“De kamer is leeg, de auto gepakt, afscheidscadeaus uitgewisseld en mooie woorden gesproken.” Zo had ik gepland op donderdag 9 september mijn finale bericht uit de middle of Danish nowhere te beginnen. Helaas liep alles anders en had ik die bewuste dag alles behalve zin om u met een lollig verhaal te verblijden. Overigens heb ik die dag in de zeer vroege ochtend wel het één en ander geschreven, maar heb uiteindelijk besloten dat dat stukje de censuur niet kon doorstaan…
Dit klinkt allemaal dramatisch. Maar wat is er sinds mijn laatste bericht dan allemaal gebeurd? Voor wie het zich nog kan herinneren, de eerste poging om een afsluitend vliegexamen te doen eindigde de avond van te voren met een afgelasting vanwege slecht weer. Enkele dagen later toen de wind was gaan liggen, de regen verdwenen en de bewolking opgetrokken, traden mijn klasgenoten en ik echter alsnog aan voor een nieuwe poging.
Van ons vieren was ik die dag als laatste ingedeeld. Hoewel er van mijn drie voorgangers twee het examen niet succesvol afrondden had ik sterk de indruk dat deze examinator niet overdreven kritisch is en voor kleine fouten redelijk vergevingsgezind. Ook had hij mij een niet al te moeilijke route gegeven voor dit examen: een vlucht naar vliegveld Esbjerg en terug. Al vanaf het begin van de studie staat Esbjerg bekend als één van de makkelijkere vliegvelden, zo niet het makkelijkste, om je examen te doen. Deze gegevens opgeteld bij het uiterst vriendelijke weer van die dag maakten dat ik op het moment suprême vol zelfvertrouwen in het vliegtuig stapte in de overtuiging dat ik nog anderhalf uur zou vlammen en dan mijn koffers zou gaan pakken.
Helaas liep het allemaal even anders. Routineus maakte ik het vliegtuig klaar voor vertrek, deed ik alle checks en taxiede ik naar de startbaan. “So far, so good!” Alles leek geolied te verlopen. Na de klaring om op te stijgen opende ik het gas en na een flinke aanloop zakte voor het laatst het beton van Flyvestation Skrydstrup onder mijn wielen weg. Zo dacht ik althans…
Nog geen minuut later veranderde dit beeld helaas volkomen. Zoals in een vorig bericht al eens heb uitgelegd gaat de opleiding op tweemotorige vliegtuigen vooral over het hoe om te gaan met de situatie dat één van beiden uitvalt. Een cruciaal moment waarop zich dit kan voordoen is net na de start. Vol verwachting zat ik dan ook te wachten tot vlieginstructeur Kurt, die voor de gelegenheid naast mij zat, één van beide motoren gesimuleerd zou laten uitvallen.
Honderden keren had ik in mijn hoofd deze situatie geoefend en toen het dan ook volkomen verwacht gebeurde nam ik direct actie. Routineus en vol zelfvertrouwen deed ik alle handelingen. Helaas naar achteraf bleek met iets teveel zelfvertrouwen en iets te routineus… Tijdens het oefenen in mijn hoofd had ik zonder er bij na te denken voorturend een storing aan de linker motor en u raadt het misschien al: in dit geval had vlieginstructeur Kurt besloten de rechter motor te laten uitvallen. Toen ik dan ook overging tot het uitschakelen van de defecte motor werd het ineens erg stil in het vliegtuig en was mijn examen nog voor het goed en wel begonnen was alweer over. En daarmee stond de teller dus op drie gezakten in een klas van vier. Geen beste score en voor mij persoonlijk een behoorlijke deuk in mijn ego!
Daags daarna maakten klasgenoot Remco en ondergetekende desondanks toch een ritje over de authentieke Deutsche Staubahn. Helaas niet zoals gepland voor het laatst, maar slechts voor een weekend in het vaderland om de frustratie wat af te reageren en daarna terug te keren voor een nieuwe poging. Die poging kwam op donderdag de 16e. Ook deze dag waren de weersomstandigheden uitermate vriendelijk te noemen en stonden wij ingepland met de zelfde, zeer milde en vergevingsgezinde examinator. Wel moest ik dit keer naar vliegveld Sonderborg, dat juist bekendstaat als het moeilijkste vliegveld om je examen te doen. Dit keer stapte ik dan ook met iets minder zelfvertrouwen in het vliegtuig. Desalniettemin werden die avond afscheidscadeaus uitgewisseld, mooie woorden gesproken en was de volgende dag mijn kamer leeg en mijn auto gepakt voor de allerlaatste rit over de authentieke Deutsche Staubahn van de middle of Danish nowhere naar Vaderlandsche bodem. Daar ben ik ondertussen alweer anderhalve week druk aan de studie voor het allerlaatste deel van de opleiding.
Dit klinkt allemaal dramatisch. Maar wat is er sinds mijn laatste bericht dan allemaal gebeurd? Voor wie het zich nog kan herinneren, de eerste poging om een afsluitend vliegexamen te doen eindigde de avond van te voren met een afgelasting vanwege slecht weer. Enkele dagen later toen de wind was gaan liggen, de regen verdwenen en de bewolking opgetrokken, traden mijn klasgenoten en ik echter alsnog aan voor een nieuwe poging.
Van ons vieren was ik die dag als laatste ingedeeld. Hoewel er van mijn drie voorgangers twee het examen niet succesvol afrondden had ik sterk de indruk dat deze examinator niet overdreven kritisch is en voor kleine fouten redelijk vergevingsgezind. Ook had hij mij een niet al te moeilijke route gegeven voor dit examen: een vlucht naar vliegveld Esbjerg en terug. Al vanaf het begin van de studie staat Esbjerg bekend als één van de makkelijkere vliegvelden, zo niet het makkelijkste, om je examen te doen. Deze gegevens opgeteld bij het uiterst vriendelijke weer van die dag maakten dat ik op het moment suprême vol zelfvertrouwen in het vliegtuig stapte in de overtuiging dat ik nog anderhalf uur zou vlammen en dan mijn koffers zou gaan pakken.
Helaas liep het allemaal even anders. Routineus maakte ik het vliegtuig klaar voor vertrek, deed ik alle checks en taxiede ik naar de startbaan. “So far, so good!” Alles leek geolied te verlopen. Na de klaring om op te stijgen opende ik het gas en na een flinke aanloop zakte voor het laatst het beton van Flyvestation Skrydstrup onder mijn wielen weg. Zo dacht ik althans…
Nog geen minuut later veranderde dit beeld helaas volkomen. Zoals in een vorig bericht al eens heb uitgelegd gaat de opleiding op tweemotorige vliegtuigen vooral over het hoe om te gaan met de situatie dat één van beiden uitvalt. Een cruciaal moment waarop zich dit kan voordoen is net na de start. Vol verwachting zat ik dan ook te wachten tot vlieginstructeur Kurt, die voor de gelegenheid naast mij zat, één van beide motoren gesimuleerd zou laten uitvallen.
Honderden keren had ik in mijn hoofd deze situatie geoefend en toen het dan ook volkomen verwacht gebeurde nam ik direct actie. Routineus en vol zelfvertrouwen deed ik alle handelingen. Helaas naar achteraf bleek met iets teveel zelfvertrouwen en iets te routineus… Tijdens het oefenen in mijn hoofd had ik zonder er bij na te denken voorturend een storing aan de linker motor en u raadt het misschien al: in dit geval had vlieginstructeur Kurt besloten de rechter motor te laten uitvallen. Toen ik dan ook overging tot het uitschakelen van de defecte motor werd het ineens erg stil in het vliegtuig en was mijn examen nog voor het goed en wel begonnen was alweer over. En daarmee stond de teller dus op drie gezakten in een klas van vier. Geen beste score en voor mij persoonlijk een behoorlijke deuk in mijn ego!
Daags daarna maakten klasgenoot Remco en ondergetekende desondanks toch een ritje over de authentieke Deutsche Staubahn. Helaas niet zoals gepland voor het laatst, maar slechts voor een weekend in het vaderland om de frustratie wat af te reageren en daarna terug te keren voor een nieuwe poging. Die poging kwam op donderdag de 16e. Ook deze dag waren de weersomstandigheden uitermate vriendelijk te noemen en stonden wij ingepland met de zelfde, zeer milde en vergevingsgezinde examinator. Wel moest ik dit keer naar vliegveld Sonderborg, dat juist bekendstaat als het moeilijkste vliegveld om je examen te doen. Dit keer stapte ik dan ook met iets minder zelfvertrouwen in het vliegtuig. Desalniettemin werden die avond afscheidscadeaus uitgewisseld, mooie woorden gesproken en was de volgende dag mijn kamer leeg en mijn auto gepakt voor de allerlaatste rit over de authentieke Deutsche Staubahn van de middle of Danish nowhere naar Vaderlandsche bodem. Daar ben ik ondertussen alweer anderhalve week druk aan de studie voor het allerlaatste deel van de opleiding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten