Wing

Sinds ik terug ben uit Denemarken en het normale leven zich min of meer lijkt te hebben hervat merk ik dat het steeds moeilijker wordt een anekdotische bijdrage te leveren aan dit weblog. Het leven thuis herbergt simpelweg niet genoeg opmerkelijke gebeurtenissen in zich om met gemak een voor u amusant stukje te schrijven. Toch wil ik u de gebeurtenissen van de heel bijzondere dag van vandaag niet onthouden. Daarom nu een goudeerlijk verslag van de gebeurtenissen van vandaag.

Een goed gebruik onder piloten wil dat op het moment dat zij hun vliegbrevet halen zij worden gedecoreerd met een zogenaamde wing. Dit is een vleugelvormige broche die op de linker borst wordt gedragen om aan de rest van de wereld kenbaar te maken dat men te doen heeft met een heuse piloot. Het opspelden van deze wing gebeurt meestal met enig ceremonieel.

Hoewel ik er doorgaans absoluut geen hekel aan heb om in de spotlight te staan heb ik mij tot vanmorgen afgevraagd of ik wel zin had in deze voor vandaag geplande ceremoniële uitreiking. Een wing krijgen is immers leuk, maar ten eerste: wat is een wing zonder een daadwerkelijke baan als piloot? En ten tweede: de wing waarvoor men bij onze opleiding heeft gekozen is dermate klein dat het moeilijk te verkopen valt dat ik nu een brevet heb waarmee ik wettelijk gezien zelfs de allergrootste verkeersvliegtuigen mag besturen. Maar om al de lieve mensen die veel moeite hebben gestoken in de organisatie van deze dag niet teleur te stellen en ook mijn ouders, die toch wel een beetje trots blijken te zijn, de kans te geven dit mee te maken heb ik mij toch ten volle overgegeven aan wat de ceremonie mij brengen zou. En, eerlijk is eerlijk, dat bleek een heel goede keuze!

Allereerst was er de uitreiking van de wing zelf. En dat deze maar klein is blijkt zijn voordelen te hebben. Zo kan hij namelijk gemakkelijk op het revert van een burgerpak worden gespeld. En de gene die vandaag deze bijzondere handeling bij mij verrichtte is dezelfde die mij al 31 jaar op de juiste momenten motiveert, stimuleert, inspireert en soms net het zetje over de drempel geeft dat je nodig hebt om iets te bereiken. Een heel bijzonder moment dus voor vader en zoon!
Verder was het na tien jaar uit de hand gelopen vlieghobby een heel bijzondere eer om voor het eerst zowel mijn moeder als mijn oma, die dat beiden door een vervelende samenloop van omstandigheden nog nooit eerder hebben kunnen meemaken, nu te ontvangen in een heuse cockpit; zei het dan wel veilig op de grond…
En tot slot was deze dag een afsluiting. Een afsluiting van twee jaar van hard werken, een tijd van hoge bergen, maar ook diepe dalen, van bijzondere momenten, die in het dagelijks leven soms ondenkbaar zouden zijn, maar ook van tijden van verveling, een tijd waarin ik heel veel dierbaars ben kwijtgeraakt, maar waarin ik ook veel dierbaars heb gevonden. Kortom vandaag kwam er een formeel einde aan een tijd waarvan ik hoop dat ik die mijn levenlang niet zal vergeten. Wat er over blijft zijn herinneringen aan een aantal zeer bijzondere vriendschappen en natuurlijk de foto’s!