In het vorig stuk proza dat ik op dit forum publiceerde sprak ik over jongensdromen die maar niet wilden uitkomen. Over hoe ik er als kleine jongen van droomde te vliegen met straaljagers en hoe die droom langzaam veranderde in verre reizen met passagiers en stewardessen. Ook schreef ik hoe, nu ik eindelijk ziel, zaligheid en een onvoorstelbaar bedrag heb geïnvesteerd om die droom te verwezenlijken, de economische crisis roet in het eten lijkt te gooien.
Evenwel heb ik de afgelopen weken mogen ruiken aan het vliegen met een zestig ton zwaar verkeersvliegtuig. Als laatste onderdeel van de opleiding, als een soort crème op de pudding, heb ik namelijk vijftig uur “gevlogen” op een vluchtsimulator. Het nagebootste vliegtuig is van de nieuwste generatie Boeing 737. En hoewel ik mij in mijn vorige bijdrage nog niet zo enthousiast uitliet over mijn samenwerking tussen dit vliegtuig en ondergetekende kan ik nu toch met enige gelukzaligheid zeggen dat ik van de laatste vluchten meer dan heb genoten!
Tijdens vluchten van Amsterdam naar Parijs, of van Milaan naar Lyon werd veel van de mogelijke ellende die je in het echt mogelijk, doch hopelijk slechts zelden of nooit zult meemaken, over ons uitgestort. Samen met nieuwbakken klasgenote Celina wist ik echter steeds weer het vliegtuig veilig aan de grond te brengen en de cursus uiteindelijk tot een heel goed einde!
Het enige minpunt? De cursus is nu ten einde en dat betekent dat ik voorlopig dus echt ben uitgevlogen en de dromen de ijskast in moeten. En dat terwijl ik er net echt plezier in kreeg met een “echt” vliegtuig te sturen…
Evenwel heb ik de afgelopen weken mogen ruiken aan het vliegen met een zestig ton zwaar verkeersvliegtuig. Als laatste onderdeel van de opleiding, als een soort crème op de pudding, heb ik namelijk vijftig uur “gevlogen” op een vluchtsimulator. Het nagebootste vliegtuig is van de nieuwste generatie Boeing 737. En hoewel ik mij in mijn vorige bijdrage nog niet zo enthousiast uitliet over mijn samenwerking tussen dit vliegtuig en ondergetekende kan ik nu toch met enige gelukzaligheid zeggen dat ik van de laatste vluchten meer dan heb genoten!
Tijdens vluchten van Amsterdam naar Parijs, of van Milaan naar Lyon werd veel van de mogelijke ellende die je in het echt mogelijk, doch hopelijk slechts zelden of nooit zult meemaken, over ons uitgestort. Samen met nieuwbakken klasgenote Celina wist ik echter steeds weer het vliegtuig veilig aan de grond te brengen en de cursus uiteindelijk tot een heel goed einde!
Het enige minpunt? De cursus is nu ten einde en dat betekent dat ik voorlopig dus echt ben uitgevlogen en de dromen de ijskast in moeten. En dat terwijl ik er net echt plezier in kreeg met een “echt” vliegtuig te sturen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten