoon doen alsof het zo hoort…”
En zo geschiedde! De rest van de middag hebben we ons gedragen alsof we iedere week in deze surrogaat Skybox rondliepen, daarbij genietend van de hier wél ontstoken kachel en de overdadig aanwezige hapjes en drankjes. Dit alles tot verbazing van de CEO van de vliegschool die het uiteindelijk toch niet aandurfde ons halverwege de wedstrijd nog naar de houten bankjes terug te sturen…
En oh ja, voor de sportliefhebbers: de wedstrijd werd door ons geliefde Vojens verloren van de wereldstad Odense met 1-2. Een score die de CEO van onze vliegschool bijna verleidde met de supporters van de tegenpartij en de, in zijn ogen partijdige scheidsrechters, op de vuist te gaan. Voor mijzelf geldt dat ik deze score slechts van het scorebord heb; de wedstrijd is enigszins aan mijn aandacht ontsnapt…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten