Driving home for Christmas

Gisteravond na vijf uur driekwartier, 605 kilometer, twee keer plassen, drie Sultana's, vijf keer Wham! met "Last Christmas" op de radio en zes keer Chris Rae met "Driving home for Christmas" draaide ik net noord van Arnhem de snelweg af om er achter te komen dat het vaderland niet alleen onder een dikke plak mist, maar ook onder een witte deken van sneeuw was bedekt. De bebouwde kom van Arnhem doemt op en... WAUW! Allemaal kerstverlichting. Kan het nog romantischer als je terugkeert naar je geliefden? Nog maar een keer "Driving home for Christmas" op de radio en het plaatje is helemaal compleet. Zelfs het stoplicht om de hoek, dat normaal altijd vijf minuten op rood staat werkt mee en springt spontaan op groen. Wat is het leven toch mooi denk ik met een grote glimlach op mijn gezicht!
Het St. Elisabethsgasthuis, waarin ons appartementje zich bevindt staat er statig bij zo in de sneeuw en mist. Snel pak ik mijn laptop en flightcase uit de achterbak en haast mij naar de voordeur van het complex. Ik kan niet wachten Lautje's gezicht te zien, zij denkt namelijk dat ik pas over twee dagen zal thuiskomen. Dan sta ik voor onze voordeur en... Helemaal niets :-( Lautje is er helemaal niet! Even nabellen leert dat ze nog bij haar ouders is. Ondertussen laat ik haar in de waan dat ik nog in Denemarken zit, maar spring snel weer in de auto en na nog een keer Wham en Chris Rae sta ik in Bemmel bij haar ouders voor de deur... En ja, na de nodige traantjes ook daar een grote glimlach op het gezicht!